Wereldmeeting 1999 Griekenland Skotina
De 13e wereldmeting werd gehouden in 1999 helemaal in Griekenland bij het badplaatsje Skotina aan de voet van de berg Olympus. Ongeveer 1.700 auto's waren aanwezig.
Gevraagd: Foto's en reisverhalen. Maak 2cvTravel compleet en voeg hier je verhaal toe. Het inscannen van foto's kunnen wij verzorgen. Neem contact op met 2cvTravel via het contactformulier.

Deze wereldmeeting mochten we niet overslaan, is ons verteld. Dus we kijken naar de auto (letterlijk, ja hij staat daar), en pakken van alles en nog wat in wat we niet nodig hebben en kopen nog even snel bij de Vrijbuiter in Roden wat kampeerspullen. Frank heeft wel een rijbewijs, maar Ger nog niet. We kijken op de kaart en daar ligt Nederland en daar ligt Griekenland en daar moeten we heen. Rechte streep op de kaart en dat is onze route. Hoe simpel kan het zijn!
Ik vertrek vanuit Rotterdam naar Haren Groningen om de volgende dag Ger in Veendam op te halen. Ook hij nam van alles en nog wat mee, wat hij niet nodig had. Met een over volle auto en een volle tank op naar het zuid oosten. Via Duitsland naar Oostenrijk, alleen in Wenen raakte we (Ger was de navigator voor de rechte lijn die we bedacht hadden) de weg kwijt. Met wat achterstand konden we uit eindelijk de route voortzetten naar Hongarije.

Een nieuw land voor ons en allemaal nieuwe ervaringen waar we volop van genoten. We rijden stug door tot laat en rijden overdag lekker door. Bij een pomp komen we een paar leden van het Eendeei tegen. Wij besloten om door te rijden en met de route die we hebben, moesten we er wel komen.

De route ging naar Joegoslavië (Nu Servië). Het was al laat en donker en reden op de grens aan. Wat een drukte was het daar. Allemaal mensen en auto's. Alleen probeerde ze de deuren van de eend open te maken en de benzinetanks achterop eraf te halen. Dus wij rechts omkeer, en eerst alles vastmaken en deuren op slot. En weer terug naar de grens. En weer probeerde ze van alles maar slaagden ze er niet in. De douane beambte met een Ak47 pakte onze paspoorten met een ochtendhumeur van heb ik jou daar. En weg was ie.. Mooi is dat. en nu? Wij wachten en wachten tot we maar eens op onderzoek gingen. Ik moest de auto parkeren na de grens en terug komen lopen. Ger en ik liepen terug naar de grens en daar blafte de grenswachter het een en ander naar ons. Zwaaide met zijn AK47 heen en weer en kwakte onze paspoorten naar ons toe. Of we ff willen oppleuren uit het land. Daar kwam het op neer. Weten wij veel!?!? dat je een visum nodig had voor dat land. Tja, oorlog maar hey we moeten naar Griekenland. Met de staart terug naar de auto en onder escort terug naar de grens. Weer terug bij af in Hongarije. En nu? Op naar Roemenie dan maar.

De wegen zijn donker. Zo donker dat je in een tunnel van licht van je koplampen rijd. Geen stad of dorp die het verlicht. En met een negatief reisadvies om snachts te rijden ivm paard en wagens blijven we door rijden. De grens uit Hongarije was weer een fluitje, en dit keer ook om in Roemenië te komen. Geen kalasjnikovs of ak47 wapens, maar nog steeds norse mannen die ons er door laten. Roemenie, op naar Griekenland. We rijden over de weg en nemen de brug ....Kadeng!!!Kadeng!!!! Wat was dat? Bleek de nieuwe brug nog niet helemaal af te zijn en we zijn met mach5 over een gat gereden die 40cm lang was en een paar meter breed. De weg sloot nog niet aan op de brug. Ik eruit om te kijken naar de banden en velgen, maar verbazend waren die nog heel. Nou niets aan de hand, we kunnen door rijden. Tis toch erg donker hier, ook in Roemenie. Zelfs in de dorpjes. En daar ging het fout. We reden ergens wat doodliep. Hoe krijgen ze het voor elkaar. Er staat uit het niets ineens een Dacia achter ons. kut. Er stapte 2 grote brede mannen uit en gebaarde ons ook uit te stappen. Weinig keus. We konden niet vooruit of achteruit. Met een bla bla verhaal dat we daar niet mochten rijden moesten we een boete betalen. Of mee naar het bureau of een creatieve oplossing. Dat moest dan maar betaald worden, we wilde immers doorrijden. Maar Guldens hadden ze weinig aan en na uren van lullen stonden we onze maglight zaklantaarn af (Sorry Ger!) Hun tevreden wij opgelicht en opgelucht konden we verder.
Volgas verder de nacht in.

