Dag 1 en 2
Het is gelukt! We zijn zonder noemenswaardige ellende de grens met de VS gepasseerd. We moesten alleen bij een douanier langs voor vingerafdrukken en een foto en daarna konden we doorrijden. Ongeveer 20 minuten later en 12 dollar armer beginnen we aan deel twee van onze reis.
Het is inmiddels eind van de middag en dus zoeken we een camping op in de buurt van Burlington. Omdat de auto angstaanjagende geluiden maakt bij het schakelen, besluiten we een dag op deze camping te blijven om te onderzoeken wat het probleem is (lees: de motor er uit te halen :-( ). Na een uur of twee sleutelen is de motor er uit en blijkt dat er geen vet meer zit in het prise-aslager dat in de krukas zit. Gelukkig is het bronzen glijlager niet noemenswaardig beschadigd. Na er een flinke klodder vet in te hebben gedaan, bouwt Rodriaan de motor snel weer in. Zo, dat is gelukt zonder dat iemand van de camping het gemerkt heeft (ze hadden deze actie vast geen goed idee gevonden).

Dag 3
Vandaag zijn we doorgereden naar Seattle waar we genoten hebben van het arboretum en de Japanse Tuin. Als we aan het eind van de dag uitgekeken zijn, besluiten we het centrum van de stad te laten voor wat het is en rijden we over de Tacoma Narrows Bridge naar het Kopachuck State Park. We komen veilig deze beroemde, ooit ingestorte golvende brug. In Kopachuck maken we kennis met de amerikaanse ‘state park campgrounds’ en we weten direct dat we die vaker op zullen zoeken. Mooi gelegen terreinen met grote plekken en geen drukte waar je gewoon zelf een plek uitzoekt en vervolgens het benodigde geld in een envelop in een brievenbus doet.
Zo na drie dagen vallen ons een aantal verschillen met Canada op:
Amerikanen houden zich, in tegenstelling tot de Canadezen, wel aan de maximum snelheid.
Amerikanen zijn veel minder verbaasd over de auto. In Canada reed er bijna niet één auto voorbij zonder te kijken of een foto te maken en konden we nergens stoppen zonder aangesproken te worden (in vijf weken zijn we maar drie keer niet aangesproken!). In Amerika lijkt het een end normaler om met een oude auto op pad te zijn. Mensen kijken nauwelijks op of om als ze langs rijden en we worden veel minder vaak aangesproken.
Amerikanen hebben veel meer behoefte aan bevestiging dat hun land een geweldig land is, dan de Canadezen.
In Amerika zie je veel meer armoede dan in Canada.
Amerikanen weten nog minder wat er in de wereld speelt.
Amerika is veel dichter bevolkt dan Canada.
De mogelijkheden om de State Parks en de Nationale Parken te verkennen en er te kamperen, zijn beter geregeld dan in Canada.

Dag 4 t/m 6
Vandaag rijden we via Highway 101 naar het zuiden en maken we kennis met de kust van Washington en de Stille Oceaan. Deze blijkt vooral veel mist te genereren waardoor je maar zelden een blik kunt werpen op het natuurschoon van deze kust. Omdat we de mist en de zee wel weer even gezien hebben, rijden we op dag vijf naar het Crater Lake National Park. Centraal in dit park staat, zoals de naam al doet vermoeden, een kratermeer. Bijzonder aan het meer is de bijna perfect ronde vorm en doordat het in de loop van 8000 jaar helemaal gevuld is met regenwater, is het water heel erg helder.
We rijden over de kraterrand het meer rond (wandelen gaat helaas nog niet echt met Philo’s verzwikte pootje) en genieten van het natuurschoon. Andere bijzonderheden in dit park zijn de Pumice Desert en de Pinnacles. Bij de uitbarsting van 8000 jaar geleden, is een woestijn van vulkanisch as en ander pyroclastisch materiaal ontstaan waar nu nog steeds vrijwel niets wil groeien. De Pinnacles zijn versteende ontgassingskanalen (fumarolen) van de verschillende lagen vulkanisch as die door erosie vrij zijn komen te staan. De meeste van deze fumarolen zijn hol.
Na deze heerlijke dag natuur, rijden we de volgende dag naar onze volgende vulkanische bestemming: Lassen National Park.