|  | 
								
									| 
									 |  
									|  |  
									| 
									Argentinië |  
									|  |  
									|  |  
									|  |  
									|  |  | Vlak en oneindig Na alle formaliteiten bij de Chileense grens te 
							hebben afgehandeld, gaat het hek open en mogen we 
							doorrijden richting Argentinië. Eerst rijden we nog 
							een heel stuk door Chili en dan in eens zien we (in 
							de middle of nowhere) een bord staan met daarop 
							‘Welkom in Argentinië’. Een paar kilometer verder 
							staat de argentijnse grenspost waar we door twee 
							uiterst behulpzame douanebeambten worden geholpen. 
							Behalve een visum voor onszelf moet er ook weer een 
							tijdelijke importvergunning voor de auto worden 
							aangemaakt. We vullen alle benodigde formulieren in 
							(met heel wat minder doorslagen dan in Chili) en een 
							kwartier later kunnen we weer verder.
 
 Door de uitgestrekte argentijnse pampa rijden we 
							naar El Calafate. Onderweg signaleren we nauwelijks 
							enige verandering in het landschap. Er is af en toe 
							wel sprake van een hoogteverschil, maar boven op de 
							‘heuvel’ is het ook weer vlak en pas kilometers 
							later rijdt je dan weer eens naar beneden.
 
 Onderweg zien we wel veel flamingo’s, schapen, 
							guanacos en ñandu’s. En, de prachtige luchten waar 
							Patagonië zo bekend om is.
 El Calafate is een typisch toeristendorp en de 
							hoofdstraat wordt geflankeerd door allerhande 
							soevenierwinkels, restaurants, tourbureaus en 
							winkels met buitensportkleding. Bij de plaatselijke 
							supermarkt slaan we proviand in voor de komende 
							dagen en we lopen wat rond door het dorp. We 
							besluiten om ’s avonds lekker lui uit eten te gaan. 
							Als we na het eten naar de Camping Municipal rijden, 
							blijkt die gesloten te zijn i.v.m. 
							renovatiewerkzaamheden. Vreemd, de camping ziet er 
							niet uit of er gerenoveerd wordt, bij elke 
							campeerplek staat keurig een picknicktafel en brand 
							er licht. Maar ja, dicht is dicht en dus zoeken we 
							een andere camping op.
 
 Sneeuw en ijs
 De volgende morgen rijden we naar Parque 
							Nacional Los Glaciares om de gletsjer Perito Moreno 
							te bekijken. Als we het park inrijden, begint het te 
							sneeuwen en we vrezen dat we weinig van de gletsjer 
							zullen kunnen zien. Door de sneeuw rijden we naar 
							het uitzichtspunt dat op ruim 30 kilometer vanaf de 
							ingang van het park ligt. Daar aangekomen is het nog 
							steeds heel slecht weer en daarom besluiten we eerst 
							te gaan lunchen in het restaurant ter plekke.
 
 Na de lunch knapt het weer langzaam een beetje op en 
							we besluiten om naar de parkeerplaats te rijden waar 
							vandaan je naar de gletsjer kan lopen. En dan 
							ineens, breekt de zon door en houdt het op met 
							sneeuwen. Nu zien we ook de gletsjer liggen vanaf de 
							parkeerplaats. We lopen naar beneden om hem van 
							dichtbij te bekijken en genieten van het schouwspel 
							van afbrekende stukken ijs.
 Als de zon weer achter de wolken verdwijnt, gaan we 
							terug naar de auto. Als we terugrijden naar El 
							Calafate begint het weer te sneeuwen. Nu zo hard dat 
							zich zelfs een laagje sneeuw op de voorruit vormt. 
							Wat zeiden ze ook al weer over Patagonië? Hier heb 
							je vier seizoenen in één dag ..... nou, vandaag 
							hebben we dat inderdaad wel gehad.
 
 150 Miljoen jaar oud
 De volgende morgen staan we vroeg op want we willen 
							zo ver mogelijk richting de kust zien te komen. 
							Tegen de avond arriveren we in San Julián een daar 
							overanchten we op de plaatselijke camping. De 
							volgende dag rijden we eerst naar het Monumento 
							Natural Bosques Petrificados.
 Nadat de alleraardigste ranger ons welkom heeft 
							geheten, gaan we eerst lunchen. Voor het eerst sinds 
							tijden kunnen we weer lekker buiten zitten en we 
							nemen dan ook lekker de tijd. Dat wordt nog beloond 
							met een bezoekje van de grijze vos aan de 
							parkeerplaats waardoor we die in alle rust van heel 
							dichtbij kunnen bekijken. En dan is het tijd om 150 miljoen jaar oude bomen te 
							gaan bekijken. Voordat het Andes gebergte werd 
							gevormd, stond dit gebied vol met bossen die 
							vergelijkbaar waren met het amerikaanse Redwood dat 
							we Calefornië hebben bezocht. In de periode dat de 
							Andes ontstond, zijn deze bossen bedolven onder de 
							lava en in de loop der jaren zijn de bomen helemaal 
							versteend. Gedurende de na volgende periode is door 
							erosie een deel van dit bos bloot gelegd. Onder het 
							vulkanisch puin ligt echter nog veel en veel meer. 
							Door het gebied is een wandeling uitgezet die langs 
							een aantal van de blootgelegde bomen voert.
 Het is indrukwekkend om de enorme bomen zo te zien 
							liggen. Heel bijzonder is ook dat als je ze aanraakt 
							het zelfs bijna nog voelt als hout. Je ziet de 
							houtnerf nog duidelijk lopen evenals bijvoorbeeld de 
							plekken waar takken hebben gezeten of vogels een 
							holte in de stam hebben gemaakt. Na deze wandeling 
							bezoeken we nog het kleine museum van de ranger. 
							Daar zijn onder andere ook versteende dennenappels 
							te zien en andere fossielen die in het gebied zijn 
							gevonden.
 Eind van de middag vertrekken we richting Reserva 
							Nacional Cabo Dos Bahías waar we rond middernacht 
							aankomen. We overnachten op de parkeerplaats bij de 
							ingang van het park zodat we de volgende morgen 
							vroeg bij de pinguïns kunnen zijn.
 |  |  |