2006 PanameriACA 
Philo en Rodriaan vertrokken in 2006 naar Amerika om een toch te maken van Canada naar Argentina met hun Acadiane. De Pan-Amerikaanse weg is een weg, of beter een netwerk van wegen, die de uiteinden van de continenten Noord-Amerika en Zuid-Amerika met elkaar verbindt. De weg loopt van Fairbanks in Alaska tot Vuurland in Argentinië. Over de lengte van de wegen verschillen de meningen. De schattingen lopen uiteen van 25.000 tot 50.000 kilometer.
 
 
 
 
 

 

Argentinië

 
 
 
 
Misschien morgen ...
Vandaag rijden we naar Parque Nacional Los Alerces met de intentie om daar de alerce bomen te zien die we in Chili hebben gemist. In Esquel laten we het oog van de schokdemper lassen (kosten: € 2,50), waarna we hem uiteraard weer monteren. Ook doen we de was, lezen email en werken de site bij.
We overnachten op een mooie camping aan de zuidkant van het park. De Alerce bomen zijn alleen per boot bereikbaar en dus staan bij tijds op om ons te melden bij het opstappunt van de boot. Op weg naar de steiger is het verdacht stil. We zien de boot wel liggen, maar er is geen spoor van activiteit. Na wat rondspeuren zien we een levend wezen aan wie we vragen wanneer en of de boot vertrekt. Hij blijkt de parkranger te zijn en gaat niet over de boten maar weet wel dat als er nu nog geen mens te zien is, er vandaag geen tour zal zijn. Misschien morgen klinkt het laconiek.
Als troost mogen we meedelen in de Yerba Mate ronde die hij houdt met een aantal bouwvakkers die het sanitairblok aan het vergroten zijn. De Yerba wordt begeleid door lekkere honingkoekjes. Het is voor ons de eerste keer dat we Yerba Mate proeven. De smaak is apart maar zeker niet onsmakelijk. De speciale Yerba beker wordt tot de rand gevuld met Yerba Mate blaadjes. Er wordt daarna heet water bijgeschonken waarna het brouwsel door een metalen rietje met een filtertje aan het uiteinde dat in het brouwsel hangt wordt opgedronken. Nadat de eerste gebruiker het water heeft opgezogen, gaat het kopje met een nieuwe lading heet water naar de volgende in de ronde totdat iedereen is geweest. Een apart ritueel dat heel argentijns is.

Omdat niemand ons kan vertellen of de boot morgen wel gaat, besluiten we om toch maar verder te rijden naar Bariloche.
We lopen eerst nog een rondje door het deel van het park dat wel te voet kan worden bereikt (is maar heel klein helaas) en zien tijdens dat wandelingetje zowaar nog een Alerce. Het is weliswaar een exemplaar van slechts 300 jaar oud (volgens het bordje dat erbij staat), hetgeen niets is vergeleken met de oudste Alerce van het park (4000 jaar). Maar: beter één Alerce dan geen. De boom heeft wel iets weg van de noordamerikaanse Redwood (Sequoia Sempervirens). De naalden zijn qua vorm echter als die van de Araucaria, maar dan heel klein.

Op speurtocht
De tocht naar Bariloche is mooi. Doordat we evenwijdig aan het gebergte rijden is het landschap afwisselend. In Bariloche kopen we een wandelkaart waarna we een camping opzoeken in Parque Nacional Nahuel Huapi. We kiezen voor een camping aan de rand van een meer met mooi groen gras op de kampeerplekken.

De volgende dag gaan we op pad om te wandelen. De wandelkaart van Club Andino de Bariloche is helaas erg onnauwkeurig zoals maar al te gauw blijkt. Uiteindelijk maken we toch nog een aardige wandeling maar een geheel andere dan we hadden gepland. De wandeling biedt mooie vergezichten over de meren met op de achtergrond met sneeuw bedekte bergtoppen. Op de berg nuttigen we een pilsje bij een leuke berghut. De hut staat niet op de wandelkaart, hetgeen vreemd is omdat je je er moet melden voordat je verder klimt naar de berghut hoger op in de bergen. Het blijkt dat we een aardig rondje kunnen lopen doordat twee wegen bij de berghut samenkomen (volgens de kaart komen die wegen pas veel verder op samen).
Als we ’s avonds in bed liggen regent het terwijl het de hele dag mooi weer is geweest. Geluk dwing je af zeggen ze wel eens...

Proost
De volgende dag genieten we eerst rustig van de zon terwijl we het verslag bijwerken en in de reisgids neuzen ter voorbereiding van de laatste dagen van de reis: Mendoza en Buenos Aires. Daarna maken we ’s middags nog een korte maar lekkere wandeling.
De volgende morgen is het wederom stralend mooi weer en na lekker uitgebreid te hebben ontbeten, vertrekken we richting het Parque Municipal Lao Lao. Dit is een schiereiland in het Parque Nacional Nahuel Huapi waar onder andere een groot en luxe hotel licht.

Volgens de reisgids een ‘must-see’ en dus lijkt het ons een leuk idee om daar thee met taart te nuttigen ter ere van Rodriaan zijn verjaardag. Maar helaas, na een prachtige autorit komen we aan bij het hotel in zwitserse chalet stijl (wij vinden het niet echt mooi, maar het past wel goed in de omgeving) en dan blijkt dat het hotel is afgehuurd. Dit in verband met één of ander evenement met klassieke auto’s. We denken er nog even over om de Aca in de strijd te gooien, maar laten dat plan toch maar varen. Dan maar ergens anders thee met taart.
We rijden door naar San Carlos de Bariloche waar we boodschappen doen en internetten waarna we een beetje door het dorp slenteren. Eind van de middag rijden we naar een camping iets buiten de stad waarna we bij de plaatselijke bierbrouwerij uiteten gaan en genieten van speciale bieren. Toch nog een beetje ‘verjaardagsgevoel’ voor Rodriaan zo.
 
Home 
Pagina 1
Pagina 2
Pagina 3
Pagina 4
Pagina 5
Pagina 6
Pagina 7
Pagina 8
Pagina 9
Pagina 10
Pagina 11
Pagina 12
Pagina 13
Pagina 14
Pagina 15
Pagina 16
Pagina 17
Pagina 18
Pagina 19
Pagina 20
Pagina 21
 
 
 

2 C V T R A V E L

         
 
  © Copyright 2014 - 2cvTravel. All Rights Reserved.

ADVERTEREN   Disclaimer  Contact