| |
|
Donderdag 14
december 2000, Dalbandin - Taftan
De volgende ochtend slapen we een beetje uit, na een
kop koffie vertrekken we richting Iraanse grens. Het
weer is erg somber vandaag, regen, wind en koude,
typisch Nederlands weer. Gelukkig is de weg stukken
beter dan gisteren, we hebben de weg voor ons alleen
en we kunnen flink doorrijden. Langzamerhand begint
de zon gelukkig weer door te breken.
Het landschap is adembenemend mooi, hoge bergketens
op de achtergrond, op de voorgrond zandvlakten en
zandduinen. Als we een pauze nemen rijden we de eend
van de weg, we rijden een stukje op een van de
zandvlaktes, de ondergrond is keihard, opgedroogde
zandklei, we parkeren de eend aan de rand van de
zandduinen. Als we na de pauze weer weg willen
rijden, blijken we vast te zitten in het mulle zand.
Wat nu? Flink gas geven blijkt niet te helpen, we
komen alleen maar verder vast te zitten. Achter in
de eend ligt een plank, we halen alle bagage uit de
eend om de plank eruit te halen. We graven een kuil
om de plank onder een van de wielen te leggen.
Op hoop van zegen, Marnix duwt aan de voorkant en ik
probeer met een flinke hoeveelheid gas de eend weer
uit het zand te krijgen. Gelukkig, het werkt, we
staan weer met vier banden op de zand-/kleivlakte.
We rijden weer naar de weg en vervolgen de rit. Bij
een van de politiecontroleposten moeten we ons
paspoort weer eens laten zien en alle gegevens in
een groot boek schrijven. In de verte zien we een
groepje fietsers aankomen, waarschijnlijk reizigers,
het blijken vijf Nederlanders te zijn, helemaal
vanuit Nederland hierheen gefietst. Leuk om weer
eens met wat Nederlanders te praten, we praten wat
en daarna rijden we weer verder. We willen voor het
donker in Taftan, de grens met Iran, aankomen en
gelukkig komen we voor het donker aan in Taftan. We
slapen weer in hetzelfde guesthouse als op de
heenweg, we hebben de slaapzaal voor ons alleen,
gisteren hadden we geen bed, nu hebben er acht. Met
het laatste beetje Pakistaanse geld kopen we wat
eten en we koken zelf.
Vrijdag 15 december 2000, Taftan - Bam
Vandaag is het weer vroeg op, we moeten de grens
over en we weten niet hoelang het gaat duren, de
vorige keer viel het mee dus misschien hebben we
weer geluk. De grensovergang verloopt inderdaad weer
vrij soepel, binnen een uur staan we op Iraans
grondgebied, terug van weg geweest. Het eerste wat
we doen, is een tankstation zoeken, heerlijk om de
tank weer voor een paar kwartjes helemaal vol te
gooien. Het is een wereld van verschil om weer in
Iran te zijn, de welvaart is hier werkelijk tien
keer hoger. Alles ziet er weer verzorgd uit, geen
koeien, kippen, honden, geiten, schapen op de weg,
geen hutten meer, normale auto`s, geen afgeladen
bussen. De wegen zijn weer erg goed, we mogen weer
rechts rijden, Pakistan was een fantastisch land
maar een beetje meer welvaart om je heen is wel een
welkome afwisseling. We hebben ons een beetje
verkeken op de afstand en het wordt weer een race
tegen de zon. We moeten nog zo`n 350 km rijden en we
hebben nog ongeveer 3 uur de tijd. Dat betekent een
gemiddelde van zo`n 115 km per uur en dat gaat
natuurlijk nooit lukken met ons eendje. Door de
goede wegen halen we toch een gemiddelde van zo`n
100 km per uur, dat betekent het laatste stuk door
het donker.
Rond een uur of 17:30 komen we aan in Bam, we gaan
weer naar Akbar Guesthouse, waar we de vorige keer
zo`n relaxte tijd hebben gehad. We worden
vriendelijk onthaald door de eigenaar en zijn zoon.
Er zijn gelukkig ook nog wat andere reizigers, een
aantal Australiërs, een Tsjech en een paar
Japanners. We zijn nog net op tijd voor het
gezamenlijke avondeten en we schuiven hongerig aan.
`s Avonds laat één van de Japanners zijn Japanse
speelgoed zien, hij voldoet echt aan alle clichés
waaraan een Japanner behoort te voldoen: GPS op zijn
“Off the road motor”, een digitale camera, een
laptop en veel foto’s schieten. We bekijken op zijn
laptop foto’s die hij geschoten heeft tijdens zijn
reis. Daarna gaan we maar eens slapen, de afgelopen
dagen zijn nogal vermoeiend geweest.
Maandag, 18 december 2000, Bam
De volgende dag blijven we in Bam, we slapen uit en
na het ontbijt gaan we bezig met de eend. De eend
kan wel weer eens een check-up gebruiken, in Delhi
was de laatste keer. We zien dat het chassis licht
beschadigd is, wat deuken in de onderste plaat, de
eend heeft behoorlijke klappen gehad op de slechte
wegen van Pakistan en India. Maargoed,de schade valt
wel mee, niks om ons zorgen over te maken. `s
Middags gaan we de stad nog even in, we bekijken de
moskee, lopen wat rond over de bazaar en we gaan nog
even naar de Citadel, het oude centrum van Bam,
gebouwd als een groot fort dat lijkt op een groot
zandkasteel omdat de muren afgewerkt zijn met zand
en leem.
‘s Avonds eten we in het guesthouse en na het eten
roken we een waterpijp met’ appeltabak, daarna
kaarten we wat met de Australiërs en dan gaan we
slapen, we moeten er weer erg vroeg uit morgen. |
|
|
|
