|
|
Van:
naam: |
Kilometers: km
|
Temp: graden
Weer: |
Woensdag 9 July
Eveline en Frank:
Gisterenavond heerlijk gegeten met zijn
allen. Een soort van Karbonade, met soort
van aardappels en wel sla (dat wisten we
zeker). Daarna weer gezellig met het Holland
House voor de tent gezeten. Even een korte
inleiding op het volgende verhaal.
Inleiding: Mijn stoel (eef) was ergens begin
deze vakantie kapot gegaan, dus ik zat op
een houten krukje van Joost en Floor. Mijn
stoel was na operaties met tie-raps toch
echt gesneuveld en daar moest ik echt
afscheid van nemen. Dit was even de korte
inleiding. Het volgende verhaal kan
misschien raar of vreemd overkomen. Daarom
lees dit met mate.
Dinsdagavond rond een uur of tien....Het is
buiten ongeveer 10 graden. Frank en ik
vonden het koud en zijn in onze slaapzak
gaan zitten buiten. Frank zat inmiddels op
het houten krukje. Ineens zat Frank 10 cm
lager als eerst.......het krukje had het ook
niet overleefd....was dit al niet genoeg
voor de hilariteit, lees maar gauw verder
:-). Het krukje was compleet in duigen. De
schroefjes en plankjes werden bij elkaar
gezocht. Dat is altijd handig zei mijn
vader. Die parkers, je kan er nooit genoeg
bij je hebben. De meeste die mijn vader
kennen, hij neemt altijd alles mee, wat een
ander weggooit. Afijn het krukje kreeg al
snel andere bestemmingen. Het kon namelijk
ook een heggenschaar zijn, maar (en dit
waren allemaal ideen van Joost) het zou ook
zomaar een hele lage stoel kunnen zijn.
Vervolgens kwamen Barbel en Thomas (een
Duits stel) naar ons toe, hun luchtbed was
kapot. Nou zegt Joost dan moet je deze even
nemen en daar kwamen de stoeltjes weer. Het
is een raar verhaal en je had er bij moeten
zijn, maar het was echt een hilarisch
verhaal. Kortom gooi nooit je oude kapotte
stoel weg, je kan er altijd je heg mee
snoeien, je luchtbed mee oppompen of een
klein stoeltje ervan maken. Daniel een
duitse jongen heeft een eigen drankje
meegenomen, een wortelsapje. Nou dat spul
dat brandt je slokdarm compleet weg, je
lippen staan in de fik, maar je hebt het
niet meer koud. Vrees alleen dat als je een
wortelsap in Nederland bestelt, dat je dan
dat niet krijgt!!! Kortom het was een avond
waar de tenaladys en de lachspieren flink op
de proef werden gesteld.
Vandaag moesten we weer terug naar Torshavn,
want we moesten een boot halen. Rudi, Frank
en ik zijn eerder weggegaan en hebben koers
gemaakt naar Torshavn. Via een andere weg
als heen naar Klaksvik terug naar Torshavn
op zoek naar een outdoorwinkel, want ja ik
moest toch wel een nieuwe stoel hebben.
Volgens het Terroristenbureau moesten we een
half uur lopen de berg op. Dus de schoenen
vast en tasje om en lopen maar. De bergen
zijn hier echt stijl en de kuitjes zijn
lekker strak geworden :-)!!! Eenmaal daar
aangekomen, bleek het een vis-, boot-
ieniemiene kampeerwinkeltje te zijn. Geen
stoelen, alleen maar visstoelen en
bootstoelen, heb je niet veel aan op een
camping. Dus het hele eind voor jan doedel
gelopen. Via de haven teruggelopen en lekker
in de haven een broodje en een biertje
gedronken. We zouden om zeven uur weer bij
het winkelcentrum zijn om naar de haven te
gaan met zijn allen. Lekker in het dorp
gelopen en bij het winkelcentrum koffie
gedronken. We hebben zelfs een
advocatenkantoor gevonden!!! Dus foto
gemaakt, echter we hadden de auto niet bij
ons, dus helaas volgende keer plak ik het
magneetbord erop.
Wachten op Dan en Karen, AGAIN!!!!!! De
Unimog had pannen gekregen, de benzine werd
wel door de slang geduwd en kwam ook bij de
carbarateur, maar verder gebeurde er weinig.
Hetgeen wij vreesde, was gebeurd....de
eerste auto die stuk gaat is de Unimog......Wij
stonden in de haven en kregen van een
havenmeester alle papieren, mooi wij konden
inchecken en de boot op. Toch maar wachten
op Dan en Karen en de HY. Afijn de Unimog
werd door de HY gesleept, de check-in laan
in en de boot op.
