| |
|
Maandag 13 november
2000, Delhi en New Delhi
We staan vandaag alweer vrij vroeg naast ons
bed, veel geslapen hebben we niet, de muggen hebben
ons gek gemaakt vannacht, de hut zit ook vol kieren
en gaten, dus het heeft ook weinig zin om op
muggenjacht te gaan.
Vandaag moet er weer een hoop geregeld worden, eerst
moeten we naar New Delhi, het nieuwe modernere
zakencentrum van Delhi, we moeten travellercheques
omwisselen. Dit geeft gelukkig weinig problemen deze
keer, er is een kantoor van American Express in het
centrum. Het geldprobleem is dus weer opgelost. Maar
nu komt het vervelendste nog, het visum voor Iran
moet geregeld worden, op naar de ambassade van Iran,
het zal wel weer een groot feest worden. Na een
kwartiertje in de motorriksja staan we voor het
enorme
pand waar de ambassade in gehuisvest is. Gelukkig,
hij is open, nadat de rugzakken doorzocht zijn, alle
gegevens genoteerd en wij gefouilleerd zijn, kunnen
we verder naar binnen. Een wachtruimte, veel mensen,
ze willen allemaal het felbegeerde visum voor Iran,
we wachten en wachten en ja hoor daar verschijnt
eindelijk iemand achter het glas. Eerst formulieren
invullen, dan blijkt dat we i.p.v. twee pasfoto's
drie pasfoto's nodig hebben, weer terug de stad in,
pasfoto's laten maken en weer terug.
Weer bij de balie, "Ok, waar is jullie
aanbevelingsbrief? (een brief waar instaat dat je
een goede Nederlandse burger bent en geen stoute
dingen gedaan hebt)"...
"Aanbevelingsbrief?, hebben we die nodig dan?"....
"Ja, wat dacht je?"....
"Tja..., in Istanbul hadden we die niet nodig, de
uitnodigingsbrief was toen voldoende... "...
We zijn hier niet in Istanbul, is het wel?..."
"Nee Delhi heet het hier geloof ik...
"Goed, daar viel niet over te discussieren, op naar
de Nederlandse ambassade, aan de andere kant van de
stad wel te verstaan en de Iraanse ambassade sluit
over twee uurtjes, dus we hebben haast.
Eenmaal bij de Nederlandse ambassade aangekomen,
blijkt dat de degene die de aanbevelingsbrieven
schrijft z'n hand in het gips heeft, ..."Om 15.00
uur vanmiddag komt er iemand anders die..."...
"Ja maar, ons vliegtuig vertrekt morgen (leugentje
voor eigen bestwil) en de Iranese ambassade sluit
straks, we moeten die brief echt vandaag hebben"
Gelukkig werkt de vrouw achter de balie mee en ze
regeld iets voor ons. Na een uurtje wachten hebben
we de felbegeerde brief in handen, snel weer
richting Iraanse ambassade. Nog net op tijd komen we
binnen, we overhandigen de brieven en hopen dat nu
alles rond is. Maar dat feest gaat niet door, we
moeten betalen en dat kan alleen maar bij een
bepaalde bank en die bank is nu al gesloten, ha, ha,
ha. "Dus komen jullie morgen maar terug...." Nu
hebben we het helemaal gehad, morgen weer terug naar
de ambassade, wat een gedoe. We vragen of het
misschien mogelijk is om het visum en de betaling
verder af te handelen als we weer terug zijn na onze
rondrit per trein door India. Gelukkig is dit
mogelijk, nu hoeven we ook niet verplicht in Delhi
te wachten op het visum en we moeten toch terugkomen
om de eend op te halen, dus het is eigenlijk beter
zo. Na een ochtend en een halve middag stressen en
vliegen belonen we onszelf met een bezoekje aan de
Mc Donalds, na Istanbul zijn we er geen meer
tegengekomen en na al het slechte eten in Pakistan
kunnen we ons verheugen op een maaltijd bij de Mac.
De Mac wordt een feest, we eten tot we er bij
neervallen en als toetje een Mcshake. Na het eten
lopen we wat door New Delhi heen, wat een contrast
met het oude Delhi, moderne gebouwen, mooie winkels,
alles wat je in een westerse stad ook tegenkomt,
normaal is daar niet zo heel veel aan, maar wij
vinden die luxe wel aangenaam nu. Aan het eind van
de middag vatten we het plan op om Tim op te zoeken.
In Dera Khazi Khan zijn we ieder onze eigen weg
gegaan, maar wel allebei richting Delhi. Hij heeft
een veel directere route naar Delhi gevolgd, wij
wilden nog wat meer van Pakistan zien. Hij zou
minimaal een week in Delhi blijven dus
waarschijnlijk is hij er nog wel. We vragen aan de
riksjabestuurder of hij het hotel kent waar Tim zit.
