| |
|
Woensdag 18 oktober,
Saveh - Esfahan
We worden de volgende dag we vrij laat wakker,
een beetje last van een kater. We nemen afscheid van
de studenten en rond een uur of 12.00 rijden we weg.
Vandaag willen we tot Esfahan rijden, Esfahan ligt
vrij centraal in Iran, ongeveer op de helft op onze
weg naar Pakistan. De weg is perfect, vierbaans en
nieuw asfalt, het landschap is vrij saai, droge
dorre zandgrond met overal kleine verdorde
struikjes, op de achtergrond rotslandschap, we
rijden aan de rand van de ****** woestijn. Omdat we
flink door kunnen rijden komen we vrij vroeg in de
middag aan in Esfahan. Van andere reizigers hebben
we gehoord dat er een goed guesthouse in het centrum
van Esfahan moet zijn: Emir Gabir. Tot onze
verbazing rijden we er zo heen, zonder al te veel
zoekwerk. Het verkeer is gekkenhuis in deze stad,
alles rijdt dwars door elkaar heen, rijbanen bestaan
niet, voorrang bestaat niet, afsnijden is de
normaalste zaak van de wereld, de toeter het meest
gebruikte onderdeel. We vragen ons af of er in Iran
überhaupt zoiets bestaat als een rijbewijs of dat je
je rijbewijs bij de aankoop van je auto krijgt.
Maargoed, zonder schade bereiken we het guesthouse,
de eend kan op de bewaakte parkeerplaats, perfect.
Onze kamer is niet meer dan een ingebouwde kast, ik
schat zo'n 5 m2, verder is alles ok, een
binnenplaats, een dakterras, internet etc. Tegen het
eind van de middag zoeken we een restaurantje op,
Iraanse Pizza met Corca Cola, het flesje is precies
zoals onze Coca Cola. Het smaakt prima die pizza
hier, de Italianen kunnen er nog wat van leren. 's
Avonds relaxen we een beetje, we praten wat met
andere reizigers, de Slovenen die we in Dugabayazit
waren tegengekomen zijn er ook, bijna iedereen legt
dezelfde route af en gaat naar dezelfde guesthouses
toe.
Donderdag 19 oktober 2000, Esfahan
De volgende dag hebben we een afspraak met een
kennis van Marnix, Hooman is z'n naam. Marnix heeft
hem leren kennen in Utrecht. Hooman was deze zomer
in Nederland op summerschool van geneeskunde. 's
Middags bekijken we de stad, Esfahan schijnt een van
de mooiste steden te zijn van Iran. We lopen door de
bazaar, we komen op een prachtig plein met een
aantal moskeen en fonteinen en we zien nog wat
andere bijzondere gebouwen.
Om 17.00 uur hebben we met Hooman afgesproken bij
het guesthouse.
We lopen wat door de stad met Hooman en uiteindelijk
belanden we bij Hooman thuis, hij woont in een groot
appartement aan de rand van het centrum. Z'n ouders
wonen beneden in een gescheiden woning. In Iran is
het vrij gebruikelijk dat je vlak in de buurt,
meestal boven of onder je ouders woont. Als we
binnen zijn krijgen we bijna meteen een biertje
aangeboden, een halve liter Faxe (Deens bier),
straatwaarde zo'n 45.000 rial, wat overeenkomt met
zo'n fl 12,50, een duur biertje dus.
Later op de avond komen er wat vrienden van Hooman
over de vloer, morgen is het weekend, in Iran is er
maar een vrije dag per week, de vrijdag. Later op de
avond komt de zelfgestookte 'whiskey' en
zelfgemaakte wijn op tafel, ik denk dat weinig
mensen kunnen zeggen dat ze ooit Iraanse wijn
gedronken hebben, niet dat die echt lekker is,
maargoed. Het is al laat als een van Hooman's
vrienden ons naar het guesthouse brengt. In een
lichte roes vallen we snel in slaap.
De dagen hierna blijven we in Esfahan, Hooman en z'n
vrienden laten ons alles van de stad zien en 's
avonds zitten we meestal bij Hooman thuis. Het weer
in Esfahan is fantastisch, elke dag is de lucht
stralend blauw en de temperatuur loopt op tot zo'n
30 graden.
Maandag 23 oktober 2000, Esfahan - Shiraz
Na een paar dagen Esfahan rijden we weer verder.
Vandaag willen we tot Shiraz rijden, de afstand die
we moeten afleggen is niet zo groot, zo'n 400 km, we
kunnen rustig aan doen dus. Onderweg komen we langs
een aantal zoutmeren. Een prachtig gezicht, het is
alsof de meren met ijs bedekt zijn, we stoppen even
langs de kant van de weg om van het uitzicht te
genieten en we maken wat foto's.
De wegen zijn helaas niet meer zo vlak als tussen
Saveh en Esfahan, we moeten af en toe weer terug
naar z'n twee, maargoed het uitzicht is daarentegen
erg mooi.
Rond een uur of 15.00 komen we aan in Shiraz, op de
een of andere manier lukt het ons niet om in het
centrum van de stad te komen, waar alle hotels zijn.
Marnix vervloekt de Lonely Planet om z'n
onduidelijke kaartjes. Als we de weg naar het
centrum vragen snappen ze ons niet, het lijkt wel of
niemand hier Engels spreekt. Al met al zijn we twee
uur bezig om een hotel te zoeken. Omdat Marnix
morgen jarig is zoeken we een wat luxer hotel dan
normaal, maargoed uiteindelijk hebben we dan een
geschikt hotel gevonden.
's Avonds lopen we wat rond door de stad, het is
niet echt veel bijzonders deze stad. |
|
|
|
