Raid India (2001) Delft - New Delhi - Delft
2 vrienden, 1 eend 1 doel: New Delhi in India
In een uitgebreid reisverslag doen ze hun verhaal. Spannend boeiend en met veel details kan je dit beter omschrijven als een reisboek van 42 internet pagina's, en op bijna alle pagina's een prachtige foto. Wij wensen jullie veel lees plezier
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Maandag 30 oktober 2000, Taftan - Daldandin
We vertrekken vandaag weer vroeg, het ontbijt smaakt goed, omelet met oploskoffie en Pakistaans brood. De wegen zijn goed, het asfalt is net nieuw, voorheen lag hier een gravelweg dus we mogen van geluk spreken. Het landschap is weer saai, saaie droge woestijn. Onderweg valt er erg weinig te zien, er zijn weinig auto's en vrachtwagens op de weg. De vrachtwagens die ons passeren zijn prachtig, ze zijn versierd met van alles en nog wat, geschilderd blikwerk gespijkerd op de houten ondergrond, supermooie schilderingen, reflectoren, touwtjes, fantastisch, de bussen zijn net zo.

Na een lange hete dag bereiken we Daldandin, het eerste grote Pakistaanse dorp waar we komen. We gaan eerst maar eens opzoek naar een tankstationnetje zodat we morgen meteen weer verder kunnen. We moeten dwars door het dorp rijden. In vergelijking met Iran gaat de welvaart hier tien stappen terug. Wat een enorme zooi is het hier, geiten, ezels, schapen, kamelen, alles loopt hier dwars door het dorp heen, iedereen leeft in hutjes, overal ambachtelijke arbeid, houten karren met houten wielen, ezels ervoor gespannen enz, enz. Als je de gemotoriseerde voertuigen wegdenkt lijkt het alsof je je in een middeleeuws dorp bevind. We worden nagekeken door de lokale bevolking, zoiets zien ze natuurlijk niet vaak. Het tankstationnetje is niet meer dan een hut met grote vaten en jerrycans met benzine her en der. Als we uitstappen zijn we omsingeld door de lokale bevolking, ze willen pennen en we moeten foto's van ze maken, ze poseren voor ons. De benzine wordt in de tank gegoten met behulp van een trechter met een doek erin, om de benzine te filteren. De kinderen proberen ons uit, eerst kijken ze de kat uit de boom en als ze zien dat we vriendelijke vreemdelingen zijn worden ze steeds brutaler. Ze lopen te bedelen om pennen en ze zitten aan de eend, de vering is natuurlijk erg interessant, met z'n allen staan ze eraan te schudden, we jagen ze weg maar het zijn er veel en ze hebben er plezier in. We moeten ze zo ongeveer wegslaan om weer in de eend te komen, eentje schopt er tegen het spatboard, ik start de motor, druk de toeter vol in en geef flink gas, dat schrikt een beetje af, met slippende banden komen we langzaam op gang. Wat een hectiek, de volgende keer moeten we ons maar opstellen als niet vriendelijke vreemdelingen en ze afschrikken door onvriendelijk te doen. We rijden naar het guesthouse, de auto kan helaas niet binnenstaan, gelukkig zijn hier bijna geen kinderen, voor de zekerheid het stuurslot er maar op, verder verwissel ik de stekkertjes van het licht en de bobine zodat starten onmogelijk wordt, mits je geen verstand hebt van eenden dan... Het avondeten smaakt prima hier, veel beter dan gisteren. Na het eten praten we met een Nederlander die hier op de fiets is, hij fiets nu al drie dagen dwars door de woestijn heen, wat een prestatie, dan hebben wij het maar makkelijk in ons autootje...

Dinsdag 31 oktober 20000, Daldandin – Quetta
De volgende dag staan we weer vroeg op, vandaag moeten we nog zo'n 350 km rijden om in Quetta te komen. Van andere reizigers hebben we gehoord dat de weg erg slecht wordt na Daldandin, we zullen zien. En inderdaad de weg wordt slechter en slechter.
Er is nog maar een rijbaan en elke keer als er een voertuig tegemoet komt moeten we de berm in. In Pakistan bestaan er geen verkeersregels, de kleinste moeten wijken voor de grotere, wij zijn dus altijd de lul, behalve als er een fietser of een motorrijder tegemoet komt. Sommige vrachtwagenchauffeurs zijn nog wel een beetje schappelijk, en gaan een klein beetje opzij voor je. De meeste chauffeurs rijden gewoon keihard door, vooral de bussen zijn erg asociaal, ze naderen met meer dan 100 km per uur en rijden gewoon keihard door, als je niet opzij zou gaan zouden ze je gewoon van de weg afrijden. Nou ja, we moeten er maar vast aan wennen, in India schijnt het nog veel erger te zijn. Het landschap is vandaag wel erg mooi, we rijden nog steeds door de woestijn, maar nu zijn er echte zandduinen die het landschap bepalen, zoals in de Sahara. Onderweg zien we veel kamelen, soms hele karavanen, kamelen met jongen, bepakte kamelen, het is een mooi gezicht, weer eens wat anders dan de Hollandse koe, of het Turkse schaap. Hoe dichter we Quetta naderen hoe drukker het wordt op de weg en hoe bergachtiger het wordt. Gelukkig bereiken we Quetta voor het donker is, Quetta heeft zo'n half miljoen inwoners en dat is te merken. Om bij het hotel te komen moeten we dwars door de stad heen, we moeten erg voorzichtig rijden en we de toeter wordt veelvuldig gebruikt.
Het is een groot gekkenhuis in deze stad, kippen, geiten, ezels, Vespa cars: soort vespascootertjes op drie wielen met overkapping, ze dienen als taxi's, veel motoren, brommers, fietsers, alles rijdt dwars door elkaar heen. Gelukkig is het vrij makkelijk om het hotel te vinden. We kunnen de auto veilig in de parkeergarage zetten en we brengen de spullen naar onze kamer. Het hotel is goedkoop en het ziet er erg goed uit, grote kamers, schoon, een tuin, een restaurantje enz, prima dus. In het hotel hangt een foto van een stralend blauwe lucht met een wolk, dat zegt genoeg over het weer hier, het heeft hier in twee jaar tijd geen druppel geregend. Nadat we ingecheckt hebben ontmoeten we Joachim en Neil weer, ze zijn hier al vanaf vanochtend 11 uur, i.p.v. van de trein zijn ze per bus gekomen, de trein reed niet. De hele groep is weer bij elkaar. We eten gezamenlijk en 's avonds zitten we met z'n allen op de veranda.
 
 
 
 

2 C V T R A V E L

         
 
  © Copyright 2014 - 2cvTravel. All Rights Reserved.

ADVERTEREN   Disclaimer  Contact