2cvTravel

Van: Bakkagerdi - Klein Husavik en terug naam: IJsland

Kilometers: 80km

Temp: 18 graden
Weer: droog, zonnig en windveren

Maandag 28 July
Gisterenavond hebben we gezellig nog even bij de tent een beetje zitten kletsen. Het werd kouder en iedereen was toch wel een beetje moe, dus lekker naar bedje toe en hopelijk lekker lang uitslapen. Echter ergens in het weiland onderaan de camping was een traktor bezig met gras maaien. Hier kon ik (eef) niet echt helemaal lekker van in slaap komen, maar weet nu wel dat het zeker tot 03:00 uur licht is gebleven.

Vanmorgen werden we onze tent weer uitgebrand, maar we klagen nog steeds niet hoor. Dus geloof dat iedereen voor 10:00 uur wakker was en aan het ontbij zat. Beetje met een ochtendhumeur opgestaan, althans ikkes wel. Alles wat mis kon gaan, ging ook mis, maar goed de zon scheen en de wind was weer gaan liggen. We hebben lekker rustig aan gedaan en rond 11:00 uur stond het spannende programma van vandaag op het menu. We zouden de F946 gaan volgen richting de fjorden en kijken waar we uit kwamen. Rudi was er al eerder geweest, de eerste nacht en hij zou dus voorop rijden. Er stond aan het begin van de weg een bord met daarop, niet bestemd voor gewone auto's, alleen 4X4, mooi dat kunnen wij ook!!! Heel langzaam reden we naar boven toe, via haarspeldbochten, keien en gaten in de weg gingen we naar het eerste puntje om te stoppen. Er lag sneeuw en het was aan het smelten, althans de onderlaag. Er liep een soort van riviertje onderdoor, dus goed oppassen waar je loopt. Auto's waren afgekoeld, dus we konden weer verder. Halverwege lagen een paar schapen te slapen in de sneeuw, waarschijnlijk om verkoeling te zoeken. Het zonnetje scheen namelijk volop en hoe hoger we kwamen hoe meer we boven de wolken kwamen. Op de kruising met de weg naar Husavik en verder de bergen in, hebben wij ervoor gekozen om verder de bergen in te rijden. Eenmaal boven konden we de fjord Seysdifjordur zien liggen. Hier waren we met de boot aangekomen en die fjord is ook het oostelijke puntje van IJsland. Hier lag wederom sneeuw en zaten we boven de bewolking, wat een prachtig uitzicht was dat zeg! De weg ging nog verder naar beneden toe en ach ja we waren er toch, dus we gingen verder naar beneden. Misschien zou de weg wel helemaal om het fjord leiden en zouden we bij Seysdifjordur uitkomen. Dus vol goede moed in zijn 1 naar beneden toe. Het was erg steil, het geluid van stenen en keien tegen de onderkant van de auto wordt bijna een gewoon geluid. Maar ik kan er na 3 weken nog steeds niet aan wennen, het gaat door merg en been dat geluid. Eindelijk we waren beneden, ah een rivercrossing, ach dit was een eitje. Langzaam in zijn 1 verder rijden. Er waren stukjes waar je soms in zijn 2 kon rijden, maar de eerste versnelling was toch wel de favoriet hoor.Ah weer een watercrossing, ik had de videocamera van paps bij me, dus ik moest alles filmen. Ik ben dus maar als eerste overgestoken, want dit was toch wel een soort van serieuze watercrossing. Dus naar de overkant, wederom natte voeten, maar niet zo erg als de eerste keer. Iedereen op de film, zelfs Alfred krijgt weer vertrouwen in watercrossings. Er staan hier een aantal hutjes om te slapen, halverwege kwamen we ook nog 2 wandelaars tegen, deze vroegen zich echt af wat wij hier in godesnaam deden. We zijn verder doorgereden tot aan beneden, hier stond een bord waar we waren. Dit was op zich wel fijn, want de wegen bij ons op de kaart hielden op. We konden linksom het fjord langs, maar dat zou echt echt echt 4X4 worden en eigenlijk een wandelpad, rechtdoor wisten we ook niet waarheen en terug konden we ook nog. Er stond nog wel een huis en de mensen waren thuis, maar we gingen voor rechtdoor. Na een aantal watercrossings, stenen en keien tegen de onderkant, ongeveer tien stofzuigerzakken aan stof in de auto en op ons, kwamen we bij een echte serieuze crossing. Deze hadden we niet kunnen doen zonder support. Rudi is er doorheen gereden, voor hem was het ook wel een lastige. Dus dat was voor Alfred, Marja, Frank en ik het teken om niet verder te gaan. Rudi is weer terug gekomen en we zouden terugrijden naar het bord met de kaart erop. Inmiddels hadden we al 40 km gereden en waren we 2,5 uur onderweg, dit om maar even aan te duiden hoe snel we wel niet hebben gereden. Eenmaal bij het bord hebben we maar besloten dat om het fjord heen rijden echt geen optie was, dus dan maar dezelfde weg terug, het zou wel steill worden, maar rustig aan dan zou het wel te doen zijn.

