| |
|
Vrijdag 8 december
2000, Lahore -
We hebben lang uitgeslapen en dan: ontbijtje, kopje
oploskoffie, koude douche. Rond een uur of 13.00 ga
ik alleen de stad in. Het is wel relaxed om even
alleen de stad in te gaan. Marnix houdt niet zo van
shoppen, ik vind het wel leuk om een beetje rond te
neuzen in alle shops. Bovendien moet ik nog steeds
een cadeautje kopen voor Marnix z'n verjaardag,
alweer zes weken geleden dat hij jarig was, dus het
wordt wel eens tijd voor een cadeautje. Je wordt wel
een beetje koopziek als je hier rond loopt in
Pakistan, alles is spotgoedkoop. In een tweedehans
schoenenshop vind ik amper gedragen bergschoenen,
altijd al willen hebben en na een vrij moeizame
afdingsessie krijg ik ze mee voor twee tientjes. Een
cadeautje voor Marnix vinden valt niet mee, maar
uiteindelijk loop ik tegen een overall aan, een
beetje vreemd cadeau misschien maar ik weet dat
Marnix er blij mee zal zijn.
's Avonds hebben we afgesproken bij een internetcafe
in het centrum. We willen even een uurtje mailen,
maar na 5 minuten mailen valt de stroom uit, niet
geheel ongebruikelijk in Pakistan. Van Leon en
Jolande hebben we gehoord dat er ergens een Pizza
Hut moeten zitten in het centrum, we gaan op zoek
want we hebben wel trek in een westers hapje, aan
het lokale voedsel hier in Pakistan valt toch
moeilijk te wennen. Na het eten lopen we nog wat
rond door het centrum en daarna gaan we terug naar
het hotel, morgen weer vroeg op, dus ook maar een
beetje vroeg naar bed.
Zaterdag 9 december 2000, Lahore – Multan
De volgende ochtend vroeg op, we willen vandaag
naar Multan rijden, een vrij grote afstand en we
weten niet hoe de wegen zullen zijn. De weg valt
alles mee, 4-baans 'snelweg', maar het probleem zijn
de auto's, ezelkarren, trucks en koeien, die
allemaal spookrijden, “Welcome on the national
highway number 5”, en nog een kwartje tol ook. Op
een gegeven moment zien we rookwolken boven de weg,
als we dichterbij komen zien we een menigte mensen
op de weg staan, we denken dat er een ernstig
ongeluk is gebeurd. Voordat we het wel en goed
doorhebben zijn we omsingeld door een hele menigte
woedende Pakistani met stokken. We hoeven niet lang
naar ze te kijken om te beseffen dat we niet welkom
zijn. Ik gooi de eend in z'n achteruit en opgejaagd
door de menigte racen we achteruit. We zijn net op
tijd ontsnapt. Een km terug stoppen we om te
informeren wat er aan de hand is. We horen dat de
politie een kind van twaalf jaar oud heeft
doodgeschoten. De bevolking is woedend en steekt van
alles in brand. De politie kan niks anders doen dan
vanaf een afstand toe te kijken en wachten tot de
hulp gearriveerd is, in de vorm van het leger.
We besluiten om het naderende slagveld niet af te
wachten en rechtsomkeer te maken. Gelukkig kunnen we
een omweg nemen, door via de B-wegen naar Multan te
rijden. De B-weg blijkt gelukkig mee te vallen. We
hebben echter wel wat tijd verloren en we willen
absoluut voor het donker, aankomen in Multan. Er
moet flink doorgereden worden dus, gelukkig is het
niet al te druk op de weg, de weg is alleen op
sommige stukken ineens erg slecht, zo gebeurd het
een paar keer dat we met het chassis van de eend op
de weg klappen, de klappen zijn soms oorverdovend
maar de eend trekt het allemaal prima. Het wordt een
ware race tegen de klok, maar gelukkig komen we net
voor zonsondergang aan in Multan, voor we een
geschikt hotel hebben gevonden is het echter al
pikdonker. Als we door de stad rijden mis ik een
putdeksel dat 15 centimeter boven het wegdek
uitsteekt, de vering vangt de klap redelijk op maar
een van de schokbrekers ziet er flink beschadigd
uit, gelukkig werkt hij nog naar behoren. Na een
lange zoektocht vinden we dan uiteindelijk toch een
goedkoop hotel waar de eend ook veilig kan staan. |
|
|
|
