| |
|
Maandag 25 december
2000, Esfahan -Saveh
Vandaag is het einddoel Saveh, maar 300 km
rijden dus we kunnen gelukkig rustig aan doen
vandaag. We nemen afscheid van Hooman en we zijn
weer op weg. Het landschap is nog steeds erg droog
en saai, we rijden ook nog steeds langs de rand van
Iran`s grootste woestijn. Na een paar uur rijden
komen we aan in Saveh. Op de heenweg zijn we hier
ook al geweest, we hebben toen een aantal studenten
ontmoet, waar we toen een feestje mee gebouwd hebben
en een erg leuke avond mee gehad hebben. We hadden
ze beloofd om ze weer op te zoeken op de terugweg en
daar zijn we weer dus. Vanaf een telefooncel bellen
we ze op, na een paar minuten komen ze al aanrijden.
Een hartelijke ontvangst volgt. We eten en slapen
bij Haddi en Sahid, het is nog steeds Ramadan dus
als de zon onder is wordt er aangevallen, na het
eten gaan we als verassing naar een voetbalwedstijd,
zaalvoetbal. Het team van Teheran speelt tegen een
team met allemaal oud Iraanse Internationals. De
zaal zit bomvol en beiden teams hebben zo hun
fanatieke aanhang wat gepaard gaat met vuurwerk,
politie optreden (:flink rammen met een wapenstok),
en veel geschreeuw. De wedstrijd is wel spannend
maar het is toch heel anders dan een wedstrijd in de
openlucht. Na de voetbalwedstrijd gaan we weer terug
naar huis. Het hele gezin is aanwezig nu, de
gezinnen zijn groot in Iran, gemiddeld zo`n 8 of 9
kinderen. We zitten met zijn allen in de woonkamer,
hier speelt alles zich af, geen meubels, we zitten
op de Perzische tapijten. Het lijkt erop alsof we
vanavond ook in de woonkamer zullen slapen, het
broertje van Haddi en Said ligt hier in ieder geval
al te slapen, wij zijn ook erg moe maar het lijkt
erop alsof het laat gaat worden, het is wel gezellig
maar het probleem is dat iedereen erg gebrekkig
Engels spreekt. Morgen wordt het erg vroeg opstaan,
we zijn tenslotte op bezoek bij een zwaargelovig
moslimgezin dus morgenvroeg rond een uur of 5:30
voordat de zon opkomt (Rammadam) gaan we ontbijten.
Eindelijk gaan we dan eens slapen, met z`n allen op
de Perzische tapijten in de woonkamer, het is
inmiddels alweer een uur of 1:00 `s nachts, nog een
uur of 4 slapen dus, dat wordt wat morgen, als we
Tabriz willen halen moeten we 850 km rijden.
Dinsdag 26 december, Saveh - Tabriz
De volgende ochtend worden we inderdaad heel
vroeg wakker gemaakt, het is nog pikdonker buiten,
het ontbijt bestaat uit rijst, brood, gekookte
groenten en yoghurt, maar de maaltijd smaakt toch
verbazingwekkend goed zo vroeg in de ochtend. Als
het licht is nemen we ook maar eens afscheid want we
hebben heel wat km-ers af te leggen vandaag, het zal
wel weer een race tegen de klok worden. Vanaf Saveh
rijden we nu steeds verder naar het noorden, het zal
nog kouder worden dan het al is. We hopen dat het
met de sneeuw mee zal gaan vallen. Als we een paar
uur gereden hebben echter, wordt het witter en
witter om ons heen, we komen ook steeds hoger nu. Op
een gegeven moment begint het zelfs te sneeuwen,
toch nog een witte kerst dus. Gelukkig blijven de
wegen goed berijdbaar, maar toch moeten we langzamer
rijden voor de veiligheid, en we hebben al zo weinig
tijd. Het laatste stuk rijden we dan toch weer door
het donker, maar alles gaat gelukkig goed. Als we
eenmaal in Tabriz zijn begint de gebruikelijke
puzzelzoektocht naar het hotel weer. Het wil niet
meezitten vandaag, pas na een uur zoeken vinden we
een geschikt hotel, niet al te duur en een veilige
plek voor de auto. Een restaurantje vinden blijkt
ook een moeilijke opgave, na veel rondvragen en
zoeken vinden we een klein eettentje, een Iranese
hamburger, lekker is anders. We nemen een taxi terug
naar ons hotelletje, dat is wel erg relaxed aan
Iran, de taxi kost echt bijna geen geld.
Woensdag 27 december, Tabriz - Doğubayazit
De volgende dag is het EID, het
einde-van-de-Ramadan-feest (suikerfeest). Aan het
ontbijt ontmoeten we een Engelsman, hij is op de
motor op weg naar India, hij komt dus vanuit het
koude Turkije gereden, we krijgen te horen dat het
inderdaad behoorlijk koud gaat worden in het Oosten
van Turkije, veel sneeuw op de wegen, dat kan wat
gaan worden.
Voordat we vertrekken gaan we nog even de stad in,
we gaan opzoek naar sneeuwkettingen en antivries.
Het valt niet mee om alles te vinden, veel winkels
zijn gesloten wegens EID. Een vriendelijke Iraniër
schiet ons te hulp en hij helpt ons met de aanschaf
van de sneeuwkettingen.
Rond een uur of 11:00 kunnen we vertrekken. Vandaag
rijden we als alles goed gaat Turkije weer binnen,
Doğubayazit, zo`n 40 km na de grens met Turkije, is
het einddoel voor vandaag. Het besneeuwde landschap
is prachtig, gelukkig geen sneeuw vandaag, een
straalblauwe lucht en de wegen zijn gelukkig
allemaal vrij van sneeuw. Het besneeuwde landschap
is prachtig, we moeten nog een pas over voor we bij
de grens zijn.
Als we bij de grens aankomen is het zo`n uur of
16:00. We vrezen het ergste, uren wachten,
onvriendelijke douaniers etc, de vorige keer deden
we over deze grensovergang een uur of 4, gelukkig
gaat het deze keer een stuk soepeler, na een uurtje
staan we alweer aan de andere kant. Het is helaas al
donker, het laatste stuk tot Doğubayazit moeten we
in het donker afleggen, het is gelukkig erg rustig
op de weg, weinig last van tegenlicht. We worden een
aantal keer aangehouden, Turkije is weer het land
van de militairen, de militairen die ons aanhouden
dragen een bivakmuts tegen de koude en ze zijn
uitgerust met grote machinegeweren, ze zien eruit
alsof ze net een bank overvallen hebben... de
internet-toko gaat sluiten hier, ik moet er een eind
aan breien.... tot snel... |
|
|
|