Het is een aardig eindje rijden maar na wat zoekwerk
vinden we het hotelletje. Nu maar hopen dat hij er
nog is, als we op het terrein komen zien we de Royal
Enfield al staan. Hij is er dus nog. We vragen aan
de eigenaar van het hotel of hij Tim voor ons wil
halen, nietsvermoedend zien we hem aankomen, hij is
blij verrast als ie ons weer ziet. We gaan uit eten
en drinken bier. We hebben wel wat te vieren na onze
overwinning, wij met de eend vanuit Nederland naar
India, hij met z'n 55 jaar en z'n Royal Enfield
(oude motor) vanuit Schotland naar India, wel een
klein feestje waard. Na het eten gaan we weer terug
naar de hut, we hebben voor morgenavond weer
afgesproken met Tim, hij weet een echte Engelse pub
ergens in New Delhi. Eenmaal bij de hut aangekomen
is het ook alweer laat, we vallen
Eenmaal de afrit genomen bevinden we ons weer in de
verkeersjungle. De gemiddelde snelheid keldert weer
omlaag. Dwars door de arme Pakistaanse dorpjes,
zigzaggend om de koeien, ezels, geiten, honden en
mensen banen we ons een weg door de vele dorpjes.
Dan komen we bij de grens, het is de enige
grensovergang tussen Pakistan en India, maar de
drukte valt erg mee. Vanwege de slechte verhoudingen
tussen Pakistan en India zijn het alleen de
buitenlanders die de grens overgaan. We bereiden ons
voor op weer een hoop bureaucratie en wachten. De
Pakistaanse zijde van de grens valt mee, we zijn er
vrij snel doorheen, een van de douaniers maakt
misbruik van zijn macht en troggelt ons een dollar
af.
De Indiase zijde valt erg tegen, we moeten uren
wachten, allerlei formulieren invullen, de eend
wordt doorzocht, zelfs de onderkant van de auto
wordt nauwkeurig onderzocht. Na 4 uur zijn we dan
eindelijk door de grens heen, we zijn in India!! Nog
zo'n 500 km en we hebben ons einddoel bereikt. Het
begint alweer laat in de middag te worden, de grens
heeft ons meer tijd gekost dan we hadden gedacht.
Ons doel voor vandaag gaan we niet halen. We zoeken
een andere plaats op de kaart waar we een hotel
mogen verwachten. Na een uurtje rijden begint het
alweer te schemeren.
En dan gebeurt het, een koe langs de weg, een
heilige koe wel te verstaan. Hij staat echt vlak
langs de weg, door het felle tegenlicht durf ik niet
al te veel uit te wijken naar rechts (we rijden aan
de linkerkant), want ik zie bijna niks, ik zoek een
middenweg, probeer de heilige koe te ontwijken, ik
denk dat ik het gehaald heb, maar nee, boink, we
schampen langs de koe, ik schrik me rot, wat is de
schade en hoe is de koe er aan toe? Marnix kijkt
achterom hoe het met de koe staat, de koe is ook
geschrokken en springt op en neer, het valt mee
gelukkig, waarschijnlijk heeft ie de auto geraakt
met een van z'n enorme horens. Maargoed we rijden
verder, het heeft waarschijnlijk weinig zin om te
stoppen en het is niet veilig om op deze weg te
stoppen. Na een paar km zien we een hotel langs de
kant van de weg. We stoppen om te gaan kijken, wat
het hotel ook kost, we rijden niet verder, het is te
gevaarlijk. We bekijken de schade aan de eend, een
flinke deuk in het linker achterspatbord, Marnix
vindt het een prachtig souvenir, ik vind het wat
minder leuk, maar echt erg vind ik het ook weer
niet.
Het hotel ziet er goed uit, wel aan de prijzige
kant, maar het moet maar. Het restaurant serveert
erg goed eten, we eten echte franse frietjes met kip
en groenten, de beste maaltijd in tijden. 's Avond
kijken we een film, Engels gesproken, Jerry Maguire
of zo, Tom Cruise in de hoofdrol, wel leuk om weer
eens televisie te kijken, dat is alweer zo'n 6 weken
geleden. Rond een uur of 22:00 barst er beneden in
het hotel een feest los, een Indiase trouwerij, er
speelt één of andere Indiase band, de televisie moet
harder anders verstaan we er niks meer van. Het
geluid van de band is zo slecht dat het net is alsof
ze oorlog aan het voeren zijn beneden. Rond een uur
of half een is de film afgelopen, we willen gaan
slapen, de volgende ochtend willen we om 5 uur
opstaan maar het is onmogelijk om te slapen, beneden
wordt namelijk nog steeds oorlog gevoerd. We
beklagen ons bij de hotelmanager, we betalen geld om
te overnachten maar we kunnen niet slapen door de
herrie, dat kunnen ze toch niet maken in een hotel.
Het helpt niet, oorproppen in en uiteindelijk vallen
we toch in slaap... |
|
|
|
