2006 PanameriACA 
Philo en Rodriaan vertrokken in 2006 naar Amerika om een toch te maken van Canada naar Argentina met hun Acadiane. De Pan-Amerikaanse weg is een weg, of beter een netwerk van wegen, die de uiteinden van de continenten Noord-Amerika en Zuid-Amerika met elkaar verbindt. De weg loopt van Fairbanks in Alaska tot Vuurland in Argentinië. Over de lengte van de wegen verschillen de meningen. De schattingen lopen uiteen van 25.000 tot 50.000 kilometer.
 
 
 
 
 

 

Argentinië

 
 
 
 
Vlak en oneindig
Na alle formaliteiten bij de Chileense grens te hebben afgehandeld, gaat het hek open en mogen we doorrijden richting Argentinië. Eerst rijden we nog een heel stuk door Chili en dan in eens zien we (in de middle of nowhere) een bord staan met daarop ‘Welkom in Argentinië’. Een paar kilometer verder staat de argentijnse grenspost waar we door twee uiterst behulpzame douanebeambten worden geholpen. Behalve een visum voor onszelf moet er ook weer een tijdelijke importvergunning voor de auto worden aangemaakt. We vullen alle benodigde formulieren in (met heel wat minder doorslagen dan in Chili) en een kwartier later kunnen we weer verder.

Door de uitgestrekte argentijnse pampa rijden we naar El Calafate. Onderweg signaleren we nauwelijks enige verandering in het landschap. Er is af en toe wel sprake van een hoogteverschil, maar boven op de ‘heuvel’ is het ook weer vlak en pas kilometers later rijdt je dan weer eens naar beneden.

Onderweg zien we wel veel flamingo’s, schapen, guanacos en ñandu’s. En, de prachtige luchten waar Patagonië zo bekend om is.
El Calafate is een typisch toeristendorp en de hoofdstraat wordt geflankeerd door allerhande soevenierwinkels, restaurants, tourbureaus en winkels met buitensportkleding. Bij de plaatselijke supermarkt slaan we proviand in voor de komende dagen en we lopen wat rond door het dorp. We besluiten om ’s avonds lekker lui uit eten te gaan. Als we na het eten naar de Camping Municipal rijden, blijkt die gesloten te zijn i.v.m. renovatiewerkzaamheden. Vreemd, de camping ziet er niet uit of er gerenoveerd wordt, bij elke campeerplek staat keurig een picknicktafel en brand er licht. Maar ja, dicht is dicht en dus zoeken we een andere camping op.

Sneeuw en ijs
De volgende morgen rijden we naar Parque Nacional Los Glaciares om de gletsjer Perito Moreno te bekijken. Als we het park inrijden, begint het te sneeuwen en we vrezen dat we weinig van de gletsjer zullen kunnen zien. Door de sneeuw rijden we naar het uitzichtspunt dat op ruim 30 kilometer vanaf de ingang van het park ligt. Daar aangekomen is het nog steeds heel slecht weer en daarom besluiten we eerst te gaan lunchen in het restaurant ter plekke.

Na de lunch knapt het weer langzaam een beetje op en we besluiten om naar de parkeerplaats te rijden waar vandaan je naar de gletsjer kan lopen. En dan ineens, breekt de zon door en houdt het op met sneeuwen. Nu zien we ook de gletsjer liggen vanaf de parkeerplaats. We lopen naar beneden om hem van dichtbij te bekijken en genieten van het schouwspel van afbrekende stukken ijs.
Als de zon weer achter de wolken verdwijnt, gaan we terug naar de auto. Als we terugrijden naar El Calafate begint het weer te sneeuwen. Nu zo hard dat zich zelfs een laagje sneeuw op de voorruit vormt. Wat zeiden ze ook al weer over Patagonië? Hier heb je vier seizoenen in één dag ..... nou, vandaag hebben we dat inderdaad wel gehad.

150 Miljoen jaar oud
De volgende morgen staan we vroeg op want we willen zo ver mogelijk richting de kust zien te komen. Tegen de avond arriveren we in San Julián een daar overanchten we op de plaatselijke camping. De volgende dag rijden we eerst naar het Monumento Natural Bosques Petrificados.

Nadat de alleraardigste ranger ons welkom heeft geheten, gaan we eerst lunchen. Voor het eerst sinds tijden kunnen we weer lekker buiten zitten en we nemen dan ook lekker de tijd. Dat wordt nog beloond met een bezoekje van de grijze vos aan de parkeerplaats waardoor we die in alle rust van heel dichtbij kunnen bekijken.
En dan is het tijd om 150 miljoen jaar oude bomen te gaan bekijken. Voordat het Andes gebergte werd gevormd, stond dit gebied vol met bossen die vergelijkbaar waren met het amerikaanse Redwood dat we Calefornië hebben bezocht. In de periode dat de Andes ontstond, zijn deze bossen bedolven onder de lava en in de loop der jaren zijn de bomen helemaal versteend. Gedurende de na volgende periode is door erosie een deel van dit bos bloot gelegd. Onder het vulkanisch puin ligt echter nog veel en veel meer. Door het gebied is een wandeling uitgezet die langs een aantal van de blootgelegde bomen voert.
Het is indrukwekkend om de enorme bomen zo te zien liggen. Heel bijzonder is ook dat als je ze aanraakt het zelfs bijna nog voelt als hout. Je ziet de houtnerf nog duidelijk lopen evenals bijvoorbeeld de plekken waar takken hebben gezeten of vogels een holte in de stam hebben gemaakt. Na deze wandeling bezoeken we nog het kleine museum van de ranger. Daar zijn onder andere ook versteende dennenappels te zien en andere fossielen die in het gebied zijn gevonden.
Eind van de middag vertrekken we richting Reserva Nacional Cabo Dos Bahías waar we rond middernacht aankomen. We overnachten op de parkeerplaats bij de ingang van het park zodat we de volgende morgen vroeg bij de pinguïns kunnen zijn.

 
Home 
Pagina 1
Pagina 2
Pagina 3
Pagina 4
Pagina 5
Pagina 6
Pagina 7
Pagina 8
Pagina 9
Pagina 10
Pagina 11
Pagina 12
Pagina 13
Pagina 14
Pagina 15
Pagina 16
Pagina 17
Pagina 18
Pagina 19
Pagina 20
Pagina 21
 
 
 

2 C V T R A V E L

         
 
  © Copyright 2014 - 2cvTravel. All Rights Reserved.

ADVERTEREN   Disclaimer  Contact