|
|
Ducklog 26-10-2007
Jawel, het is nu echt bijna zover! Nog een
paar nachtjes slapen en we stappen op het
vliegtuig. Het avontuur is echter al een
tijd geleden begonnen. Financieën (dank
Jeroen en Anja!), papieren regelen, inpakken,
plannetjes maken, de eend uit en inmekaar
zetten( dank Frank en Evelien) en alle
andere voorpret. En toen kon vorige week
eindelijk het wagentje de boot op. Ik lekker
op tijd vertrokken om bijtijds in Antwerpen
te zijn.......sta ik toch bij Roosendaal al
met pech langs de weg! Goed begin is het
halve werk.. Omdat ik uiterlijk om 5 uur in
Antwerpen moest zijn zat ik hem toch wel
even te knijpen. Leuk zo'n ethanolsproeier,
maar het blijkt dus de hel te zijn voor je vlotterje. Wel zelf de boel weer aan de gang
gekregen dus dat schept weer hoop voor de
rest van de reis. Gelukkig kwam ik om half 5
in Antwerpen aan, waar ik ons karretje, el coche tricolore, heb achtergelaten naast een gloedjenieuwe Jaguar en een blinkende Volvo
7 nog wat. En nu maar hopen dattie nie van
het schip dondert. Verder zijn we er wel
klaar voor.
Snel meer.....Ducklog 04-11-2007
Zo met een emotionele en letterlijke kater
van alle afscheidsmomenten tik ik hier nu
een stukje op de laatste dag. Ik heb de
afgelopen week me enorm verwonderd en
verheugd over de hoeveelheid mensen die
meeleven, de hoeveelheid enthousiasme en
liefde. Wat ben ik rijk hier en toch ga ik
weg. Verwarrend, maar we komen natuurlijk
terug. Vandaag de laatste dingetjes en dan
zitten we morgen in het vliegtuig.
Waarschijnlijk zullen jurgen en ik pas over
een week doorhebben dat we voor lange tijd
vakantie hebben en niet zomaar ff 3 weekje ofzo. We gaan gewoon genieten, maar zullen
al onze dierbaren missen.
Tot ziens en bedankt.
woensdag 7-11-2007
Zo een goed begin is het halve werk. Na alle
benodigde afscheidsfeestjes, etentjes en
drankjes toch het vertrek op schiphol. Wel
zwaar. Maar ja het moet toch een keer.
Eenmaal door de douane hoorde we dat ons
vliegtuig een uur vertraging had. Dezelfde
ochtend hadden we al gehoord dat onze eend
pas 2 weken later zou aankomen (sorry pa en
ma we wilde jullie niet ongerust maken). Tja
je kunt beter alles vooraf hebben, dan heb
je het daarna goed. En dit was zo. De vlucht
ging prima. Ik heb blijkbaar geen vliegangst
meer en genoten van het mooie uitzicht
tijdens de vlucht. Eenmaal aangekomen hebben
we een bus gepakt naar een eiland, waar jurgen en ik ooit eens twee regels over
gelezen hebben. De bus zou totaal 1,5 uur
duren. Tja in braziliaanse tijdens dus. Na 1
keer overstappen en 3,5 uur verder met
onderweg nog een mooie tropische regenbui en
een pond oversteek waren we waar we nu zijn.
Ihla Bela. En ik kan je vertellen, het is me
een straf joh! Echt super balen dat die eend
zo laat is, nu zijn we dus gedwongen om onze
dagen te slijten op zonovergoten (echt wel
Ger!) bountystranden, bij een lauwe 32
graden en tropisch regenwoud in de rug.
Jullie begrijpen, we zijn helemaal gebroken
van verdriet.
Wie niet weet waar dit idyllische plekje is
kan kijken op de kaart bij San sebastiao
iets boven
santos.
Het duurde ff voodat we zelf doorhadden dat
we hier waren. Gister zaten we nog in een
wat versnelde modus, maar eigenlijk is dat
vandaag na een strandwandeling, wat zwemmen
in een baai enzo weer weg. We zijn nog maar
twee dagen weg, maar het voelt als een
vakantie die al 2 weken duurt. Dat begint
dus zeer goed.
Inge
heeft bedacht dat ze naar een heel mooi
afgelegen strandje wil. Jurgen volgde
getrouw. Als volleerde reizigers gaan we
volledig voorbereid, zonder deet, met korte
broek en op de slippers op pad. Eerst een
hobbelige busrit dan 3 kilometer lopen over
een onverharde weg door het regenwoud. Na
een korte afdaling komen we aan op een zeer
mooi verlaten strandje. Hier hebben we
echter maar 10 minuten kunnen zitten. We
werden opgevroten door enkele knutachtigen
en het water was door de grote golfslag niet
echt zwembaar. Weer de hele tocht terug
afgelegd. Bij de bushalte had jurgen het
idee dat een touristisch strand met tentje
voor de caprinja vast dichtbij zou zijn. Wij
dus te voet op weg. Uiteindelijk wel
eindigend bij een lekker terrasje, maar met
de blaren op de voeten, het zweet tot in de
bilnaad en natuurlijk nog mooie bulten op
het hele lijf. Toch tof zo´n avontuur.
Morgen
gaan we het nog eens proberen. Dan als het
goed is met een jeep het woud in. Maar we
zullen ons nu wel echt voorbereiden. Lange
broek, schoenen en deet.
Daarna zullen we langzaam weer gaan naar de
vaste wal. Op weg richting Santos of blijven
we hier nog een dagje echt op het strand
liggen. We zijn er nog niet uit, maar dat
kan als je niks hoeft. Juliie horen wel als
we weer op de vaste wal zijn. |
|
|