Ergens in de ochtend moest ik toch echt even mijn ogen een uurtje dicht doen. We zochten een beschut plekje op en parkeerde de auto zo, dat we snel weg konden. Deuren opslot en Ger hield de wacht. na een half uurtje porde Ger mij wakker: Hey een Acadiane!! hu? wat waar hier? ohw hij is alweer weg. Zag je echt een Acadiane? hier? en Ger begon te twijfelen. En voordat hij kon antwoorden, reed er een Tsjechische Acadiane Mixta het terrein op waar wij stonden.
Helloooowww Zei Dan en zijn vrouw en dochter begroete ons. Na een klein gesprekje en wat we mee hebben gemaakt besloten we samen verder te rijden. Alleen.... Mijn motorkap ging een beetje open staan. Dan zag het en zei oelala. Ik starte de auto en we reden samen verder. Namate de kilometers vordede knikte de eend ook steeds verder en begon hij ook zwaar te sturen. Ik hield het niet meer vol, na al die kilometers en nagenoeg geen slaap. We stopte en overlegde even en de oplossing was even simpel al doeltreffend. Ik kroop achterin de Mixta, Dan reed in mijn Eend en Dan zijn vrouw reed de Aca. En zo wisselde we continu af. Zo kon ik slapen en uitrusten en Dan ook al we elkaar weer af loste.

Op de snelweg werden we ineens aangehouden door de politie. Wat nu weer? We reden te snel. Kan je het voorstellen? Wij ook niet. Maar je kan goed geld verdienen als je een bord op de snelweg zet met 50 en daarna hou je iedereen aan voor een boete. Alleen.. ik had geen Duitse Marken, gelukkig Dan wel en hij sprak Russisch. na het betalen van 5DM konden we weer verder en leefde eigenlijk op de marken van Dan. hadden we die maar in NL opgehaald, konden we nu ook eten drinken en tanken.

Bulgarije was een verademing ten opzichte van Roemenie, alleen hier hadden een paar locale mijn deur open getrokken en gepakt wat ze konden pakken. Weer wat kwijt. Ach dat kon de pret niet deren. We reden gestaag maar vermoeid samen op naar de grens van Griekenland. Wat leek dat nog ver weg. Onderweg zagen we van alles en nog wat. Van paard en wagen tot wrakken en mooie dorpjes. Onderweg in Bulgarije gelunched en dat was super. Super mooi, super lekker en super welkom. Totdan toe leefde we op biscuits, water koffie en wat al niet meer. We reden verder en het werd steeds zwaarder en zwaarder. De eend knikte verder en verder en de blaren van het sturen kwamen te voorschijn. Wat leek die grens ver weg, en wat wilden wij graag weer in de EU zijn.

Na heel wat uurtjes (dagen) later komen we aan bij de grens. Eindelijk!!! Wat hebben we hier naar verlangt. We gingen de papieren in orde maken, paspoorten etc en we moeste nog even door een bak met water rijden, ontsmetten en dan konden we eindelijk Griekenland in rijden. Ik kon de grond wel kussen. We keken op onze horloges en wisselde weer van voertuig. Op naar Skotina. Via Thessaloniki kwamen we snachts aan op de plek van bestelmming. Alleen de poort was dicht! Wat nou weer... De poort ging pas over 2 dagen open. We zijn te vroeg. Dus op naar het strand. Daar stonden al meer eenden te wachten en wij voegde ons bij hun. Slapen!!!

