Woensdag 9 July
Eveline en Frank:
Gisterenavond heerlijk gegeten met zijn allen. Een soort van Karbonade, met soort van aardappels en wel sla (dat wisten we zeker). Daarna weer gezellig met het Holland House voor de tent gezeten. Even een korte inleiding op het volgende verhaal. Inleiding: Mijn stoel (eef) was ergens begin deze vakantie kapot gegaan, dus ik zat op een houten krukje van Joost en Floor. Mijn stoel was na operaties met tie-raps toch echt gesneuveld en daar moest ik echt afscheid van nemen. Dit was even de korte inleiding. Het volgende verhaal kan misschien raar of vreemd overkomen. Daarom lees dit met mate.
Dinsdagavond rond een uur of tien....Het is buiten ongeveer 10 graden. Frank en ik vonden het koud en zijn in onze slaapzak gaan zitten buiten. Frank zat inmiddels op het houten krukje. Ineens zat Frank 10 cm lager als eerst.......het krukje had het ook niet overleefd....was dit al niet genoeg voor de hilariteit, lees maar gauw verder :-). Het krukje was compleet in duigen. De schroefjes en plankjes werden bij elkaar gezocht. Dat is altijd handig zei mijn vader. Die parkers, je kan er nooit genoeg bij je hebben. De meeste die mijn vader kennen, hij neemt altijd alles mee, wat een ander weggooit. Afijn het krukje kreeg al snel andere bestemmingen. Het kon namelijk ook een heggenschaar zijn, maar (en dit waren allemaal ideen van Joost) het zou ook zomaar een hele lage stoel kunnen zijn. Vervolgens kwamen Barbel en Thomas (een Duits stel) naar ons toe, hun luchtbed was kapot. Nou zegt Joost dan moet je deze even nemen en daar kwamen de stoeltjes weer. Het is een raar verhaal en je had er bij moeten zijn, maar het was echt een hilarisch verhaal. Kortom gooi nooit je oude kapotte stoel weg, je kan er altijd je heg mee snoeien, je luchtbed mee oppompen of een klein stoeltje ervan maken. Daniel een duitse jongen heeft een eigen drankje meegenomen, een wortelsapje. Nou dat spul dat brandt je slokdarm compleet weg, je lippen staan in de fik, maar je hebt het niet meer koud. Vrees alleen dat als je een wortelsap in Nederland bestelt, dat je dan dat niet krijgt!!! Kortom het was een avond waar de tenaladys en de lachspieren flink op de proef werden gesteld.
Vandaag moesten we weer terug naar Torshavn, want we moesten een boot halen. Rudi, Frank en ik zijn eerder weggegaan en hebben koers gemaakt naar Torshavn. Via een andere weg als heen naar Klaksvik terug naar Torshavn op zoek naar een outdoorwinkel, want ja ik moest toch wel een nieuwe stoel hebben. Volgens het Terroristenbureau moesten we een half uur lopen de berg op. Dus de schoenen vast en tasje om en lopen maar. De bergen zijn hier echt stijl en de kuitjes zijn lekker strak geworden :-)!!! Eenmaal daar aangekomen, bleek het een vis-, boot- ieniemiene kampeerwinkeltje te zijn. Geen stoelen, alleen maar visstoelen en bootstoelen, heb je niet veel aan op een camping. Dus het hele eind voor jan doedel gelopen. Via de haven teruggelopen en lekker in de haven een broodje en een biertje gedronken. We zouden om zeven uur weer bij het winkelcentrum zijn om naar de haven te gaan met zijn allen. Lekker in het dorp gelopen en bij het winkelcentrum koffie gedronken. We hebben zelfs een advocatenkantoor gevonden!!! Dus foto gemaakt, echter we hadden de auto niet bij ons, dus helaas volgende keer plak ik het magneetbord erop.
Wachten op Dan en Karen, AGAIN!!!!!! De Unimog had pannen gekregen, de benzine werd wel door de slang geduwd en kwam ook bij de carbarateur, maar verder gebeurde er weinig. Hetgeen wij vreesde, was gebeurd....de eerste auto die stuk gaat is de Unimog......Wij stonden in de haven en kregen van een havenmeester alle papieren, mooi wij konden inchecken en de boot op. Toch maar wachten op Dan en Karen en de HY. Afijn de Unimog werd door de HY gesleept, de check-in laan in en de boot op.
