Dag 28 t/m 32
Op weg naar onze vrienden in Woodward worden we net over de grens in Oklahoma aangehouden door de politie (de eerste keer in 2 maanden!!!). Zo’n kenteken had hij nog nooit gezien en hij moest dus wel even controleren of het allemaal wel in de haak was.
Het stopteken is overigens niet erg duidelijk in de USA: de politieauto zet z'n zwaailichten aan en dan moet je maar snappen dat je moet stoppen. Niet echt duidelijk, zeker als je niets verkeerds hebt gedaan. En, ongelooflijk maar waar: als we de 2 dagen later boodschappen gaan doen worden we WEER aangehouden. Nu weten we ondertussen dat zwaailichten stoppen betekent, dus zetten we de auto aan de kant. Deze agenten zijn alleen maar nieuwsgierig, ze vragen waar het kenteken vandaan komt en daarna kunnen we doorrijden. Typisch Oklahoma?
We brengen vier heerlijke dagen door bij onze vrienden Francois en Carlena. Erg leuk om de kinderen nu eindelijk te zien! Met Francois en Sebastian bezoeken we een gipsgrot. Gips geeft heel andere vormen (veel ronder) en andere kristallen dan kalksteen (het gesteente waarin de meeste bekende grotten zijn te vinden). De rit terug naar de ingang was lekker simpel op een kar met een trekker ervoor. Mevrouw de ranger van het park reed de trekker.
Ook maken we een wandeling door het Boiling Spring State Park (hét State Park in de buurt van Woodward). De ‘boiling springs’ zijn artesische bronnen die het laatste stuk opwaarts door een fijne zandlaag stromen, zodat het eruit ziet alsof het kookt. Een soort flotatie/drijfzand dus. Geen hete naar rotte eieren stinkende poelen (wat je enigszins zou verwachten bij zo’n naam).

Dag 33 t/m 34
Vanaf Woodward rijden we richting Texas. Het noorden van Texas is erg vlak en ook wel een beetje saai vergeleken met Oklahoma. Het lijkt meer op Kansas, maar dan met veel vaker een jaknikker in het landschap. In New Mexico rijden we direct naar Santa Fe. Daar blijkt dat het opera seizoen helaas net voorbij is en kunnen we het aparte operagebouw alleen van de buitenkant bewonderen. Wel worden we tijdens onze lunch aldaar getracteerd op een voorproefje van het concert dat James Brown die avond zal geven.
Santa Fe is een gemoedelijke stad met alleen maar laagbouw die voor een heel groot deel in de typische Adobe architectuur is gemaakt. De afgeronde hoeken van de kleimuren in combinatie met de warme kleuren geven de stad een gezellige aanblik. Ook is er in tegenstelling tot de meeste amerikaanse steden sprake van een redelijke buitencultuur. Er zijn veel mensen op straat en er zijn veel gezellige terrasjes en eettentjes.
Vanuit Santa Fe rijden we naar Albuquerque voor een tocht met de Sandia Peak Aerial Tramway. Dit schijnt de langste kabelbaan ter wereld te zijn. Hij is inderdaad lang, een enkele reis duurt maar liefst 15 minuten. Vooral stoer is dat ongeveer tweederde van de rit over een volledig vrij hangende kabel gebeurt (op dat deel zijn er dus geen steunpilaren met rollen voor de kabels). Boven aangekomen maken we een korte wandeling en genieten we van de zonsondergang.
In de steeds dieper wordende duisternis rijden we daarna naar de camping die we hebben uitgezocht. Deze ligt een flink eind van Albequerque. Ook blijkt de laatste 15 km over onverharde weg te gaan. Terreinrijden in complete duisternis is best spannend maar het lukt ons om heelhuids aan te komen op de camping.

Dag 35 t/m 36
De volgende morgen rijden we terug naar Albequerque om het Petroglyf National Park te bezoeken. Hier hebben generaties indianen tekeningen op de rotsen gemaakt. Zoals in de meeste woenstijnen vormt zich een donkere laag van symbiotische organismen (schimmels en algen) op de rotsen. Deze vrij harde laag (ook wel desert varnish genoemd) is er af te bijtelen of te krabben. Op deze manier zijn de tekeningen gemaakt. Het ‘etsen’ is niet heel diep en dus vrij kwetsbaar. Het weer ‘dichtgroeien’ van de desert varnish gaat blijkbaar heel langzaam want sommmige van de tekeningen zijn honderden jaren oud.
’s Middags rijden we door naar de laatste camping die wij in de USA aandoen in Las Cruces. Omdat Philo zich grieperig voelt blijven we hier een dag staan. Deze dag gebruiken we tevens om onze plannen voor Mexico wat bij te stellen. Doordat de auto veel eerder moet worden ingeleverd dan gepland en we een week achter lopen op schema, hebben we veel korter de beschikking over onze eigen auto dan gepland. We kunnen dus niet alles bezoeken wat we van tevoren hadden bedacht.