2006 PanameriACA 
Philo en Rodriaan vertrokken in 2006 naar Amerika om een toch te maken van Canada naar Argentina met hun Acadiane. De Pan-Amerikaanse weg is een weg, of beter een netwerk van wegen, die de uiteinden van de continenten Noord-Amerika en Zuid-Amerika met elkaar verbindt. De weg loopt van Fairbanks in Alaska tot Vuurland in Argentinië. Over de lengte van de wegen verschillen de meningen. De schattingen lopen uiteen van 25.000 tot 50.000 kilometer.
 
 
 
 
 

 

CHILI

 
 
 
 
Lang leve de bureaucratie
Maandag 6 november melden wij ons, zoals opgedragen door het kantoor in Santiago, om 8.00 ’ ochtends bij de haven. Maar, in het kantoor van Navimag is nog niemand te bekennen. Later blijkt dat het kantoor pas om 9.00 uur opengaat. Nooit gehoord van onderlinge afstemming ......? Bij het kantoor waar we de restbetaling moeten doen, blijkt dat daar alleen voor onszelf als passagier kunnen betalen, voor de auto moeten we naar een ander kantoortje. Nadat we de tickets voor onszelf hebben betaald, gaan we naar het kantoor waar we onze boardingpass moeten ophalen. Als we die in ons bezit hebben, beginnen we aan de inscheping van de auto.
Eerst moeten we daarvoor naar kantoor nummer drie om te betalen. Nadat we hebben betaald, krijgen we een formulier waarmee we het haventerrein opmogen.

Er wordt ons verteld dat de auto gewogen moet worden en dat er een schadeformulier moet worden opgemaakt (om te voorkomen dat je al aanwezige schade na aankomst op Navimag probeert te verhalen). Als we het haventerrein oprijden en een weegbrug zien, rijden we daar dus op. Er gebeurd echter niets en dus besluiten we er weer af te rijden en iemand van Navimag aan te schieten om te vragen hoe en wat. Die vertelt ons dat we de weegbrug weer op moeten, niet om de auto te wegen, maar om een foto te maken. Daarna moeten we naar de andere kant van het terrein om de auto te wegen (waarom kan dat niet tegelijk met het maken van de foto?). Als we dat gedaan hebben, rijden we naar kantoortje nummer vier om daar een schadeformulier op te laten maken. Als dat klaar is, mogen we de auto eindelijk de boot op rijden. Voor we er oprijden, wordt er nog één keer iets op een formulier ingevuld maar daarna staat de auto veilig en wel aan boord.

Als de auto aan boord staat en wij onze spullen naar de hut hebben gebracht, hebben we nog even tijd om Puerto Montt te verkennen. We lopen richting de haven en de markt en kijken daar wat rond. Daarna is het tijd om terug te gaan naar het Navimag kantoor voor de instructies omtrent het inschepen. Terwijl we buiten in de zon zitten te wachten, ontmoeten we twee nederlandse stellen Walter en Mirjam en Steffen en Hanneke). We zitten gezellig te kletsen tot het moment aanbreekt dat we eindelijk aan boord mogen. Omdat wij in de meest luxe hut zitten (een twee persoonshut), gaan wij als eerste aan boord. Nadat de gastvrouw van Navimag ons de weg heeft gewezen naar de hut en de eetzaal (ja, wij eten niet in het restaurant maar in een aparte eetzaal voorop het schip waar ook de kapitein dineert) gaan we naar het dek om te zien hoe de boot wegvaart.

Even na vieren is het zover en kiezen we het ruime sop. We genieten van de zon en het uitzicht en drinken gezellig een borrel met onze nederlandse vrienden. Na al die maanden in het engels converseren, is het heerlijk om weer even gewoon nederlands te kunnen praten. Als we wegvaren zien we in de haven nog een zeehond ruzieën met de meeuwen om een vis. We zijn heel beniuewd wat voor dieren we deze tocht nog meer zullen zien. Het praatje van onze gastvrouw waarin ze de tocht en de plekken waar we langskomen toelicht, beloofd in ieder geval veel goeds wat betreft het natuurschoon.

