9 april,Puerto Piramides, Peninsula Valdes

 

Hallo vrindjes en vriendinnetjes,

Allereerst onwijs bedankt voor alle berichtjes te ere van mijn verjaardag. Vooral oma eerste sms ooit! Zo gauw we weer bereik hadden begon de telefoon als een gek te piepen. Das echt te gek, aan de andere kant van de wereld.

Jullie begrijpen ondertussen: We zijn weer on the road.

Eindelijk, na een week rondhangen in de al genoeg geprezen stad Rio Gallegos, zijn we weer lekker aan het tuffen. Helemaal zonder slag of stoot ging het natuurlijk niet. Op vrijdagmiddag zijn we samen met onze supermechanicokabouter Roque begonnen aan het in mekaar zetten van de motor. Eerst moest er natuurlijk weer een hoop schoongemaakt worden, maar een compressor met benzinedamp doet wonderen. Die middag dus een beginnetje gemaakt en afgesproken de volgende dag om 9 uur te beginnen met de rest. Toen we bij Roque kwamen wastie natuurlijk net wakker en konden we pas echt aan de slag na 2 uur maté zuipen en slap ouwehoeren. Onze vriend bleek 2 jaar lang eendemotoren in elkaar te hebben gezet voor citroen Argentinie. Dat gaf ons in ieder geval een hoop vertrouwen. En toen we in het klushok kwamen bleek de motor al voor een groot deel in elkaar te zitten. Maar voor die echt de auto in kon was het al weer laat in de middag. Die dag zouden we dus echt niet meer weg kunnen.Om een uur of 6 het grote moment. Starten.....en niks. Dat kwam natuurlijk door het probleem dat we al eerder hadden. Effe een andere accu eraan en jawel, Draaien maar! Carborateurtje nog schoongespoten, alles afgesteld en na een proefrit besloten om toch maar meteen de startproblematiek aan te pakken. Volgens Roque waren de koolborstels van de startmotor versleten. Dus in het donker de startmotor eruit, helemaal uit elkaar gesloopt en jahoor, ons citroengenie had gelijk. Hellemaal tot op het bot toe afgesleten. Sel een paar nieuwe gescoord en de helehandel weer in mekaar gezet. En starten joh. Als een bezetene. Om 10 uur sávonds zwaaide Roque ons uit en sliepen we voor de laatste maal in Hotel Colonial, Rio Gallegos!

De volgende ochtend wilde we heel vroeg weg, we hadden nog een heel eind te rijden. Maar shit er lekte olie. Dus dit eerst nog bekeken en gefixed voor zover we dit konden en dan toch op weg. Maar hopen dat dit gewoon rest olie ofzo was na het sleutelen. 550 km hebben we gereden door niks, pampa.. Een grote vlakte met niks dan verdord gras en heel veel wind. Ja heel veel wind. De ramen hadden we al dichtgeplakt met gaffertape, omdat we anders (zoals we al gemerkt hadden op tierra del Fuego) met twee vleugeltjes zouden rijden. Maar de wind was zo sterk dat de tape bij elke tegenligende vrachtwagen een beetje verder losliet. Daarnaast moest de bijrijders deur goed vastgehouden worden anders klapte deze open. Een spannende rit. Je weet niet of alles goed is, je weet dat je met een krukas rijdt die niet bedoeld is voor lange afstanden (zei Roque), omdat deze van argentijns fabrikaat is, de olie lekte ´s ochtends nog, alle geluiden lijken weer anders en nieuw en de wind schud je alle kanten uit. Met ondergaande zon reden we de laatste kilometers richting estancia La Paloma, we zagen geen hand voor ogen. In het donker kwamen we aan. Gelukkig, de eerste slaapplek hadden we bereikt. De volgende ochtend zijn we even langs Bosque Pertrificado gegaan, een versteend bos vlak bij de estancia, van miljoenen jaren oud. Megagrote bomen helemaal versteend en met allerlei fossielen. Het voelde goed weer even een half uurtje in de natuur te lopen en het gevoel te hebben op reis te zijn en het was hier prachtig. Daarna weer 500 km rijden op naar de volgende slaapplek, camarones. Je moet het hier goed plannen, want er is onderweg niet veel tot niks. Als we dachten dat we de vorige dag veel wind hadden, nou dan zouden we nu wel zien. Met max 60 km per uur reden we wind tegen. Maar dit was minder erg dan zijwind. Op den duur was het zeker windkracht 10 met stoten van 12. In Nederland zou met deze wind het weeralarm al 6 x afgegaan zijn. De deuren en ramen werden met verkrampte handen vastgehouden en als dit nog niet genoeg was: zandstorm!!! Tja je verwacht dit niet in argentinie, maar we zagen geen hand voor ogen, er zitten nu allerlei putjes in de voorruit en we zaten onder het stof. In Comodoro Rivadavia even wat gegeten, alles aan de auto gecheckt (het olieprobleem leek verholpen) en weer verder. Heen en weer slingerend over de weg, beide met onze neus in de voorruit om wat door het zand heen te zien. In het donker kwamen we aan bij Camarones. Hier op de camping municipal in het bbq hok de tent opgezet, een maaltje in elkaar geflanst en vroeg naar bed.

