| |
|
Zondag 1 oktober t/m
zaterdag 7 oktober 2000, Istanbul
Na het bezichtigen van de Aya Sofya lopen we
richting "The Grand Bazar" ook wel "The Covered
Market" genoemd. De G.B. is een groot marktgebied in
het centrum van Istanbul. Al sinds de 15e eeuw wordt
hier een levendige handel bedreven.
The G.B. bestaat uit een groot doolhof van kleine,
smalle overdekte straatjes en steegjes,de
overkoepeling bestaat voornamelijk uit beschilderde
metselwerk tongewelven, wat een enorme sfeer aan het
geheel geeft. Het is er altijd druk, het stikt er
van de toeristen en Turkse tapijten, kleding,
sierraden, Turks eten, lederwaren en antiek zijn de
meest verkochte goederen hier. Op alles wat je hier
koopt, overal trouwens, moet afgedongen worden,
zelden is er iets geprijsd en als je niet afdingt
maar gewoon betaald wat ze vragen, dan wordt je aan
alle kanten genaaid.
Voor de gein lopen we wat standjes af om het
afdingen wat beter onder de knie te krijgen, want je
moet er wel even aan wennen. Eerst vragen hoeveel
het kost, er wordt een prijs genoemd, en dan een
paar minuten onderhandelen. De prijs die als eerst
genoemd wordt is natuurlijk veel te hoog, meestal
kun je er zonder al te veel moeite een derde
aflullen, we beginnen er lol in te krijgen. Het
vervelende is dat wij als toeristen meteen opvallen,
we worden overal aangesproken. "Sir, Sir, Where are
you from" zo beginnen ze meestal om een gesprekje
aan te knopen en je staande te houden. Verder hoor
je om de haverklap "Special price for you sir, very
cheap, very cheap better then in normal shop, you
are my friend" enz, enz, je wordt er gek van. De G.B.
is zeker erg gezellig en sfeervol maar wel erg
toeristisch, dat maakt het allemaal wat minder leuk.
Aan de rand van de G.B. gaat het marktgebeuren
echter vrolijk verder. Het is alsof Istanbul één
grote vrijmarkt is, overal op straat wordt
gehandeld, de meeste Turken stallen hun handelswaar
uit op de stoep of op een marktkraampje, anderen
hebben een karretje gebouwd, warme maïskolven,
noten, kleding, sigaretten, zakdoekjes, mobiele
telefoons, cd's alles, alles, alles. Veel bedelaars
ook op straat, mensen die een weegschaal hebben en
geld vragen om je te laten wegen, ze proberen op de
meest vreemde manieren geld te verdienen. Als we
door de straten van Istanbul lopen worden we, buiten
de handelaren om, vaak aangesproken door Turken, ze
willen gewoon een gesprekje voeren met je, Engels
spreken doen ze nauwelijks, vrij veel Turken spreken
nog wel een woordje Duits. Maar met handen en
voeten, wat bekende voetballers noemen, lukt het
toch redelijk om een beetje te communiceren.
Istanbul is een fantastische stad, veel cultuur, erg
aardige mensen, veilig, overal drukte, lekker en
goedkoop eten, als je weet waar je moet zijn,
levendigheid en sfeer.
Op onze camping is het erg gezellig, we zijn niet de
enigen die naar India gaan, sterker nog bijna
iedereen gaat er heen of reist er doorheen. Wij zijn
wel één van de origineelsten met ons brakke rode
eendje. De meeste mensen hebben een landrover of een
vrachtwagen omgebouwd.
Er staat hier een Duitser en die heeft het allemaal
wel erg overdreven, hij heeft een vrachtwagen
omgebouwd tot supervoertuig, met aan boord: een
opblaas speedbootje, twee opklapbare motortjes, je
zult het niet geloven: een opklapbare auto, de auto
is even groot als de eend maar ziet er uit als een
maanlandingsvoertuig, twee paragliders
(deltavliegers), surfplanken etc, we hebben foto's
gemaakt, je lacht je dood.
De eigenaar is net een blij kind hij moet ons alles
laten zien en hij is apentrots, wat een idioot
denken wij. Het contrast is leuk, de supersonische
vrachtwagen en daarnaast ons kleine lieve rode
eendje, allebei eindbestemming India.
We ontmoeten veel leuke mensen en kunnen erg veel
info inwinnen, sommige mensen hebben de route die
wij gaan rijden, al meerdere malen gereden. Er zijn
zelfs mensen die met de fiets naar India gaan. Het
visum voor Iran kost wat moeite maar na 8 dagen is
het ons dan eindelijk gelukt om het visum te
bemachtigen. We kunnen weer verder met onze reis. We
zijn nu tien dagen in Istanbul geweest, op zich best
ok, we hebben ons niet verveeld, maar we zijn wel
blij dat we weer verder kunnen. Over de Bospurus, we
zijn in Azië, op naar India.
zondag 8 oktober en maandag 9 oktober 2000, Istanbul
- Cappadocia
Vandaag moeten we kilometers maken, we willen naar
Cappadocia, zo'n 350 km ten z.o. van Ankara.
Cappadocia ligt een beetje van de route maar het
schijnt het omrijden meer dan waard te zijn, we
zullen zien. De eerste 400 km gaan snel, we rijden
over de snelwegen van Turkije, ze zijn goed, maar
helaas is dit de enige snelweg (tussen Istanbul en
Ankara), die Turkije rijk is. Na de snelweg gaat het
allemaal wat minder snel, veel vrachtwagens,
moeilijk inhalen met onze eeuwig en langzaam
optrekkende eend. Het landschap is fantastisch mooi,
droog, erg veel heuvels, mooie rotsformaties,
zandsteensculpturen, soms heeft het landschap wat
weg van het Wilden Westen als in de Amerikaanse
Westerns. Het rijden is een genot met dit landschap
en de wegen die beter zijn als we verwacht hadden.
Als we Cappadocia naderen is het helaas al donker we
kunnen niet genieten van het naar men zegt geweldig
mooie landschap. Cappadocia is om z'n landschap de
meest toeristische plek van Turkije.
We zoeken in Goreme een camping, met de Lonely
Planet als onze bijbel, vinden we de camping snel,
de camping is ok, midden tussen de surrealistische
rotsformaties staan we.
Op dit moment dus in Goreme, zo'n 4300 km van huis,
de eend maakt het prima, nog geen enkel probleem
gehad, in het volgende reisverslag vertel ik meer
over Cappadocia. Morgen rijden we verder richting
Iran. Als het goed is zijn we binnen 4 dagen in
Iran, spannend... Ik weet niet wanneer ik weer kan
mailen het zal misschien een weekje duren misschien
korter. |
|
|
|