Uitgeslapen en schitterend weer konden we eindelijk genieten. We doken het water in, lagen op het strand en hingen wat rond bij de auto's. Dit is vakantie. Heerlijk. Eindelijk konden we genieten. We zijn er en die laatste meters dat konden we ook nog wel rijden. Alhoewel de auto zo erg geknikt was, dat het chassis over de grond ging bij grote hobbels.

De poort ging eerder open en we pakte alles in en reden naar de poort. Daar raakte ik Dan kwijt en zocht een plek op het meeting terrein. Daar stond een Hollander met 02 erop. Wilbert Jan Zeelenberg en kornuit. We raakte aan de praat en we konden erbij staan. Tentje opzetten en even niets dan luieren en zwemmen en eten en drinken. De auto dat komt later wel. De volgende dag al.
Op de onderdelenmarkt kocht ik een setje antiknikplaten en met een hald gedemonteerde auto zonder spatborden en motorkap reed ik met Ger achter een aantal andere Nederlanders aan die ook garage nodig hadden. In Griekenland kan alles, dus met een halve eende de weg op en ik kan het me nog goed herrineren dat er ene bus met jappers langs reed en allemaal klik klik klik klik foto's maakte van mijn eend. Wat moet dat er raar uit hebben gezien.
Bij een huis aan een grote straat stopte we en dat was de garege. 1 brug en geen engels maakte we duielijk wat de bedoeling was. Maar hoe weet je nou dat hij weer recht is? Wat hij ook bij een andere eend al had gedaan. Als de motorkapomhooghoudstangetje weer in het lipje van je schutbord past, is hij recht. Morgen klaar.
En waarempel, hij was recht en hij was klaar. Ok het koste wel wat geld, maar we reden weer, en konden weer erg erg erg soepel sturen sinds dagen. Wat een genot. Op de meeting alles weer in elkaar gezet en de auto was er weer klaar voor. Nog even genoten van de meeting en na de meeting maakte we ons weer op voor de terug reis. Maar hoe?

De meeste zijn via de Ferry uit Italie gekomen bij Igoumenista. En zo gaan de meeste ook weer terug. We hoefden hier niet lang over na te denken en besloten de korste, snelste en veiligste weg terug te nemen. Met een auto die in elkaar is gelast reden we in 1 streep door naar Igoumenista. Daar aangekomen boekte we de eerste de beste boot met hut naar Italie. Zo gezegd zo gedaan en onderweg vroegen we ons af, waar in Italië komen we eigenlijk aan? Geen idee. Dat bleek Bari te zijn.
In Bari van de boot af en daar even gestopt om te kijken welke route we moeten nemen. Ook hier weer lastig volk dat ons niet echt welkom heete en we hadden geen zin in meer ellende dus plankgas naar huis. Pas na een aantal keren te hebben getankt stopte we in Zwitserland, ergens in de nacht. Waar was mijn Camera en GSM? Kut, weg, foetsie. Gejat? alles doorzocht en hij was echt weg. We hebben de auto stilgezet op een P langs de snelweg tussen allemaal vrachtwagens, slechts 1 plekje was er nog. Einde dag en kropen weer naast de auto in het gras in onze slaapzakken.

Toen we wakker werden, stonden er nog een paar vrachtwagens. Niets van gemerkt en gehoord. zo moe waren wij. We keken elkaar aan en en zonder wat te zeggen stapte we de auto in en reden het laatste stukje aan 1 stuk door naar huis. Wat een reis, wat een ervaring en wat een hoop geleerd. Dit smaakt naar meer : )))
 

Reisverslag en Foto's gevraagd!!!
Heb jij een reisverslag van de Wereldmeeting en een aantal digitale foto's?
En mag dit op 2cvTravel geplaatst worden?
Email het door naar info@2cvtravel.nl  of gebruik het contact formulier hieronder.