The Trail of Raid Laponie - Raid Nordkapp 2010
2 Eenden die in Februari 2004  midden in de winter de laatste Raid Laponie hebben gereden, rijden "the trail" opnieuw, in de zomer! Geen extreme temperaturen van min 40 maar normaal (!?) september weer. 8.000 kilometer zal de route zijn die voert door Nederland, Duitsland, Denemarken, Zweden, Finland en Noorwegen. Ons doel; de Noordkaap ! van daaruit zal de route langs de ruige Noorse kust ons naar het zuiden voeren. Een alternatieve raid in The Trail of Raid Laponie.

Zondagochtend is meestal DE ochtend om uit te slapen. NIET DUS. Om 05:00 uur werden we gewekt door luide muziek en luid pratende Noorsje jeugd. Na even was het weer stil, maar om half 7 ging de herrie weer aan Op een nabij gelegen camping zat de plaatselijke jeugd, na een avondje stappen in het altijd gezellige Kautokeino, in een Hottub met een biertje in de hand. Aangezien je daar weinig tegen kunt doen, zijn we maar opgestaan en aan het ochtendritueel begonnen. Veel te vroeg zaten we das al in de auto's en gingen richting Noordkaap. Na al weer een tankstop en de aanschaf van een vers brood, reden we langs Alta in de richting van de Nordkapptunneln, de toltunnel naar het eiland waar de Noordkaap op ligt. Via Honningsvag de weg gevolgd over steile wegen en diepe kloven. Eigenlijk herrinerren we ons dat niet meer zo goed van ons laatste bezoek in februari 2004, maar ja toen lag er sneeuw.Even rond 2 uur bereikte we de Noordkaap. Eigenlijk maar goed ook dat we vroeg op waren, want om 3 uur sluit de Noordkaaphal. We wisten nog van jaren geleden dat parkeren en toegang niet erg goedkoop was, maar nu stond er niemand om ons geld aan te pakken. De souveniershop kwam het eerste aan de beurt en er werden veel hebbedingetjes aangeschaft. Na de shop was het tijd om foto's te maken bij het monument buiten. Het monument is een soort aaardbol van dik ijzerdraad, iets dat je zelf makkelijk na kan maken. De laatste keer moesten we ons door een dik pak sneeuw wurmen, maar nu was er geen sneeuw en was er bijna niemand. We hebben een paar leuke foto's gemaakt en ook hebben we wat plaatjes geschoten voor andere toeristen die met de Hurtigrutenboot waren aangekomen. Nou staat er daar ook nog een gedenknaald, die trouwens op een andere plek staat als voorheen, en ook daar werden foto's gemaakt. Na een uurtje was het tijd geworden om te vertrekken en een slaapplaats te scoren. Wij zaten met de laatste Raid-Laponie in Skarsvag, ongeveer 12 kilometer van het noordelijkste puntje, dus zijn we naar dit dorpje gereden. Nou zit hier ook een live- webcam en na wat contact met huis, konden ze ons zien. Na Skarsvag zijn we in Honningsvag op zoek gegaan naar een hut. Omdat het zo heel erg hard waait, willen we niet in de tent overnachten. We hebben in Honningsvag niets betaalbaars kunnen vinden, dus zijn we naar Skarsvag teruggekeerd. We zitten nu in een 5 persooonshutje op een camping die wordt bewaakt door een oude man. De meiden zitten (Noorse) sokken en truien te breien, Frank maakt buiten foto's , want we hebben hier geen internet, en ik (Alfred), moest dus het stukkie tikken....
Het gaat ons nog steeds allemaal goed, hebben veel rendieren gezien en genieten van deze "rustige"vakantie.

Frank & Eveline:
Vanmorgen inderdaad errug vroeg wakker, pfff wat een herrie. Afijn opgestaan, en het ochtendritueel. Dit ritueel gaat overigens steeds sneller en sneller, na een week zijn we weer bedreven in het opzetten en afbreken van ons kampement. Via de 93 reden we naar boven toe. Hier en daar nog een verdwaald rendier, maar veel waren het er niet meer. In Alta vond onze Truus het nodig om ons over een onverhard stuk om de stad heen te leiden, waarom? Geen idee. Het had iets weg van IJsland en konden het dus ook wel waarderen. Na Alta ging er nog maar één weg omhoog de E6. Ineens uit het niets honderden rendieren. Gewoon zo maar in het wild. Weliswaar waren deze rendieren van iemand. Het merendeel van de rendieren in Finland en NOorwegen zijn van mensen. Dit leek meer op een reservaat, waar ze voor de winter nog één keer gemerkt zouden worden of iets dergelijks. Sommige waren ontsnapt uit het reservaatje en liepen dus gewoon op de weg, naast de weg, echt heel gaaf. Via het bakkie hoorde ik Marja zeggen dat zij er nog nooit zoveel hadden gezien hier. Ergens ver op een heuvel was een rendierhoeder met een quad bezig zijn kudde bij elkaar te drijven. Van de souveniershop wisten we inmiddels dat de rendieren met witte huiden het duurst zijn. Dus elke keer als er een witte voorbij liep zeiden wij: kijk daar gaat een A-kwaliteit rendier. De weg in dit reservaat lijkt een beetje op een weg ergens midden in Amerika. Strak blauwe lucht, een gele streep als middenlijn, geen bomen en nouja voor de rest eigenlijk ook niets.
