| |
|
 |
| |
|
CHILI |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Lang leve de
bureaucratie
Maandag 6 november melden wij ons, zoals
opgedragen door het kantoor in Santiago, om 8.00 ’
ochtends bij de haven. Maar, in het kantoor van
Navimag is nog niemand te bekennen. Later blijkt dat
het kantoor pas om 9.00 uur opengaat. Nooit gehoord
van onderlinge afstemming ......? Bij het kantoor
waar we de restbetaling moeten doen, blijkt dat daar
alleen voor onszelf als passagier kunnen betalen,
voor de auto moeten we naar een ander kantoortje.
Nadat we de tickets voor onszelf hebben betaald,
gaan we naar het kantoor waar we onze boardingpass
moeten ophalen. Als we die in ons bezit hebben,
beginnen we aan de inscheping van de auto.
Eerst moeten we daarvoor naar kantoor nummer drie om
te betalen. Nadat we hebben betaald, krijgen we een
formulier waarmee we het haventerrein opmogen.
Er wordt ons verteld dat de auto gewogen moet worden
en dat er een schadeformulier moet worden opgemaakt
(om te voorkomen dat je al aanwezige schade na
aankomst op Navimag probeert te verhalen). Als we
het haventerrein oprijden en een weegbrug zien,
rijden we daar dus op. Er gebeurd echter niets en
dus besluiten we er weer af te rijden en iemand van
Navimag aan te schieten om te vragen hoe en wat. Die
vertelt ons dat we de weegbrug weer op moeten, niet
om de auto te wegen, maar om een foto te maken.
Daarna moeten we naar de andere kant van het terrein
om de auto te wegen (waarom kan dat niet tegelijk
met het maken van de foto?). Als we dat gedaan
hebben, rijden we naar kantoortje nummer vier om
daar een schadeformulier op te laten maken. Als dat
klaar is, mogen we de auto eindelijk de boot op
rijden. Voor we er oprijden, wordt er nog één keer
iets op een formulier ingevuld maar daarna staat de
auto veilig en wel aan boord.
Als de auto aan boord staat en wij onze spullen naar
de hut hebben gebracht, hebben we nog even tijd om
Puerto Montt te verkennen. We lopen richting de
haven en de markt en kijken daar wat rond. Daarna is
het tijd om terug te gaan naar het Navimag kantoor
voor de instructies omtrent het inschepen. Terwijl
we buiten in de zon zitten te wachten, ontmoeten we
twee nederlandse stellen Walter en Mirjam en Steffen
en Hanneke). We zitten gezellig te kletsen tot het
moment aanbreekt dat we eindelijk aan boord mogen.
Omdat wij in de meest luxe hut zitten (een twee
persoonshut), gaan wij als eerste aan boord. Nadat
de gastvrouw van Navimag ons de weg heeft gewezen
naar de hut en de eetzaal (ja, wij eten niet in het
restaurant maar in een aparte eetzaal voorop het
schip waar ook de kapitein dineert) gaan we naar het
dek om te zien hoe de boot wegvaart.
Even na vieren is het zover en kiezen we het ruime
sop. We genieten van de zon en het uitzicht en
drinken gezellig een borrel met onze nederlandse
vrienden. Na al die maanden in het engels
converseren, is het heerlijk om weer even gewoon
nederlands te kunnen praten. Als we wegvaren zien we
in de haven nog een zeehond ruzieën met de meeuwen
om een vis. We zijn heel beniuewd wat voor dieren we
deze tocht nog meer zullen zien. Het praatje van
onze gastvrouw waarin ze de tocht en de plekken waar
we langskomen toelicht, beloofd in ieder geval veel
goeds wat betreft het natuurschoon.