De watercrossings zagen er gelijk anders uit, geloof dat we er vandaag wel 12 hebben gehad. Sommige hebben we eerst geraakt met de voorkant van de auto's en dan pas met de banden. Terugrijden was op zich handig, je weet wat er komt, maar goed dat was naar beneden en nu moesten we naar boven. We zouden terugrijden tot weer het bovenste punt, even stoppen en dan weer verder. Bovenop hebben we nog wat foto's gemaakt met het badeendje en de vlag. Het stuk naar boven daar kwamen we de wandelaars weer tegen. Ik heb nog nooit twee mensen zo verbaasd zien kijken!!! Die snapte er geen bal van dat wij hier reden!!! errug grappig. Verder gereden tot aan de kruising met Husavik. We waren er nu toch, dus dan ook nog maar even naar Husavik. Volgens Helgi zou dit het mooiste stukje van IJsland zijn en zou er in Husavik een begraafplaats zijn waar de graven door de zee waren weggeslagen en zou je de botten in de kade moeten zien. Dus wij erheen. Het eerste stukje was goed te lopen, dat was gewoon gras. Eenmaal bij de klif/berg ging het steil naar beneden. Dus eerst op de kont naar beneden, Rudi, Alfred, Marja bleven boven. Frank en ik gingen op ons kont naar beneden en goed vasthouden aan het gras. En vooral niet naar boven kijken, want dan wist je eigenlijk dat je niet naar beneden moest gaan. Eenmaal beneden op het strand was het heerlijk warm, geen wind en een mooi uitzicht. Alleen na veel zoeken ben ik niet veel rijker geworden dan een bot van een schaap, een roze steen en een mooie glinstersteen voor Marja. Verder leek het meer op een scheepsbegraafplaats dan dat er iets menselijks te zien was. Nou goed de andere zaten boven te wachten, dus wij weer naar boven. Shit he dat is steil. Nou een goed stukje uitgezocht, maar dat was het ook niet, ander stukje dan maar. Frank voorop en ik erachter, goed vasthouden aan gras als je dat kon vinden en vooral niet naar beneden kijken!!! Ja fout toch gedaan, shit steeentjes vielen weg onder mijn voeten en ik gleed een stuk naar beneden. Uiteindelijk goed de voeten neerzetten en stukje bij beetje naar boven. Eindelijk boven, compleet buiten adem en eigenlijk best trots dat ik naar boven was geklauterd. Geloof dat toen mijn dagje wel klaar was.
We zouden terugrijden naar de camping en daar op het terras een wel verdiend biertje drinken. maar goed we moesen eerst de weg nog terug, dus in zijn 1 en hobbelend en bobbelend weer naar beneden. Aan het einde van deze gravelweg was weer asfalt, wat voelt dat toch raar na een tocht van 5 uur op grind, keien en rotsen. Aangekomen bij het terras voelde ik me net alsof ik uit een zandstorm was gekomen, vies, overal zand, maar wel een ontzettend stoer weggetje!!! Lekker een biertje gedronken met wat soep erbij. Toen zijn we allemaal ingestort. terug naar de camping gereden en daar eerst een douche gepakt, even overal het zand vandaan. Daarna even een dutje gedaan, maar dat slapen lukte niet echt bij iedereen. We gaan zo allemaal zijn of haar eigen eten koken en daarna de auto controleren. We hebben in ieder geval gezien dat het maar beter is dat er een beschermplaat voor de motor zit. Wat een deuken, niet normaal meer. Trouwens mijn deur gaat weer redelijk normaal dicht. Er heeft een colaflesje klem gezeten toen ik de deur dichtdeed en nu gaat hij weer zonder klemmen open en dicht. Helaas is de koets nog wel steeds krom.

Kortom het was een mooie afsluiter van de vakantie om dit nog een keer te doen. Het was een super stoer weggetje, heel hoog en veel keien. Sommige stukken keek je naar beneden en zag je niets, zo hoog, bij sommige stukken keek je naar beneden en zag je de zee op de rotsen slaan. De auto's hebben weer een paar deuken erbij, nog meer schroefjes zijn losgetrild, de bakkies zijn nu echt verrot, behalve die van Alfred en Marja.. Voor nu alvast welterusten, geloof dat dat bij ons wel gaat lukken!!!! Ajuu

Raid Iceland