De bomen zijn ondertussen hier uitgestorven, we zitten boven de bomengrens. Het is hier behoorlijk kouder en het waait hier stevig. De E6 gaat over in de E69, wat overigens de laatste weg hier boven is. Frank, Marja en Alfred hadden nu al zoveel verhalen verteld tijdens deze trip over de NOordkaap en de weg er naar toe. Het is erg leuk om eindelijk eens een beetje mee te kunnen praten over de weg die zij toen hebben afgelegd. De weersomstandigheden zijn uiteraard beter dan toen in de winter, maar zels nu vind ik sommige weggetjes behoorlijk spannend. Vangrails hebben ze hier alleen geplaatst, daar waar water is, een afgrond is. Verder staan er lange smalle zwarte paaltjes langs de weg. Zo hoog moet hier dus de sneeuw liggen, dacht ik dus. Onderweg staan over de velden veel rendieren verspreid, wat een gaaf gezicht geeft. Even na Kafjord moeten we de Noordkaaptunnel in. Deze tunnel is ongeveer 8 km lang en gaat eerst steil naar benee, zo onder het water door. Moet eerlijk zeggen dat ik dat best een soort van enge tunnel vond. Eindelijk weer licht aan het einde van de tunnel. Aan het einde staat een tolpoortje, daar moesten we NOK 190 aan de man geven. De noordkaap was nog niet in het zicht, wat duurt die weg lang zeg pffff.... Eindelijk Skarsvag, hier hadden zij (zoals AJ hierboven beschreef) geslapen tijdens de Raid Laponie. Eerst naar de NOordkaap.
De Noordkaap, eerlijk gezegd had ik het spectaculairder verwacht. We waren, buiten de Noorse Kukidentexpress om, de enige toeristen. De tolpoortjes waar je normaal moest betalen, waren dicht en in het bezoekerscentrum hoefde we ook niet te betalen. Dus een gratis bezoekje. Foto's gemaakt, altijd handig voor een kerstkaart ofzo. We hebben in de shop een trui gekocht van de NOordkaap, best prijzig, maar ach je komt er maar een keer denken we dan.
Na een half uur/driekwartier zijn we weer naar beneden gegaan. Onderweg stond er nog een Noorse Indiaan wat spullen te verkopen, maar goed alles veelste duur en niet iets bijzonders gevonden.
In Skarsvag de webcam getracht te zoeken. Van Papa kreeg ik een berichtje: je hoeft niet zo snel te rijden hoor, we zien jullie wel. Weer een grappig moment, meer dan 3500km van huis en hij ziet ons zwaaien, bewegen etc. Echt grappig.
Op zoek naar de slaapplaats, wat nog een zoektocht bleek, veelste duur bij de ene en de andere moesten we weer een stuk terug. We wilde een hutje, aangezien het hier zo hard waait dat het wel Askja IJsland lijkt. En aangezien we toen daar niet lekker hadden geslapen, nemen we nu maar een hutje. Het eerste hutje van de vakantie. Het heeft iets weg van een tuinhuisje, twee stapelbedden, 1 éénpersoonsbed, een tweepitsgastelletje, een tafel, vier stoelen en een koelkast (?)
Helaas geen internet, wat me ook niet verbaasd. De eigenaar is ongeveer 180 en had volgens mij niet eens door dat wij Engels aan het praten waren tegen hem.
De zon laat nu zijn laatste stralen hier schijnen over de berg, die we zien vanuit ons hutje. Gaan zo maar eens eten maken, ik denk lekker pasta (voor de verandering) en dan maar vroeg naar bed.
Verder gaat alles goed met ons, en we hebben nog steeds naar ons zin en genieten nog steeds.