| |
|
Zondag 29 oktober
2000, Bam - Taftan
De volgende ochtend staan we dus om 5 uur naast
ons bed, het valt niet mee, maar het is voor een
goed doel. Eerst maar eens een sterke bak koffie
zetten op mijn Italiaanse koffiemakertje (de
percolator). Na het ontbijt vertrekken we volgens
planning daadwerkelijk om 6 uur, het is net een half
uurtje licht. We rijden vandaag dus met drie man +
bagage, Joachim zit achterin, we hebben een stoel
voor hem gefabriceerd van bagage. Het is een erg
grappig gezicht, een eend totaal door z'n vering, en
Joachim steekt met z'n hoofd boven alles uit. Als we
net Bam uit zijn komen we alweer bij de eerste
politiepost. Stoere mannen met grote geweren houden
ons aan, iedereen moet z'n paspoort afgeven. Wat
willen ze precies, vragen we ons af? De normale gang
van zaken bij een politiepost is: paspoort en visum
laten zien en doorrijden. We krijgen te horen dat er
een escorte voor ons geregeld gaat worden, wat een
service, blijkbaar is het dus nog steeds niet
helemaal veilig in dit gebied.
Als we staan te wachten in de nu al brandende
ochtendzon, het is bijna november en het is pas 6.15
's ochtend, dat belooft wat voor vanmiddag, zien we
ineens de Franse camper met het oudere echtpaar. We
hebben ze ontmoet in Dougabayazit, vlakbij de Turkse
grens. Ze worden ook aangehouden, ook hun paspoorten
worden afgenomen. Na een uurtje wachten, komen er
twee pick-ups aanrijden, in de pick-ups gewapende
soldaten. Ze zwaaien met onze paspoorten om aan te
geven dat we ze moeten gaan volgen. Eentje voorop,
en eentje achter onze colonne: drie motoren, een
eendje en de Franse camper. Als ik in de
achteruitkijkspiegel kijk zie ik dat de pick-up die
achter ons reed is verdwenen, nou goed, het zal wel,
de voorste rijdt er nog wel gelukkig. Als we voorbij
een militaire basis rijden, slaat de andere pick-up
af, hij gebaart ons om gewoon verder te rijden, weg
escorte, maargoed hij zal ons zo wel weer inhalen.
Maar als we na een half uur rijden nog steeds geen
pick-up zien, beginnen we ons zorgen te maken, ze
hebben onze paspoorten en zonder paspoort ben je
helemaal niks in dit land, je paspoort staat zo
ongeveer gelijk aan je leven. We stoppen langs de
kant van de weg om te overleggen, we rijden geen
meter verder tot we onze paspoorten zelf weer met
ons dragen. Het kan lang gaan duren, we lagen zo
mooi op schema, we hebben haast, we moeten voor
17.00 bij de Pakistaanse grens zijn, anders is de
grens gesloten. We beginnen ons steeds meer zorgen
te maken, geen pick-up meer te bekennen, we maken
ons boos wat is dit voor een escorte? Stelletje
nepsoldaten. In de verte zien we een pick-up
aankomen, het is niet 'onze' pick-up er zitten wel
mannen in uniform in dus we houden ze aan en leggen
alles uit. Ze zullen ons helpen, vlakbij schijnt een
politiepost te zijn, Marnix en Joachim rijden met de
soldaten mee. Ze stoppen even verderop bij een
gebouwtje, het duurt lang, wat gebeurt er daarbinnen
allemaal? Ik vertouw het niet en ga een kijkje
nemen, als ik naar de politiepost loop zie ik ineens
'onze' pick-up aankomen, ik ga midden op de weg
staan om ze aan te houden. Waarschijnlijk herkennen
ze me niet dus ze reageren een beetje vijandig op
deze actie, dan leg ik uit hoe het zit, ze vinden
het maar vreemd dat we gestopt zijn, waar maken we
ons zorgen over? Wat een idioten! Ze rijden naar de
politiepost, ik loop erachteraan. Binnen zitten
Marnix en Joachim, ze doen verslag bij de grote
politiebaas, een dikke grote kerel met geweer en
uniform. Als de mannen met onze paspoorten even
later binnenkomen ontstaat er een niet al te
vriendelijke woordenwisseling tussen 'the big boss'
en de soldaten. Na een half uur krijgen we onze
paspoorten weer terug, we zijn opgelucht. Eindelijk
kunnen we weer verder rijden, dit keer zonder
nepescorte. We rijden dwars door de woestijn, het is
heet de wegen zijn goed, het landschap gaat
vervelen, het is niet zoals een 'Sahara woestijn'
hier, het landschap is vlak, stoffig en droog.
Onderweg komen we rare dingen tegen, een pick-up met
achterin twee kamelen, je lacht je dood, een pick-up
met achterin iemand met een enorm machinegeweer,
minder grappig. Tegen het einde van de middag
bereiken we de grens, net voor 17.00, we hebben het
gehaald.
De grens is extreem relaxed, duizend keer anders dan
bijv de grensovergang tussen Turkije en Iran. We
worden goed geholpen, iedereen is behulpzaam en
vriendelijk alleen het lange wachten is vervelend.
In de verschillende kantoortjes hebben ze overal
grote boeken en in elk boek moeten weer de visum- en
paspoortgegevens worden opgeschreven en de gegevens
van de auto. Van efficiënt werken hebben ze hier nog
nooit gehoord. Maargoed we hebben er vrede mee, we
zijn allang blij dat het allemaal zo relaxed gaat.
Als we eenmaal op Pakistaans grondgebied zijn,
krijgen we meer aandacht dan lief is, de auto wordt
bewonderd, iedereen wil dat we geld wisselen, het is
een groot gekkenhuis. Gelukkig worden we begeleid
door een of andere douanebeambte, hij gaat naast me
in de eend zitten en gebaard me te gaan rijden, de
rest volgt, het is al donker, ik ben gaar tot en
met, we rijden over een stoffig donker weggetje op
weg naar het guesthouse dat op het grensgebied
staat. Ik vergeet om links te houden, we zijn in
Pakistan dus er wordt links gereden, voor de Engelse
motorijders geen enkel probleem natuurlijk. Als we
aankomen gaan we eerst maar eens even relaxen, we
hebben het weer gehaald, zonder echte problemen. Na
het relaxen bestellen we wat te eten, er wordt
iemand naar de markt gestuurd om wat te halen. Na
een uur is hij terug, op het eten moeten we nog eens
1,5 uur wachten, we zijn uitgehongerd. Het eten is
slecht, koude vette patatten, taaie kip en
supergekruide groenten, maargoed het maakt niet uit,
eindelijk kunnen we eten. Na het eten praten we nog
wat na over vandaag en daarna gaan we slapen. |
|
|
|
