| |
|
Vrijdag 30 december,
Tatvan – Sanliurfa - Adana
Hier even een triest verhaaltje vanuit Turkije.
Inmiddels zijn we veilig en wel in Sanliurfa
aangekomen. Het was best een spannende rit, zo dwars
door Koerdistan heen, erg veel militairen en
legerbasissen maar verder niks gemerkt van een
eventuele onveilige situatie, gelukkig maar.
Vanmiddag is er echter wel wat vervelends gebeurd.
In een van de eendreisverslagen heb ik jullie “Het
Verhaal van de Heilige Koe” al verteld, deel 1 in de
serie Dierenverhalen. Nu een minder rooskleurig
dierenverhaal: “Het Verhaal van de Domme Hond”.
Nog zo`n 120 km rijden en we zijn in Sanliurfa. Het
schiet aardig op vandaag, er is weinig verkeer op de
weg en de weg is perfect. Vanmorgen zijn we vroeg
vertrokken vanuit Tatvan, we willen namelijk zo snel
mogelijk in Adana zijn om daar Oud en Nieuw te
vieren. Het weer is erg slecht vandaag, zo nu en dan
regent het en er hangt een dreigende wolkenmassa
boven het saaie heuvelachtige landschap. Gelukkig is
de temperatuur wat aangenamer geworden, de
winterjassen hoeven we niet meer aan in de eend. Met
een snelheid van 100 km cruisen we over de vlakke
wegen, maar dan gebeurd het... een hond langs de
kant van de weg, niets aan de hand zou je zeggen,
het is zo langzamerhand een vertrouwd beeld,
zwerfhonden langs de kant van de weg. Soms dood,
soms levend, ze worden bij bosjes doodgereden in
deze landen. Een ezel, een geit, een koe op de weg,
geen probleem, ze sjokken rustig over de weg en je
ziet ze van verre weg al op de weg staan, geen
gevaar. Nee, de honden dat is echt een probleem, ze
zijn dom en lopen vaak onverwachts de weg op, we
hebben al een paar keer
“een-bijna-hond-dood-ervaring” gehad, maar het ging
steeds net goed. Maargoed, ik vervolg mijn
verhaal... een domme hond dus weer, hij rent de weg
op, ik wijk uit naar links, ik probeer hem te
ontwijken, maar het is alsof hij het erom doet, de
hond gooit zich letterlijk voor de eend, remmen
heeft geen zin meer, het is al te laat. Een doffe
klap, alles gaat in een flits voorbij, de adrenaline
spuit door ons bloed en we schrikken ons dood, een
lichte paniek in de eend, we kijken om en we zien de
hond levenloos op de weg liggen. Een aantal kinderen
rent naar de hond, een botsing met 100 km per uur
dat kan het arme beest nooit overleefd hebben, we
rijden een stukje verder en parkeren de eend langs
de kant van de weg. We verwachten een bebloede eend,
maar het enige spoor dat de hond heeft achtergelaten
is een plukje haar op een van de spatborden.
De schade aan de eend is aanzienlijk:
• de rechter voorkant ligt in elkaar;
• het spatbord is tegen het voorwiel geklapt;
• de band is beschadigd;
• de grille is totaal verwoest;
• de voorbumper geheel ontzet;
• de motorkap is ook behoorlijk beschadigd;
• als ik de motorkap omhoog doe zie ik dat de klap
zo hard geweest is, dat zelfs de koelfan geheel
kapot is.
Gelukkig heb ik een reserve koelfan bij me dus
hopelijk krijgen we de eend weer rijdend. Na een
half uurtje sleutelen start ik de eend weer, de
nieuwe koelfan draait gelukkig weer vrolijk rond,
verder heeft de motor gelukkig geen schade
opgelopen. We buigen het spatbord en de motorkap
weer zoveel mogelijk terug en met een enigszins
triest gevoel vervolgen we de rit naar Sanliurfa. We
weten dat we het niet hadden kunnen voorkomen, maar
goed leuk is het niet om een hond dood te rijden...
Zaterdag 30 december 2000, Tatvan - Sanliurfa
De volgende ochtend staan we vroeg op, als we
beneden bij de receptie komen, zien we dat het
personeel van het hotel ligt te slapen op de bank,
waarschijnlijk apenbrak van het feestje van vorige
nacht. Op zich, dankzij m'n oordoppen, heb ik best
lekker geslapen.
Als we naar buiten willen, komen we er achter dat de
deur op slot zit, om buiten te komen moeten we de
brakke apen dus wakker maken, met veel moeite
krijgen we de hotelmanager wakker en hij opent de
deur voor ons.
