Ducklog 04-11-2007
Zo met een emotionele en letterlijke kater van alle afscheidsmomenten tik ik hier nu een stukje op de laatste dag. Ik heb de afgelopen week me enorm verwonderd en verheugd over de hoeveelheid mensen die meeleven, de hoeveelheid enthousiasme en liefde. Wat ben ik rijk hier en toch ga ik weg. Verwarrend, maar we komen natuurlijk terug. Vandaag de laatste dingetjes en dan zitten we morgen in het vliegtuig. Waarschijnlijk zullen jurgen en ik pas over een week doorhebben dat we voor lange tijd vakantie hebben en niet zomaar ff 3 weekje ofzo. We gaan gewoon genieten, maar zullen al onze dierbaren missen.
Tot ziens en bedankt.

woensdag 7-11-2007
Zo een goed begin is het halve werk. Na alle benodigde afscheidsfeestjes, etentjes en drankjes toch het vertrek op schiphol. Wel zwaar. Maar ja het moet toch een keer.
Eenmaal door de douane hoorde we dat ons vliegtuig een uur vertraging had. Dezelfde ochtend hadden we al gehoord dat onze eend pas 2 weken later zou aankomen (sorry pa en ma we wilde jullie niet ongerust maken). Tja je kunt beter alles vooraf hebben, dan heb je het daarna goed. En dit was zo. De vlucht ging prima. Ik heb blijkbaar geen vliegangst meer en genoten van het mooie uitzicht tijdens de vlucht. Eenmaal aangekomen hebben we een bus gepakt naar een eiland, waar jurgen en ik ooit eens twee regels over gelezen hebben. De bus zou totaal 1,5 uur duren. Tja in braziliaanse tijdens dus. Na 1 keer overstappen en 3,5 uur verder met onderweg nog een mooie tropische regenbui en een pond oversteek waren we waar we nu zijn. Ihla Bela. En ik kan je vertellen, het is me een straf joh! Echt super balen dat die eend zo laat is, nu zijn we dus gedwongen om onze dagen te slijten op zonovergoten (echt wel Ger!) bountystranden, bij een lauwe 32 graden en tropisch regenwoud in de rug. Jullie begrijpen, we zijn helemaal gebroken van verdriet.
Wie niet weet waar dit idyllische plekje is kan kijken op de kaart bij San sebastiao iets boven santos.
Het duurde ff voodat we zelf doorhadden dat we hier waren. Gister zaten we nog in een wat versnelde modus, maar eigenlijk is dat vandaag na een strandwandeling, wat zwemmen in een baai enzo weer weg. We zijn nog maar twee dagen weg, maar het voelt als een vakantie die al 2 weken duurt. Dat begint dus zeer goed.

Inge heeft bedacht dat ze naar een heel mooi afgelegen strandje wil. Jurgen volgde getrouw. Als volleerde reizigers gaan we volledig voorbereid, zonder deet, met korte broek en op de slippers op pad. Eerst een hobbelige busrit dan 3 kilometer lopen over een onverharde weg door het regenwoud. Na een korte afdaling komen we aan op een zeer mooi verlaten strandje. Hier hebben we echter maar 10 minuten kunnen zitten. We werden opgevroten door enkele knutachtigen en het water was door de grote golfslag niet echt zwembaar. Weer de hele tocht terug afgelegd. Bij de bushalte had jurgen het idee dat een touristisch strand met tentje voor de caprinja vast dichtbij zou zijn. Wij dus te voet op weg. Uiteindelijk wel eindigend bij een lekker terrasje, maar met de blaren op de voeten, het zweet tot in de bilnaad en natuurlijk nog mooie bulten op het hele lijf. Toch tof zo´n avontuur.

Morgen gaan we het nog eens proberen. Dan als het goed is met een jeep het woud in. Maar we zullen ons nu wel echt voorbereiden. Lange broek, schoenen en deet.
Daarna zullen we langzaam weer gaan naar de vaste wal. Op weg richting Santos of blijven we hier nog een dagje echt op het strand liggen. We zijn er nog niet uit, maar dat kan als je niks hoeft. Juliie horen wel als we weer op de vaste wal zijn.