|
|
Van:
naam: |
Kilometers:
|
Temp:
Weer: |
Zaterdag 12 juli 2008 (22:35 Local Time)
Eveline en Frank.
Na het heerlijke bad van gisteren toch maar
het mandje in. Na een want onstuimige nacht,
we lagen precies in een kuil en lagen als
een soort hoopjes in de tent, weer errug
vroeg wakker. 10:00 uur Drivers-meeting.
Waar gaan we heen en wat zijn de optionele
routes. Wij, Alfred, Marja, Rudi, Marcel,
Martin, Paps, Digna, Floor, Joost en ik
hadden besloten om samen te rijden en er
rustig over te doen. Vanaf de camping naar
Kjerkjefoll (ofzoiets). We moesten gewoon de
F910 blijven volgen en dan de F902 naar
Kjerkjefoll. Nou mooi opgeslagen en
opgezocht op de kaart, want de TomTom werkt
hier niet. We hadden al het idee dat we de
middle of nowhere hadden bereikt, maar bij
het aanzien van een soort van maanlandschap,
wisten we het zeker hier moest het zijn. Ah
een watercrossing, die hadden we nog niet
gehad. Maar deze was ondiep en makkelijk dus
we gingen er met twee vingers in onze neus
doorheen. Nog een watercrossing, deze ging
ook heel makkelijk, zelfs tijd gehad om
iedereen te filmen die door het water ging.
Vervolgens kwamen we bij een soort van
lavamaanlandschap. Je ziet hier gewoon
helemaal niets. Af en toe een rotsplantje
wat groeit, maar voor de rest alleen maar
lava, lava en nog eens lava. Zelfs dit gaat
niet vervelen.....echt waar niet. We hebben
onderweg besloten dat het beter was om ipv 7
auto's, met 4 auto's verder te rijden en de
andere 3 op het gemakje erachter aan. Dus
Marcel & Martin (Duitse jongens), Rudi,
Marja, Alfred, Frank en ik op naar het ruige
gedeelte. Een water crossing........ships,
deze is wel heel diep. Na gisteren hadden we
geleerd dat we eerste onze (lees:enige droge
schoenen nog) uit moesten doen en onze
sandalen aan. Dus Mar en ik door het water.
Nou deze lijn (met de stroom mee) volgen,
dan gaat het goed. Er kwam een 4X4 auto aan.
Die is als eerste gegaan, zodat wij konden
zien hoe diep het was. Nou dachten wij dat
moet kunnen. De Tjechen (van de 4X4 auto)
zouden aan de overkant wachten, mochten wij
het niet halen en een sleep nodig hadden.
Eerst Rudi, die haalde het, gelukkig. Toen
Frank, die haalde het ook, vervolgens de
rest en dit ging allemaal goed, onder luidt
gejuich van de Tjechen en stiekem wij
eigenlijk ook wel. Na 50 km stofhappen, vast
te zitten etc etc hoorde we ineens een
ontzettende harde metale knal. Ik riep een
gil en Frank stopte waar dit kon. Ik wilde
eruit, maar mijn deur ging niet meer open.
Frank was eruit en keek naar de auto. Er zat
een steen in het mulle lavazand en die had
onze dorpel geraakt. Een extra tochtgat
hebben we erbij gekregen. Nadeel was wel dat
de hele koets uit zijn verschoning was.
Alles was scheef, deur ging niet meer open,
het dak is schuin en ga zo maar door. Ik
voelde de moed in mijn schoenen zakken, maar
Alfred en Rudi wisten mij te verzekeren dat
het chassis nog goed was en dat er niets aan
de hand was. Zo'n extra gaatje is alleen
maar makkelijk als je water hebt gehapt,
werd er gezegd. Afijn de route ging verder
door mul lavazand. Ineens doemde er een
soort van rotsweg(echt grote rotsen) op. Er
doorheen, heel langzaam en hopen dat het
goed gaat. Alle trillingen en rateltjes die
we hadden waren nu anders, omdat de koets
scheef is, dus dat is weer wennen. Eenmaal
hier doorheen zagen we nog een watercrossing.
