Op naar de Atacama Dessert
Vandaag gaan we dan eindelijk weer op pad met de Aca. We rijden vanaf Viña del Mar naar heet noorden. In het begin worden we omgeven door wijngaarden maar langzaamaan wordt het landschap steeds droger. De Panamericana is dit eerste stuk een luxe vierbaans snelweg, maar dat mag ook wel want je moet er flink voor betalen. Het schiet wel lekker op en eind van de middag zijn we al in La Serena waar we een onze eerste Chileense camping opzoeken. Het is duidelijk dat het seizoen nog niet echt is begonnen, want de plekken zijn nog niet voorzien van de gebruikelijke picknicktafels en ander equipement. Maar, voor ons is dat geen probleem want we hebben alles zelf bij ons. De ijverige campingbaas denkt daar echter anders over en in de loop van de avond worden één voor één alle attributen bezorgd. Een lampje, een tafel, twee stoelen en een of ander ding om op te koken.

De volgende morgen gaan we al vroeg op pad want vandaag willen we een flink eind richting Antafogasta komen. De Panamericana is vanaf hier gratis, maar wel slechts twee banen breed. Dit is echter geen probleem gezien het feit dat er nauwelijks ander verkeer op de weg is. Het verkeer dat je tegenkomt bestaat eigenlijk alleen maar uit vrachtwagens en lange afstandsbussen. Personenauto’s zijn een zeldzaamheid op deze weg.
Het landschap waar we doorheen rijden wordt nog steeds droger. Zie je bij La Serena nog planten als cactussen, even verderop zie je zelfs die niet meer. Ondanks dat het landschap zo droog is, is het absoluut niet saai. De kleuren en patronen zijn prachtig en verrassend. We genieten met volle teugen van de rit die ons vandaag tot Taltal voert. Het enige minpuntje is dat er direct aan de Panamericana heel veel zwerfvuil ligt hetgeen extra opvalt in het veder zo verlaten landschap.
In Taltal vinden we een plekje op om te kamperen de gratis camping aan het strand. We genieten van de zonsondergang en de stoere golven. Als het donker is, ontdekken we dat de maan hier een bakje is in plaats van een sikkel. Dit is even wennen, net als het feit dat de zon hier op het midden van de dag in het noorden staat in plaats van in het zuiden.

Vanaf Taltal zie je steeds meer sporen van de mijnbouw in het landschap. Daardoor maakt met name het stuk van Antafogasta naar Calama een nogal afgekloven indruk. Dit stuk van de tocht is daardoor minder mooi, het landschap is teveel verstoord door de mens. Naar mate de weg meer het binnenland induikt, stijgt de temperatuur. Uiteindelijk wordt het zo’n 40° C overdag. ’s Nachts daarentegen koelt het af naar ongeveer 5° C. Een bizar groot verschil.
In Calama overnachten we bij een gepensioneerde Carabinero. Een aardige man die zelfs voor ons, als enige campinggasten (die geen spaans spreken), zijn openluchtbioscooop activeert. Op een enorm scherm kunnen we genieten van de Chileense versie van ‘Goede tijden selchte tijden’. We zijn echter te moe om er lang van te genieten en besluiten om maar gewoon lekker te gaan slapen.

Kennismaking met de grootste kopermijn ter wereld
De volgende dag willen we een bezoek brengen aan Chuquicamata, ’s werelds grootste kopermijn. Volgens de reisgids moet je je dan voor 9.00 uur ’s ochtends melden bij het bureau dat de mijntour organiseert. Onze campingbaas weet echter te vertellen dat de tours tegenwoordig om 14.00 uur ’s middags vertrekken. Hij belt zelfs voor ons op om een reservering te maken zodat we zeker zijn van een plekje op deze druk bezochte tour. De tijd tot 14.00 uur gebruiken we om onze terreinbanden op de voorwielen te zetten en boodschappen te doen.
Om 13.30 uur melden we ons in Chuquicamata voor de tour door de mijn. Deze begint met een promotiefilm over Codelco, het staatsbedrijf dat eigenaar is van onder ander deze mijn. Daarna volgt een toelichting op het proces om te koper te winnen en de hoeveelheden die ze dagelijks verwerken.
Het echte deel van de tour is natuurlijk de open ontgraving zelf. Er is geen toelichting nodig. De afmetingen zijn gigantisch. De echte schaal realiseer je je pas als je de mijntrucks beneden in de diepte ziet scharrelen als mieren en je dat vergelijkt met het exemplaar dat naast je staat. De ontgraving heeft noord-zuid een afmeting van 5 km en oost-west is dat 3 km. De diepte is 900 m. Elke dag om 17.00 uur wordt er gesprongen, waarbij genoeg materiaal vrijkomt voor de volgende 24 uur afgraven en afvoeren. Helaas zijn er geen pottekijkers toegestaan bij het springen.