2cvTravel

Van:
Naam:

Kilometers: km

Temp:
Weer:

maandag 14 July
Frank, Eveline en Rudi:
Vannacht er weinig geslapen. We hadden een zandstorm, die gisterenavond al begon. Het begon ligt met een soort van motzand, wat later stenen werden. Onze voortent was compleet gezandstraald en alles zat onder het zand. Onze slaapcabine, waar heel fijn een soort van horretje in zat wat al het fijne zand doorliet, zat ook onder het zand. Tot in onze slaapzakken aan toe zat zand, zand en nog eens zand. Het werd 's nachts alleen maar erger, zo erg dat we niet konden slapen. We zouden om 09:00 uur vertrekken in collonne. Dus om 06:45 uur hoorde we Alfred roepen, Frank Eef wakker worden we gaan zo. Dus dan maar alles zo goed en zo kwaad als het kon inpakken. Al het zand zouden we op de volgende camping wel weghalen. We waren allemaal ontzettend moe, niemand had geslapen, behalve diegene (waaronder Rudi) die in de slaaphut hadden geslapen. Iedereen had dus een behoorlijk ochtendhumeur en wilde zo snel mogelijk weer terug naar civilization! Dus met zijn allen oprijden er zouden namelijk 3 watercrossings komen waar we echt hulp bij nodig hadden. Onderweg kwamen we een ranger tegen, een vrouwelijke. ZIJ heeft ons gevolgd tot de laatste watercrossing. De IJslanders zijn heel erg behulpzaam, zeker voor onze rare autootjes. Rudi zijn mehari was de kleinste jeep die ze ooit had gezien. De eerste watercrossing was een eitje. Na onze eerste avontuurlijke watercrossing konden wij alles aan. Dus hupatee iedereen er doorheen. De volgende kwam al niet veel later. Bij deze moesten we echt gesleept worden door de Unimog. Twee eenden erachter en gaan. De stroming was ontzettend sterk en als je stil zou komen te staan, dan werd je door de stroom meegenomen. Dus twee bij twee door het water heen. Het ging vrij vlot en bijna iedereen kwam droog over. De rangeres wilde eigenlijk ook wel een stukje rijden in een eend, had ze nog nooit gedaan. Dus zij in Joost zijn eend en mijn vader in haar jeep. Mijn vader vond het stukje in de jeep maar errug saai, je voelde de hobbels helemaal niet zo lekker. De volgende watercrossing ging ook eigenlijk best goed. We hadden geleerd dat we een zak voor onze ven moesten doen dan kwam er minder water in onze ven. Het enige wat heel snel kapot gaat is de ven. Na deze watercrossing ging de rangeres weer naar huis toe. Ze had nu eindelijk eens wat te vertellen thuis. Dit was de meest spannende dag die ze mee had gemaakt. We hebben haar natuurlijk een EI-sticker gegeven. Na dit stuk hadden we echt het idee dat we ongeveer wel weer in de levende wereld terug zouden moeten keren, echter dit duurde nog een lange tijd. Uiteindelijk kwamen er weer electriciteitsmasten in zicht, wat betekent dat er toch echt huizen moeten staan. Een korte stop om te beslissen wat we gaan doen. Gaan we naar de watervallen of gelijk naar de camping. Nou zei Rudi ik wil eigenlijk wel naar de camping, ik val bijna in slaap. Alfred en Marja waren ook ontzettend moe dus gelijk naar de camping. Eerst boodschappen doen, want we hadden inmiddels al 2 dagen geen brood gezien. Bovendien hadden we al 5 dagen geen asfalt gezien en we wisten dus ook niet wat er gebeurde toen we ineens weer op 1 reden. Een leuk weetje over de wegen hier. Hoe meer cijfers hoe lastiger het pad is. Als er een F voor staat is het een bergweg. Voor alle duidelijkheid wij hebben alleen maar F-weggetjes en wegen met 3 cijfers (meer hebben ze ook niet) gereden. Over een stuk van 50 km doe je gerust 2 uur. Bovendien was er ook ineens weer gras en schapen en TOERISTEN!!!! Bussen vol!!! Verschrikkelijk. Nou zijn wij ook natuurlijk toeristen, maar om eerlijk te zijn, wij zijn een toeristenattractie. Mensen kijken niet meer naar omhoog gaande stoom van een soort van geiser, nee ze kijken allemaal naar ons. Eigenlijk zouden we voor elke foto een euro moeten vragen. Op weg naar de camping roken we ineens een rotte eieren lucht. En daar zagen we dan eindelijk waar het vandaan kwam. Een groot zwavel veld. Dus even stoppen kijken!!! Jeetje wat een ontzettende putlucht zeg!!! Gatverdamme!!! een soort van windeieren, rotte eieren!! Echt heel erg. Dit waren een soort van pruttelende modderpoelen en een soort van stoomputten, heel apart om te zien!!! Maar wel heel gaaf.