Nu hebben we onze hut ingericht en de
ziektepilletjes weer ingenomen, en zitten
weer in de Vikingclub aan de koffie en het
bier. Straks komt onze eigen Fransje Bauer
die ook nog wel eens wil veranderen in
Englebert Humperding!!! Kortom we hopen op
een rustige zee, een heerlijke nacht slaap
en hopelijk komen we morgen rond 12:00 uur
aan in Seysdifjordur! Tot later!!!
(aanvulling: deze band is echt zooooooo
slecht)
Joost en Floor:
Na een goede nachtrust en een ontbijt hebben
we ons aangesloten bij de Duitse deelnemers
die naar het noordelijkste plaatsje op het
volgende eiland gingen.Deze tocht voerde
door diverse tunnels, berg op, berg af. Deze
tunnels waren zo smal , dat we moesten
uitwijken voor tegemoetkomend verkeer.Het is
een rare ervaring om te moeten uitwijken in
een toch wel donkere tunnel. Om de 100 meter
waren vluchthaventjes aangeduid met de
letter M (waarschiinlijk menrency) Er pasten
precies drie auto's op, dus als je de vierde
was, had je pech, en moest de tegenligger
ook stil gaan staan, zodat passeren mogelijk
werd.
Toen we in Vidareidi( zoek maar op de kaart
op hoe je de 'd'op z'n Faroers schrijft)
vroegen we ons af hoe op zo'n afgelegen plek
toch nog mensen wonen. Ongeveer 350, werd
ons verteld door een groepje scholieren,
die we hiernaar vroegen.
De jeugd van deze leeftijd ( 12-18,
ongeveer), moet in de zomervakantie van 8
weken werk doen voor de gemeenschap. Zij
legden o.a. een speeltuintje aan.
Het dorp bestond uit een hotel, een kerkje
,en her en der wat huizen, met golfplaat of
grasdak. De dakbedekking bestaat uit een
laag berkenbast, waar met behulp van een
visnet grasplaggen worden gelegd.
In het kerkje kregen we een rondleiding van
een oude baas die speciaal voor ons de deur
opendeed en trots vertelde over de zilveren
doopschaal en bekers op het altaar,
geschonken door de Engelsen, nadat de
bewoners van het dorp in 1847 23
bemanningsleden van een gestrand schip
hadden gered, door met kleine roeibootjes in
de vliegende storm naar het wrak te roeien.
Het viel ons op het kleine kerkhof op, dat
tussen de jaren 1939 tot ongeveer 1945
zoveel kinderen werden geboren en dezelfde
dag weer stierven, of al waren gestorven.
Dat roept allerlei vragen op: was er een
epidemie, waren het de
crisisjaren/oorlogsjaren.? Geen dokter ,
geen ziekenhuis. Daarna werd het tijd voor
koffie in het plaatselijke 2 sterrenhotel.,
waar ze de cappuchino nog niet hadden
uitgevonden.
De hal werd opgesierd met een enorm
kunstwerk aan de muur waaraan opgezette
puffins hingen te bungelen.
Op de terugweg alweer die tunnels, op weg
naar de boot ( 75 km.).Nog tijd genoeg om in
Torshavn rond te kijken en wat boodschappen
te doen. Wel uitkijken wat je meeneemt, want
je zit al gauw aan de limiet naar IJsland.
Nu zitten we op de boot te luisteren naar
een band, die niet om aan te horen is.
Tot nu toe nog niet zeeziek en we hopen dit
ook niet te worden dit keer.
Tot de volgende keer maar weer en groeten
aan de thuisblijvers.
Leen:
heeee thuisblijvers wat een raid jeetje mina
die faroereilanden geweldig de natuur is
niet te beschrijven de woninkjes met
grasdaken net een openlucht museum het weer
is geweldig en nog steeds geen spatje regen
soms moet ik in mijn arm knijpen of ik droom
ik staat ook verbaast over de techniek wat
is er allemaal mogelijk internet of je thuis
ben
die frank is echt een kunsternaar , heb al
die mooie en lieve berichtjes kunnen lezen
in de bieb
we zijn nu opweg , met watjes in mijn oren
wegens het slechte geluid van de aller
slechtste band van aller tijden , naar het
echte doel ,ijsland , als die half zo mooi
is als faroeur staat ons nog veel te
verwachten wij hebben onze eendjes goed in
orde , beter als de organisatie waarvan hun
voertuig die gesleep de boot op moest ,net
op tijd zo als gewend ,en als mijn lieve
vriendin (aanstaande vrouw)dit lees
en al mijn collega's van prins maasdijk,
kinderen en kleinkinderen ,ik geniet met
volle teugen
beste lezers dit was het weer voor even hoop
volgend keer wat meer te kunnen vertellen
lieve mensen ik ga vroeg naar kooi en morgen
vroeg weer op |
|
|