Buiten is het koud, de ramen van de eend zijn
bevroren. Het einddoel voor vandaag is Sanliurfa,
zo'n 700 km rijden, het wordt een lange dag in de
eend, we willen voor Oud en Nieuw in Adana zijn, dus
we moeten wel. Het eerste stuk vanuit Tatvan is een
prachtige rit door de uitlopers van de hoge bergen
van Oost Turkije. Het landschap is schitterend, maar
het geeft een goed gevoel als het landschap
langzaamaan overgaat in groene heuvels met
uitgestrekte wegen. We rijden dwars door Koerdistan
vandaag, regelmatig komen we pantservoertuigen
tegen, om de 10 km een grote militaire basis. Bij de
vele controleposten moeten we vaak stoppen, als we
ons paspoort laten zien is het ok en we mogen
doorrijden, gelukkig ondervinden we weinig
vertraging van alle controles.
Nog zo`n 120 km rijden en we zijn in Sanliurfa. Het
schiet aardig op vandaag, er is weinig verkeer op de
weg en de weg is perfect. Vanmorgen zijn we vroeg
vertrokken vanuit Tatvan, we willen namelijk zo snel
mogelijk in Adana zijn om daar Oud en Nieuw te
vieren. Het weer is erg slecht vandaag, zo nu en dan
regent het en er hangt een dreigende wolkenmassa
boven het saaie heuvelachtige landschap. Gelukkig is
de temperatuur wat aangenamer geworden, de
winterjassen hoeven we niet meer aan in de eend. Met
een snelheid van 100 km cruisen we over de vlakke
wegen, maar dan gebeurd het... een hond langs de
kant van de weg, niets aan de hand zou je zeggen,
het is zo langzamerhand een vertrouwd beeld,
zwerfhonden langs de kant van de weg. Soms dood,
soms levend, ze worden bij bosjes doodgereden in
deze landen. Een ezel, een geit, een koe op de weg,
geen probleem, ze sjokken rustig over de weg en je
ziet ze van verre weg al op de weg staan, geen
gevaar. Nee, de honden dat is echt een probleem, ze
zijn dom en lopen vaak onverwachts de weg op, we
hebben al een paar keer
“een-bijna-hond-dood-ervaring” gehad, maar het ging
steeds net goed. Maargoed, ik vervolg mijn
verhaal... een domme hond dus weer, hij rent de weg
op, ik wijk uit naar links, ik probeer hem te
ontwijken, maar het is alsof hij het erom doet, de
hond gooit zich letterlijk voor de eend, remmen
heeft geen zin meer, het is al te laat. Een doffe
klap, alles gaat in een flits voorbij, de adrenaline
spuit door ons bloed en we schrikken ons dood, een
lichte paniek in de eend, we kijken om en we zien de
hond levenloos op de weg liggen. Een aantal kinderen
rent naar de hond, een botsing met 100 km per uur
dat kan het arme beest nooit overleefd hebben, we
rijden een stukje verder en parkeren de eend langs
de kant van de weg. We verwachten een bebloede eend,
maar het enige spoor dat de hond heeft achtergelaten
is een plukje haar op een van de spatborden.
De schade aan de eend is aanzienlijk:
• de rechter voorkant ligt in elkaar;
• het spatbord is tegen het voorwiel geklapt;
• de band is beschadigd;
• de grille is totaal verwoest;
• de voorbumper geheel ontzet;
• de motorkap is ook behoorlijk beschadigd;
• als ik de motorkap omhoog doe zie ik dat de klap
zo hard geweest is, dat zelfs de koelfan geheel
kapot is.
Gelukkig heb ik een reserve koelfan bij me dus
hopelijk krijgen we de eend weer rijdend. Na een
half uurtje sleutelen start ik de eend weer, de
nieuwe koelfan draait gelukkig weer vrolijk rond,
verder heeft de motor gelukkig geen schade
opgelopen. We buigen het spatbord en de motorkap
weer zoveel mogelijk terug en met een enigszins
triest gevoel vervolgen we de rit naar Sanliurfa. We
weten dat we het niet hadden kunnen voorkomen, maar
goed leuk is het niet om een hond dood te rijden...
Eenmaal aangekomen in Sanliurfa vinden we snel een
hotel, gelukkig zit dat mee, we parkeren de eend om
de hoek op een bewaakte parkeerplaats en daarna gaan
we de stad in om iets te eten. In eerste instantie
wilden we alleen een broodje Doner halen en een
beetje bijtijds naar bed maar, als we nog wat door
de stad lopen ontdekken we een gigantische burcht op
de rotsen, een prachtige moskee en een schitterend
park. Zeer de moeite waard dus om nog wat verder
rond te kijken. We beklimmen de rotsen om de burcht
te bekijken en vanaf de burcht hebben we een
prachtig uitzicht over de stad. Na de burcht lopen
we nog wat door het park en daarna begeven we ons
weer richting hotel. |
|
|
|