Eenmaal op de camping eerst de auto leeggehaald en alles van het stof ontdaan. Heerlijk alles weer een beetje stofvrij. We staan nu op het gras en we zijn er zo blij mee!!! Even naar de receptie leerde ons dat we hier zelfs konden wassen en drogen. Moesten ons wastasje aan haar geven plus 1000 kronen (omgerekend ongeveer 7,80). Best duur voor een wasje, maar alles was zo vies, dat we het er best voor over hadden! Plus we hebben internet!!! Dus dit stukje kan er straks weer op en kunnen jullie eindelijk onze avonturen lezen. Het is nog steeds leuk en hebben een leuke groep mensen. Het is een zware tocht. Frank doet het meeste rijden, want hier moet je echt ervaring voor hebben. Dus nee Jan ik heb nog niet gereden, dan waren we nog stukker geweest dan nu! Het is zeker geen uitrust vakantie, meer een soort van survival, hoe sloop ik mijn auto, hoe ver kan ik gaan en hoe is mijn uithoudingsvermogen vakantie. Kortom we hebben het naar ons zin, maar het is echt slopend.

Alfred en Marja:
De afgelopen dagen waren best zwaar voor mens en Eend. De Eenden zijn zwaar mishandeld, wat ze eigenlijk niet verdienen. Zoals je al hebt kunnen lezen zijn de wegen ERG slecht. Veel zand en stenen. Blij zijn we met de carter en tankbeschermingsplaten (bedankt meneer Prins), er zitten al veel deuken in en doen het goed. De watercrossings vandaag waren best spannend. De eerste crossing van de week pakte voor ons niet goed uit: we bleven halverwege de rivier steken en de Eend liep vol. Verder op de dag bleven we startproblemen houden en de bobine, de bougies en de kabels werden vervangen. De carburateur werd watervrij gemaakt en het luchtfilter van water ontdaan. De ochtend erna stopte de Eend er al na een paar honderd meter mee. De onsteking werd vervangen en we konden weer rijden. Nu maandag hebben we opnieuw een onsteking gesloopt in de derde watercrossing van vandaag. Gelukkig had Albert (bedankt nog) er een aantal meegegeven. Maar goed, we rijden weer. We staan nu in Myvatn op een metertje of dertig van de start-en landingsbaan van een vliegveldje. Aan onze Eend zit op het moment een luifeltje en is gebombardeerd tot internetcafe. Rudi zit een meter verder met z'n internetvriendin te mailen en deze laptop stuurt op dit moment foto's door. We hebben zo goed of kwaad als het kan de tent ontdaan van zand en andere rommel, want als je er een bouwhelm bij legt, lijkt het wel een bouwplaats. Het is wit/ grijzig zand en stof en het zit echt overal. We komen vandaag allemaal weer bijelkaar want een aantal deelnemers had besloten de ruige stukken niet mee te rijden en op het asfalt te blijven. Daniel heeft zaterdag de groep verlaten om zijn vriendin op het vliegveld op te halen. Zij moest de eerste week van de Raid missen en zal waarschijnlijk vandaag weer aanhaken. Morgen gaan we weer verder en we zijn benieuwd wat Karen, Dan en Phil ons nu weer zullen voorschotelen. Met alle teams gaat het goed, alleen de vennetjes en ontstekingen beginnen op te raken wat betekent dat we NOG voorzichtiger in het water moeten rijden. Groeten allemaal.

Raid Iceland