| |
|
Zondag 15 oktober
2000, Tabriz,
We verlaten de volgende dag Tabriz weer, vandaag
willen we naar de Kaspische Zee rijden. Om bij de
Kaspische Zee te komen moeten we iets afwijken van
de route, maar we hebben de tijd en we willen het
grootste meer ter wereld wel eens zien. Omdat we ons
nog steeds op de hoogvlakte bevinden is het buiten
weer koud, nat en winderig. Om de Kaspische Zee te
bereiken moeten we een hooggebergte doorkruisen,
Kuhma-Ye-Tales. Op onze kaart staat een hoofdweg
dwars door dit gebergte aangegeven dus dat zal wel
goed komen, denken we. Maar anders dan verwacht en
anders dan de kaart aangeeft wordt de weg slechter
en slechter. Soms moeten we de eend in z'n een de
steile hellingen oprijden. Gelukkig is landschap
waar we doorheen rijden weer prachtig, dat maakt een
hoop goed, de route zal ons alleen veel meer tijd
gaan kosten dan we hadden gedacht. De weg wordt op
een gegeven moment zo slecht dat het afgelopen is
met het asfalt, we moeten het doen met een
onverharde weg. Uren achterelkaar rijden we in z'n
twee over de grindpaden. Overal kuilen en hobbels,
we moeten erg voorzichtig rijden om de auto te
sparen.
We moeten kleine riviertjes doorkruisen en constant
helling op helling af.
We vervloeken de kaart, wat een eikels die
kaartmakers, een hoofdweg noemen ze dat, wij kunnen
er niet meer van maken dan een karrenspoor dwars
door het ruige gebergte heen, maargoed dat is
natuurlijk wel het avontuur. Na een paar uur rijden
krijgen we weer asfalt onder de banden, gelukkig
maar. We komen op een T-splitsing waar de
plaatsnamen alleen in Farsi (Perzisch) aangegeven
staan, en Farsi valt absoluut niet te ontcijferen,
het heeft erg veel weg van Arabisch. Gelukkig staat
er vlakbij de T-splitsing een lemen hut, op het land
erachter is een Iraanse familie de oogst aan het
binnenhalen, tomaten, meloenen en komkommers,
misschien dat zij ons de weg kunnen wijzen.
Natuurlijk worden we meteen uitgenodigd voor het
eten, we hadden niet anders verwacht na een paar
dagen Iran. Met z'n allen in de lemen hut eten we
rijst, komkommer, meloen en tomaat. (zie foto's 1).
We zijn met z'n 11-en, de sfeer is goed, het is een
vrolijke familie. Ze spreken helaas geen Engels maar
de communicatie verloopt toch redelijk. We krijgen
les in Farsi. Na het eten moeten we werken voor de
kost, we helpen bij het plukken van de tomaten.
Na het vullen van een paar kisten moeten we helaas
weer verder, we hebben nog een lange weg te gaan en
het wordt weer vroeg donker. We krijgen tomaten en
meloenen mee en we nemen afscheid. Als we verder
rijden zien we in de verte een hoge bergketen
oprijzen, besneeuwde toppen, als we daar maar niet
overheen hoeven... En ja hoor na een uurtje klimmen
in z'n twee rijden we door de wolken in de sneeuw,
op de kaart is natuurlijk niks te zien van de pas.
Na een lange afdaling komen in de groene wouden van
de Kaspische provincie, het is hier erg vruchtbaar
overal bos en landbouw. Als we eenmaal beneden zijn,
we zijn nu weer op zeeniveau, begint het helaas
alweer te schemeren, we zijn nog lang niet op de
plaats van bestemming. De bergen en de slechte weg
hebben ons enorm opgehouden. Omdat het nu echt
donker is geworden en het eigenlijk te gevaarlijk
wordt om door te rijden besluiten we door te rijden
tot de eerstvolgende stad, Rasht. Als we nog zo'n 50
km voor Rasht zijn zien we in de verte een vuur
branden, op de weg. Als we dichterbij komen blijkt
het een brandende autoband te zijn, aangestoken door
de politie, er is een vreselijk ongeluk gebeurd.
Twee auto's frontaal op elkaar, aan de wrakken te
zien heeft niemand het ongeluk waarschijnlijk
overleefd. Voor ons is het weer een harde
waarschuwing, we beseffen weer dat we absoluut niet
in het donker moeten rijden, nog voorzichtiger dan
even tevoren rijden we verder, ik zie telkens de
wrakken voor me en ik probeer zo geconcentreerd
mogelijk te rijden. Rond een uur of 20.00 komen we
dan eindelijk aan in Rasht, ik ben opgelucht dat we
het weer zonder brokken hebben gehaald. Een goedkoop
hotel vinden valt weer niet mee. In Iraanse hotels
vragen ze namelijk de zogenaamde 'Tourist Price',
deze prijs is soms wel 10x hoger dan de prijs die
Iraniersbetalen. Uiteindelijk vinden we een middle
class hotel voor een redelijke prijs.
|
|
|
|