Stukje varen
Als we de volgende morgen wakker worden, is het redelijk zonnig en na het ontbijt gaan we dan ook lekker naar buiten. We brengen een bezoekje aan de brug en daar raken we aan de praat met een andere rotterdammer. Die weet ons te vertellen dat het schip oorspronkelijk onder nederlandse vlag heeft gevaren voor Maersk. Hij was zo oplettend dat hij had gezien dat in onze dinerruimte nog een bordje ‘nooduitgang’ hangt. Je ziet het ook aan de eurostopcontacten met randaarde in de hut. Tja, dat is dan toch wel weer grappig.
De rest van de dag brengen we door met lezen en luieren. In de loop van de middag komen we op open zee en het schip begint steeds meer te deinen. Zo lang we buiten zijn, hebben we niet echt ergens last van, maar binnen worden we toch wat licht in ons hoofd. We besluiten daarom om toch maar een anti-zeeziekte pil te slikken en dat werkt. Dat we niet de enige zijn die een beetje last hebben van de deining blijkt wel aan de rust in de bar en het restaurant. Blijkbaar liggen erg veel passagiers zeeziek in bed. Na het diner voelt ook Rodriaan zich niet helemaal oke en hij besluit om alvast naar bed te gaan. Philo loopt nog wat buiten rond en gaat daarna naar het restaurant om de film te bekijken die die avond draait.

De tweede dag op zee blijkt het weer niet zo geweldig. Het is grijs en van tijd tot tijd valt er een stevige bui. We zijn inmiddels weer terug in het fjorden gebied en dus is er nauwelijks meer sprake van enige deining. Het is dan ook overal weer flink wat drukker. ’s Ochtends legt de boot aan voor de kust van Puerto Edén en kan je tegen betaling met een gammel vissersbootje aan land gaan om het dorpje te bekijken. Ook wij hebben ons ingeschreven voor deze excursie en dus staan we samen met nog zo’n 130 andere passagiers op de laadklep in de stromende regen te wachten tot we aan boord van zo’n bootje kunnen. En dan, als wij bijna aan de beurt zijn, gaat de laadklep ineens omhoog.

He, zouden wij niet meer mogen? Maar nee, de boot is teveel afgedreven en moet weer even terugdraaien naar een betere positie. Na een half uurtje wachten, kunnen we dan eindelijk in een gammel roeibootje stappen dat ons aan land brengt. We lopen een rondje langs de kerk van het dorp en het uitzichtspunt waar vandaan je kan uitkijken over Parque Nacional Bernardo O’Higgins. Na een uurtje is het al weer tijd om terug te gaan naar de Magallanes (de Navimag boot). Tijd voor droge kleren en een lunch.
De middag brengen we door met kletsen met onze nederlandse vrienden en een potje ouderwets ‘mens-erger-je-niet’ onder het genot van een fles wijn. We zouden die middag langs de gletsjer Pio IX moeten varen dus we kijken steeds verwachtingsvol naar buiten. En inderdaad, eind van de middag komen de eerste ijsschotsen voorbij en een klein half uur later wordt iedereen uitgenodigd om voor op het schip de gletsjer te komen bekijken. De kapitein neemt uitgebreid de tijd en vaart tot vlakbij de gletsjer waarna hij langzaam een rondje maakt zodat iedereen hem goed kan bekijken. Na dit intermezzo keren we terug naar de pub en als tegen de avond de zon doorbreekt, kunnen we zelfs nog even lekker naar buiten om te genieten van het landschap en de verschillende regenbogen.
Omdat het vandaag de laatste avond is, heeft het personeel van Navimag een feestavond georganiseerd. Deze begint met een bingo en aansluitend is er een discoparty. We doen met z’n allen mee aan de bingo en hebben veel lol. En, Mirjam wint zelfs twee keer een prijs. En dan is het tijd voor een lekker ouderwetse jaren tachtig disco, leuk en lekker om even te swingen. We worden door Hanneke zelfs nog verrast met een pisco sour ter ere van ons huwelijk en Mirjam doet ons de fles wijn die ze heeft gewonnen cadeau. Een ware feestavond dus.
 
Home 
Pagina 1
Pagina 2
Pagina 3
Pagina 4
Pagina 5
Pagina 6
Pagina 7
Pagina 8
Pagina 9
Pagina 10
Pagina 11
Pagina 12
Pagina 13
Pagina 14
Pagina 15
Pagina 16
Pagina 17
Pagina 18
Pagina 19
Pagina 20
Pagina 21
 
 
 

2 C V T R A V E L

         
 
  © Copyright 2014 - 2cvTravel. All Rights Reserved.

ADVERTEREN   Disclaimer  Contact