Raid India (2001) Delft - New Delhi - Delft
2 vrienden, 1 eend 1 doel: New Delhi in India
In een uitgebreid reisverslag doen ze hun verhaal. Spannend boeiend en met veel details kan je dit beter omschrijven als een reisboek van 42 internet pagina's, en op bijna alle pagina's een prachtige foto. Wij wensen jullie veel lees plezier (Menno Spoormaker)
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Vrijdag 29 december 2000, Dougabayzit
We hebben vandaag wat problemen gehad met onze remmen, het remvermogen is een beetje minder en als we remmen, komt er een onheilspellend geluid onder de motorkap vandaan, morgen moet er maar eens serieus gesleuteld gaan worden.

Als we aankomen in Dougabayzit herkennen we het stadje weer, we hoeven niet te zoeken naar camping Mourat, waar we de vorige keer overnacht hebben. Voor de zekerheid vragen we aan een paar militairen op straat of camping Mourat open is, er wordt vriendelijk geknikt en gewezen richting de hoge bergketen. Om bij Mourat te komen moet er een flink stuk geklommen worden, we zijn blij dat er geen sneeuw en ijs op de weg ligt, in z’n een rijden we omhoog, het gaat allemaal net. De helling is zo steil dat we echt omhoog kruipen, de motor moet presteren. Eenmaal boven gekomen zien we dat het hotel/restaurant, dat de vorige keer in aanbouw was, al bijna af is. Als we naar binnen gaan worden we vriendelijk onthaald door de gebroeders Mourat, twee uiterst vriendelijke Koerden die de boel hier runnen. Ze herkennen ons nog na vier maanden, leuk.We krijgen een biertje en samen drinken w erop, we zijn weer in Turkije. Het is een feestelijke avond vanavond, het is vandaag dus EID (einde-van-de-rammadam-feest) en ook de feestelijke opening van het nieuwe hotel/restaurant. Ze hebben het goed aangepakt, een groot restaurant, overal grote vensters met uitzicht over de besneeuwde omgeving. Er speelt een Koerdische band vanavond, de sfeer zit er goed in en we zijn blij dat we hier weer zijn.

Er zijn nog wat andere reizigers ook, een Japans stelletje, saai, en een Engelse. Een oudere vrouw al, een oudere hippie zeg maar. Ze verblijft al maanden hier bij Mourat, ze heeft zich namelijk ontfermd over een tweetal jonge puppies, gevonden in de sneeuw, moederhond was overleden. Ze behandelt de puppies alsof het haar eigen kinderen zijn, zonder haar ontferming hadden de puppies het nooit overleefd, de oogjes zijn net open. Ze voert de beestjes met de fles. Het is een lief mens maar een tikkeltje vaag. We eten en drinken bier, en we praten wat met Fee, de goede fee die zich over de puppies heeft ontfermd. In aangeschoten toestand zoeken we rond een uur of 2.00 onze koude kamer op, buiten vriest het 20 graden, ons kamertje wordt slechts verwarmd met een elektrisch kacheltje, gelukkig hebben we wat wollen dekens gevonden. De volgende dag slapen we een beetje uit, we ontbijten samen met Fee en na het ontbijt gaan we kijken of we de remmen kunnen repareren. Buiten is het gelukkig zonnig en met de koude valt het gelukkig wel mee. Het probleem is snel gevonden, een van de remklauwen blijft steken en de remschoenen zijn totaal versleten, staal op staal, vandaar dat onheilspellende geluid, ik had het eigenlijk al verwacht. Gelukkig is de remschijf maar licht beschadigd. Het vervangen van de remklauw heb ik nog nooit zelf gedaan maar met behulp van de vraagbaak gaat het allemaal prima. Na een uur of twee zit alles weer in elkaar, even een testritje in de sneeuw, de remmen werken weer naar behoren, gelukkig maar. Eigenlijk hadden we vandaag al verder willen rijden, we willen namelijk Oud en Nieuw in Adana vieren, vierde stad van Turkije, aan de Middellandse Zee. We verliezen dus een dag, maar waarschijnlijk gaan we het wel halen om binnen drie dagen naar Adana te rijden, het ijs en sneeuw op de wegen valt namelijk mee en het ziet er ook niet naar uit dat het nog gaat sneeuwen. Na het avondeten praten we nog wat met Fee en de gebroeders Mourat, aan het eind van de avond nemen we afscheid van iedereen en we gaan redelijk op tijd naar bed, morgen willen we direct als het licht is vertrekken, vroeg op dus. De volgende ochtend staan we dus vroeg op, buiten is het ijzig koud en pikdonker. Het wordt een spannende dag vandaag, we moeten hoge passen over en we weten niet hoe het met de wegen is gesteld. Misschien krijgen de mensen die zeiden dat het absoluut niet mogelijk was om in de winter door het oosten van Turkije te rijden, toch nog wel gelijk, we zullen zien. In Tabriz hebben we dus voor de zekerheid sneeuwkettingen aangeschaft, het is niet te hopen dat we ze daadwerkelijk nodig hebben. De hellingen waar we tegenop moeten zijn steil, we moeten vaak terug naar de eerste versnelling maar met sneeuw en ijs valt het mee. Hoe hoger we echter komen hoe meer sneeuw en ijs er op de wegen ligt. We rijden nu kilometers achter elkaar door de sneeuw en over het ijs. Voorzichtig rijden dus, gelukkig zijn de wegen vrij vlak nu, het is eigenlijk prima te doen, zo door de sneeuw toeren. Dan zien we een vreemde verschijning in de sneeuw, je zult het niet geloven, het zijn twee gekke Fransen op een tandem, met hun halfbevroren baarden, handschoenen, sjaal, zonnebril op, fietsen ze vrolijk over de besneeuwde wegen.

We stoppen om een praatje te maken. Aardige lui, ze zijn op weg terug naar Frankrijk, helemaal vanuit Australië komen fietsen. In mijn hoofd hoor ik de negatieve Duitser weer, “Es ist unmoglich um im Winterzeit durch die bergen in Turkije zu fahren”, en kijk hier, twee Fransen op een tandem, hij zou het eens moeten zien, die Duitser met z’n grote mond. We rijden weer verder, de hoogste pas hebben we nu wel gehad, er ligt ook nauwelijks sneeuw meer op de weg. Als we verder rijden komen we langs het meer van Van, het grootste meer van Turkije, het is een prachtig gezicht, het strak blauwe water met op de achtergrond de besneeuwde bergen. We rijden uren langs het meer en we genieten van het uitzicht. Vroeg in de middag komen we al aan in Tatvan, we twijfelen nog om misschien verder te rijden maar we besluiten toch maar relaxed aan te doen en in Tatvan te overnachten. Het vinden van een hotel valt wederom niet mee, uiteindelijk belanden we bij Hotel King, vergane glorie op z’n best, we zijn de enige gasten.’S avonds gaan we de stad in, weinig te beleven hier, we vermaken ons in het interneetcafé. Na wat gemaild te hebben lopen we weer terug naar ons hotel, als we in de buurt van het hotel komen, horen we muziek. In het restaurant is een feest gaande, een twintigtal Turken, de meeste straalbezopen, een buikdanseres, een behoorlijk vage sfeer al met al. Door het feestgedruis heen, we worden vreemd aangekeken door de feestgangers. Als we rond middernacht willen gaan slapen is het feest nog steeds in volle gang, de oordoppen komen weer goed van pas.
 
 
 
 

2 C V T R A V E L

         
 
  © Copyright 2014 - 2cvTravel. All Rights Reserved.

ADVERTEREN   Disclaimer  Contact