Stukje varen
Als we de volgende morgen wakker worden, is het
redelijk zonnig en na het ontbijt gaan we dan ook
lekker naar buiten. We brengen een bezoekje aan de
brug en daar raken we aan de praat met een andere
rotterdammer. Die weet ons te vertellen dat het
schip oorspronkelijk onder nederlandse vlag heeft
gevaren voor Maersk. Hij was zo oplettend dat hij
had gezien dat in onze dinerruimte nog een bordje
‘nooduitgang’ hangt. Je ziet het ook aan de
eurostopcontacten met randaarde in de hut. Tja, dat
is dan toch wel weer grappig.
De rest van de dag brengen we door met lezen en
luieren. In de loop van de middag komen we op open
zee en het schip begint steeds meer te deinen. Zo
lang we buiten zijn, hebben we niet echt ergens last
van, maar binnen worden we toch wat licht in ons
hoofd. We besluiten daarom om toch maar een
anti-zeeziekte pil te slikken en dat werkt. Dat we
niet de enige zijn die een beetje last hebben van de
deining blijkt wel aan de rust in de bar en het
restaurant. Blijkbaar liggen erg veel passagiers
zeeziek in bed. Na het diner voelt ook Rodriaan zich
niet helemaal oke en hij besluit om alvast naar bed
te gaan. Philo loopt nog wat buiten rond en gaat
daarna naar het restaurant om de film te bekijken
die die avond draait.
De tweede dag op zee blijkt het weer niet zo
geweldig. Het is grijs en van tijd tot tijd valt er
een stevige bui. We zijn inmiddels weer terug in het
fjorden gebied en dus is er nauwelijks meer sprake
van enige deining. Het is dan ook overal weer flink
wat drukker. ’s Ochtends legt de boot aan voor de
kust van Puerto Edén en kan je tegen betaling met
een gammel vissersbootje aan land gaan om het dorpje
te bekijken. Ook wij hebben ons ingeschreven voor
deze excursie en dus staan we samen met nog zo’n 130
andere passagiers op de laadklep in de stromende
regen te wachten tot we aan boord van zo’n bootje
kunnen. En dan, als wij bijna aan de beurt zijn,
gaat de laadklep ineens omhoog.
He, zouden wij niet meer mogen? Maar nee, de boot is
teveel afgedreven en moet weer even terugdraaien
naar een betere positie. Na een half uurtje wachten,
kunnen we dan eindelijk in een gammel roeibootje
stappen dat ons aan land brengt. We lopen een rondje
langs de kerk van het dorp en het uitzichtspunt waar
vandaan je kan uitkijken over Parque Nacional
Bernardo O’Higgins. Na een uurtje is het al weer
tijd om terug te gaan naar de Magallanes (de Navimag
boot). Tijd voor droge kleren en een lunch.
De middag brengen we door met kletsen met onze
nederlandse vrienden en een potje ouderwets
‘mens-erger-je-niet’ onder het genot van een fles
wijn. We zouden die middag langs de gletsjer Pio IX
moeten varen dus we kijken steeds verwachtingsvol
naar buiten. En inderdaad, eind van de middag komen
de eerste ijsschotsen voorbij en een klein half uur
later wordt iedereen uitgenodigd om voor op het
schip de gletsjer te komen bekijken. De kapitein
neemt uitgebreid de tijd en vaart tot vlakbij de
gletsjer waarna hij langzaam een rondje maakt zodat
iedereen hem goed kan bekijken. Na dit intermezzo
keren we terug naar de pub en als tegen de avond de
zon doorbreekt, kunnen we zelfs nog even lekker naar
buiten om te genieten van het landschap en de
verschillende regenbogen.
Omdat het vandaag de laatste avond is, heeft het
personeel van Navimag een feestavond georganiseerd.
Deze begint met een bingo en aansluitend is er een
discoparty. We doen met z’n allen mee aan de bingo
en hebben veel lol. En, Mirjam wint zelfs twee keer
een prijs. En dan is het tijd voor een lekker
ouderwetse jaren tachtig disco, leuk en lekker om
even te swingen. We worden door Hanneke zelfs nog
verrast met een pisco sour ter ere van ons huwelijk
en Mirjam doet ons de fles wijn die ze heeft
gewonnen cadeau. Een ware feestavond dus. |
|
|
