| |
|
Woensdag 27
september 2000, Alexandroupolis
De volgende ochtend maken we kennis met onze
Nederlandse buren, een ouder echtpaar, ze vinden het
prachtig dat we met ons brakke eendje helemaal naar
India gaan rijden en ze zetten lekkere Hollandse
koffie voor ons. Op hun camper is een grote sticker
geplakt met daarop: SELECTIETEAM INTERNATIONALE
CAMPINGGIDS. Hun werkveld bestaat uit Griekenland en
Turkije, ze komen al meer dan 10 jaar in Turkije
,dus ze kunnen ons allerlei nuttige info
verschaffen.
's Middags gaan we even Alexandroupolis in, na een
uurtje rondlopen concluderen we dat Alexandroupolis
een doodsaaie stad is. Dan maar terug naar de
camping en een duik nemen in de zee, het zonnetje
schijnt volop en het is 25 graden, best relaxed dus.
Donderdag 28 september 2000, Alexandroupolis -
Istanbul
Vandaag rijden we verder naar het oosten. Het is
maar zo’n 3 kwartier rijden tot de Turkse grens dus
we zijn er zo. Hoe dichter we de grens naderen hoe
meer Griekse legervoertuigen we tegenkomen, het
lijkt wel alsof we ons in een belegerd gebied
bevinden, maar de verhoudingen tussen de Grieken en
de Turken zijn ook niet al te best en dat is dus ook
goed te merken. Nog even en we verlaten de EU, op
naar Azië. Ik maak me al een beetje zenuwachtig voor
de grensovergang, we hebben al van verscheidene
mensen gehoord dat er behoorlijk moeilijk gedaan kan
worden door de Turkse douaniers. Als we bij de
grensovergang aankomen parkeren we de auto voor een
grote slagboom met een nog groter bord STOP. Achter
de slagbomen een kantoortje, echt druk bezet is de
douanepost niet, geen douanier te bekennen. Na 5
minuten de kat uit de boom kijken, verschijnt er
eindelijk iemand achter het glas. "Passports please"
wordt er kort maar krachtig gesnauwd. Onze
paspoorten worden kritisch en aandachtig bekeken en
ook wij worden kritisch geobserveerd. Op de foto in
mijn paspoort heb ik nog halflang haar en nu ben ik
net een of andere skinhead, maar alles gaat goed,
onze paspoorten worden weer overhandigd en we mogen
verder rijden. We bevinden ons nu in het
niemandsland tussen Griekenland en Turkije,
uitkijkposten, legerbarakken en een erg slechte weg
bepalen het landschap. Een lange brede brug over de
rivier de Evros voor ons. Aan de overkant ligt
Turkije ons vijfde land waar we doorheen moeten.
Weer een grote slagboom met een stopbord. Voor ons
staat een vrachtwagen, we zetten de eend erachter en
wachten rustig af, na een kwartier kunnen we
doorrijden. We komen op een terrein met allemaal
verschillende douaneposten, waar moeten we heen
vragen we ons af. We stoppen bij het eerste
kantoortje en gaan naar binnen, onze paspoorten in
de aanslag. Nee hier moeten we niet zijn, hoe dom
van ons... op en in z'n Turks wordt er gewezen in de
richting van de andere kantoortjes. Na een half uur
aanklooien en heen en weer lopen denken we alle
stempels, formulieren en toebehoren te hebben, maar
nee hoor we zijn er nog niet, weer naar een ander
kantoortje. Eindelijk mogen we doorrijden, wat een
bureaucratisch zooitje bij elkaar, maargoed we zijn
in Turkije. Na een half uurtje rijden stoppen we
even langs de kant van de weg om iets te eten.
De eerste kennismaking met het Turkse volk is snel
geschied. Nieuwsgierig komen twee Turken een kijkje
nemen. Ze staan er maar een beetje bij, spreken geen
woord Engels en met handen en voeten voeren we een
gesprek. Na ons gezellig samenzijn rijden we weer
verder. Istanbul is ons eindpunt voor vandaag, vanaf
de grens nog zo'n 250 km rijden. Meneer de
campingselecteur, van de vorige camping, heeft ons
een routebeschrijving meegegeven, als we de stad
naderen blijkt al snel dat deze beschrijving toch
iets te summier is voor deze miljoenenstad. Geheel
gedesoriënteerd belanden we op het grootste
vliegveld van Istanbul. Inmiddels is het alweer
donker, we hadden nog zo gepland voor het donker op
de camping te zijn. We belanden op een tankstation
waar we de weg vragen. We zijn in de buurt want ze
kennen de camping wel, maar daarmee is helaas alles
ook gezegd. Plotseling komt er een Turk naar ons
toe, " Sir can I help you?? "We are searching for
camping Londra" is ons antwoord: "Ok follow me!", zo
gezegd zo gedaan en na 5 min verkeerschaos en
getoeter zijn we op de camping, wat een aardige
actie van die man! De camping, direct gelegen aan de
ringweg van Istanbul, behoort toe aan een
tankstation. Een multifunctioneel tankstation: brak
hotel, autowasstraat, verkoop van auto’s, minimarkt
etc. en achter dit alles een grasveld met wat
appelbomen en walnootbomen, op zich een prima
camping: midden in de stad, op loopafstand van de
metro, warme douches, kookgelegenheid met koelkast
en gasfornuis, alles wat we nodig hebben. Op de
camping staan een tweetal omgebouwde vrachtwagens,
een engelse en een Duitse. De Duitse vrachtwagen
ziet eruit als één of ander wetenschapsvoertuig, een
voertuig waar je grondmetingen mee doet of zo. Het
Engelse voertuig is van een Britse reisorganisatie.
Aan boord zo’n 15 man van allerlei verschillende
nationaliteiten, ook een Nederlander. Hij verteld
ons dat ook zij op weg zijn naar India.
Vrijdag 29 september 2000, Istanbul
De volgende dag pakken we de metro naar het
centrum van Istanbul, we moeten eerst naar het
consulaat van Iran om het visum voor Iran te
regelen, helaas zijn we te laat het consulaat is al
gesloten.
Zaterdag 30 september 20000, Istanbul
De volgende dag hebben we meer succes. Na het
invullen van een uitgebreid formulier krijgen we te
horen dat we zaterdag het visum op kunnen halen, een
weekje Istanbul dus nog, maar dat is geen probleem
er is hier genoeg te zien en te doen. Na het bezoek
aan het consulaat besluiten we de Aya Sofia te gaan
bekijken. Ooit de grootste kerk van het christendom.
Gebouwd tussen 527 en 565, in 1453 echter, tijdens
'The conquest of Constantinopel' is de kerk
omgevormd tot een moskee toen pas zijn ook de
minaretten geplaatst. Na de Aya Sofia lopen we
verder naar the covered market of 'The Grand Bazar'
|
|
|
|