Nu hebben we onze hut ingericht en de ziektepilletjes weer ingenomen, en zitten weer in de Vikingclub aan de koffie en het bier. Straks komt onze eigen Fransje Bauer die ook nog wel eens wil veranderen in Englebert Humperding!!! Kortom we hopen op een rustige zee, een heerlijke nacht slaap en hopelijk komen we morgen rond 12:00 uur aan in Seysdifjordur! Tot later!!! (aanvulling: deze band is echt zooooooo slecht)

Joost en Floor:
Na een goede nachtrust en een ontbijt hebben we ons aangesloten bij de Duitse deelnemers die naar het noordelijkste plaatsje op het volgende eiland gingen.Deze tocht voerde door diverse tunnels, berg op, berg af. Deze tunnels waren zo smal , dat we moesten uitwijken voor tegemoetkomend verkeer.Het is een rare ervaring om te moeten uitwijken in een toch wel donkere tunnel. Om de 100 meter waren vluchthaventjes aangeduid met de letter M (waarschiinlijk menrency) Er pasten precies drie auto's op, dus als je de vierde was, had je pech, en moest de tegenligger ook stil gaan staan, zodat passeren mogelijk werd.
Toen we in Vidareidi( zoek maar op de kaart op hoe je de 'd'op z'n Faroers schrijft) vroegen we ons af hoe op zo'n afgelegen plek toch nog mensen wonen. Ongeveer 350, werd ons verteld door een groepje scholieren,
die we hiernaar vroegen.
De jeugd van deze leeftijd ( 12-18, ongeveer), moet in de zomervakantie van 8 weken werk doen voor de gemeenschap. Zij legden o.a. een speeltuintje aan.
Het dorp bestond uit een hotel, een kerkje ,en her en der wat huizen, met golfplaat of grasdak. De dakbedekking bestaat uit een laag berkenbast, waar met behulp van een visnet grasplaggen worden gelegd.
In het kerkje kregen we een rondleiding van een oude baas die speciaal voor ons de deur opendeed en trots vertelde over de zilveren doopschaal en bekers op het altaar, geschonken door de Engelsen, nadat de bewoners van het dorp in 1847 23 bemanningsleden van een gestrand schip hadden gered, door met kleine roeibootjes in de vliegende storm naar het wrak te roeien. Het viel ons op het kleine kerkhof op, dat tussen de jaren 1939 tot ongeveer 1945 zoveel kinderen werden geboren en dezelfde dag weer stierven, of al waren gestorven. Dat roept allerlei vragen op: was er een epidemie, waren het de crisisjaren/oorlogsjaren.? Geen dokter , geen ziekenhuis. Daarna werd het tijd voor koffie in het plaatselijke 2 sterrenhotel., waar ze de cappuchino nog niet hadden uitgevonden.
De hal werd opgesierd met een enorm kunstwerk aan de muur waaraan opgezette puffins hingen te bungelen.
Op de terugweg alweer die tunnels, op weg naar de boot ( 75 km.).Nog tijd genoeg om in Torshavn rond te kijken en wat boodschappen te doen. Wel uitkijken wat je meeneemt, want je zit al gauw aan de limiet naar IJsland.
Nu zitten we op de boot te luisteren naar een band, die niet om aan te horen is.
Tot nu toe nog niet zeeziek en we hopen dit ook niet te worden dit keer.
Tot de volgende keer maar weer en groeten aan de thuisblijvers.


Leen:
heeee thuisblijvers wat een raid jeetje mina die faroereilanden geweldig de natuur is niet te beschrijven de woninkjes met grasdaken net een openlucht museum het weer is geweldig en nog steeds geen spatje regen
soms moet ik in mijn arm knijpen of ik droom
ik staat ook verbaast over de techniek wat is er allemaal mogelijk internet of je thuis ben
die frank is echt een kunsternaar , heb al die mooie en lieve berichtjes kunnen lezen in de bieb
we zijn nu opweg , met watjes in mijn oren wegens het slechte geluid van de aller slechtste band van aller tijden , naar het echte doel ,ijsland , als die half zo mooi is als faroeur staat ons nog veel te verwachten wij hebben onze eendjes goed in orde , beter als de organisatie waarvan hun voertuig die gesleep de boot op moest ,net op tijd zo als gewend ,en als mijn lieve vriendin (aanstaande vrouw)dit lees
en al mijn collega's van prins maasdijk, kinderen en kleinkinderen ,ik geniet met volle teugen
beste lezers dit was het weer voor even hoop volgend keer wat meer te kunnen vertellen lieve mensen ik ga vroeg naar kooi en morgen vroeg weer op