Waterschoenen uit en kijken. Volgens Marcel
was het te doen. Rudi trok de stoute
schoenen aan en ging de crossing over. Hij
haalde het warempel ook nog. Alfred zei
gelijk, dat hij het niet ging doen, na
gisteren vast te hebben gezeten durfde we
deze niet aan. Dus Frank en ik bleven ook
achter, want hier laat je niemand alleen,
geen telefoonnetwerk niets. Marcel en Martin
hadden ook de overkant gehaald en gingen
naar de camping in Kjerkjefoll. Wij hadden
besloten dat we terug gingen naar de T-splitsing
(dat verzin je niet) om daar naar Askja te
gaan. Even in de verte zagen we de HY komen
en die hadden inmiddels dezelfde conclusie
getrokken als wij, we zitten op de verkeerde
weg......Dus HY draaien en terug naar de T-splitsing.
Door het mulle lavazand weer terug,
spinnende banden en plop we stonden stil, en
muur en muurvast......Graven, graven en
graven dat was het enige wat mogelijk was.
Het was inmiddels 17:00 uur en hadden nog
steeds niet gegeten. Bij mij (eef) sloeg the
point of nerves breakdown toe en bij Mar ook.
Maar hup schouders eronder. Na veel gegraaf
en geduw kwam de 07 los. YES YES YES. Alfred
zat inmiddels ook muurvast. Er was echt geen
beweging meer in te krijgen. Het chassis lag
op het zand en hij groef zich zelf alleen
maar meer vast. Nu wisten we het zeker, we
hadden echt de verkeerde weg. Dan maar op de
CB-radio (oftwel bakkie op zijn Hollands)
roepen of er iemand was. Daar hoorde we een
vertrouwde stem, mijn vader was in de buurt.
Gelukkig die kon ons helpen. Allemaal touwen
aan elkaar en de 07 ervoor, met zijn zessen
duwen en YES daar ging hij. Maar goed de HY
stond ook nog achter ons. Duwen en graven,
hetzelfde liedje weer.....Werkt niet he, een
dikke HY vooruit duwen in mul lavazand.
Ineens twee dikke auto's met grote banden
(en nee geen snorkel). Het was de
rescue-service. Deze mannen rijden 7 dagen
achter elkaar (wel met slaap ertussen) hier
rond om toeristen en de omgeving in
veiligheid te stellen. Dus dikke auto ervoor
en touw ertussen. Met normale snelheid was
de HY eruit. We zagen de Unimog en nog meer
aankomen....Die waren er ook achter dat dit
verkeerd was. Dus terug met zijn allen naar
de splitsing. Hier kwamen de rescuemannen
erook achter dat het bord gewoon echt
verkeerd stond. Fijn, dat hebben wij weer.
Nu richting Askja. Voor ons werd het
spannend, wat onze mof van de benzine
vulpijp lekte en er drupte langzaam benzine
uit. We hadden gelukkig nog een 20 liter
jerrycan bij ons. Eindelijk de weg werd iets
beter, nouja we reden op ver ingereden zand
en het was een soort van wasbord, maar geen
keien meer. Een bord 13 km to Askja,
yahoo......We komen aan en het is echt een
camping, alleen dan aan de voet van een
vulkaan, waar sneeuw op ligt en het alleen
maar keien zijn waar we op slapen. Nouja,
tent op zetten en hopen op het beste. Een
Engels sprekende vrouw spreekt ons aan. Ze
vond het helemaal geweldig dat wij dit deden
zo met een 2cv. Zij was zelf ook in
Duinkerken geweest bij de Frans Nationale,
hoe klein is de wereld. Zij vertelde ons dat
het hier ontzettend hard waait en dat we
echt stenen op onze haringen moesten leggen.
Dus tent opzetten en eindelijk ETEN!!!! Dat
het hier waait hebben we gemerkt, alles maar
dan ook echt alles zit onder het stof!!!!
Niet normaal meer, zelfs de toetsen van de
laptop zitten onder het stof. We blijven
hier als het goed is 2 dagen. Even een dag
niets, waar ik persoonlijk echt aan toe ben
en kijken of we de 07 kunnen maken. We maken
het voor de rest allemaal goed. Het is een
vermoeiende, maar ontzettend mooie tocht. We
zijn nog maar 3 dagen onderweg, maar hebben
het gevoel dat we hier al 3 weken zijn. De
dagen duren hier errug lang, lange reisdagen
en korte nachten. Dit was het voor vandaag.
Het is inmiddels 23:00 uur (Local Time,
01:02 uur Dutcht Time). Het is wederom nog
steeds licht, maar daar wennen we langzaam
aan. Het zou alleen errug fijn zijn als ze
hier de wind uit zetten. Slaap lekker voor
nu, dan gaan wij dat ook doen. |
|
|