Bijzonder gezellig wakker geworden met een hele partij balonnen in de tent die Inge er terwijl ik sliep in gemikt had. Ik was natuurlijk Jarig. Lang zal ik leven! Inge heeft natuurlijk mooi voor me gezongen en na een heerlijk ontbijt (eitje) weer op pad. Richting Gaiman. Maar eerst bij Dos Bahias de plaatselijke Pinguin kolonie bezocht. En dat waszeer gezellig. Overal, in kleine holletjes zaten moddervette jonge pinguins te wachten tot de rui eindelijk op zou houden. Ze zagen er aandoenlijk lelijk uit en helemaal niet bang voor een stelletje viezige zwervers die ze kwamen lastig vallen.

Over de topripio door naar Punto Tombo, de grootste pinguinkolonie van Zuid-Amerika. Daar zaten de vetzakkies ons ook alweer op tewachten, alleen in nog grotere aantallen. Hoever je ook keek, je zag altijd wel zo´n obertje staan. Toen weer het niets in gereden. Uren lang. Tot aan Gaiman, een stadje gesticht door settlers uit Wales. En dat zie je nog steeds aan de huisjes en de borden met welshe teksten. Bij de plaatselijke brandweer bleek een camping te zijn, met Assado plek! En dat was belangrijk want ik kon mijn verjaardag natuurlijk niet beter vieren dan met een fijne BBQ! Een grote lamspoot gescoord plus drank en nog meer vlees. Heerlijk. We kregen natuurlijk niet alles op maar daar hebben we vandaag dankbaar gebruik van gemaakt (broodje lam met mayo,mmmmmm).

Al met al een top verjaardag, zelf met visitie van de plaatselijke brandweer katten, Kim en Ludo, die een gezellig hapje mee aten.

Vandaag een korte rijdag, maar 300 km. Ondanks het motorgedoe willen we wel Peninsula Valdes bezoeken, 1 van onze hoogtepunten (vooral van inge). Hier eerst wat zeehonden bekeken en daarna naar de andere zijde om orka´s te zien. Maar ja die waren er niet. Die argentijnen moeten hun beesten toch wat beter africhten. We wilden daar wild kamperen, maar het weer en de kale vlaktes lieten dit niet toe. Dus zitten we nu in Puerto Piramides, het enige durpie op Valdes, wat normaal vol zit met toeristen, maar nu zo uitgestorven is dat alle bars en restaurants en de camping gesloten zijn. We hebben wel een (gratis) slaapplek, want de hekken van de camping zijn open. Nog 1300 km naar Buenos Aires. Als we daar zijn horen jullie weer van ons.

Liefs Jurgen en Inge

 

PS: WE HEBBEN DAARNET DE 20000 KM MIJLPAAL BEREIKT! DAS HALFWEG ROND DE WERELD !!!!!

12 april 2008,
We hebben het gered!!!!
We besloten nog een tweede dag op Peninsukla Valdes te blijven om toch nog wat te zien daar. En ja hoor wat een mazzelpikken zijn wij. We kwamen op Punta Norte aan 10 minuten nadat de orka's gearriveerd waren. WOW!! Twee orca's die daar langs de kust zwemmen op hele korte afstand. Dat was al supertof. Maar er was meer. Er zijn ter wereld 8 orca's die zeehonden van het strand af grijpen om ze daarna op te knabbelen. Alleen bij Punta Norte op Peninsula Valdes gebeurt dit en wij zijn getuige geweest van 1 atack. Zo'n grote orca zwemt uren heen en weer voor de kust tot het juiste moment aldaar is en er een pup zo stom is aan de waterlijn te gaan spelen. We waren er tempted om zelf wat zeehondjes het water in te duwen, maar hebben toch geduldig samen met de orca afgewacht. En na enkele uren wachten was het ineens zover. De grote orca, Mel, kwam het strand op glijden, greep een pup met z'n enorme bek en schoof'wikkelde zichzelf weer achteruit het water in. Super bijzonder.
De dag daarna vroeg weggegaan en alleen maar gereden. De wind was gunstig, dus konden we 800 km rijden in 12 uur. Vandaag weer vroeg begonnen en weer alleen maar gereden. Gelukkig was het landschap de laatste honderd kilometers iets anders de de afgelopen 5 dagen. Het leek wel Nederlands polderlandschap met groen gras, koeien en bomen. Komt vast omdat hier veel Nederlanders zitten die de moderne landbouw hier o.a. opgestart hebben.
Nu bevinden we ons op het vliegveld en gaan we op zoek naar onze onderdelen.
Groetjes Inge en Jurgen

Update 15 april 2008
Kennen jullie die reclame van die moeder die met haar dochter bij een balie haar paarse krokodil gaat ophalen. Mevrouw:Ik kom de krokodil van mijn dochter ophalen.
Ambtenaar: dan moet u formulier dit en dit invullen en over enkele dagen terug komen om hem op te halen.
Moeder: Maar hij staat daar.
Ambtenaar: Jaha, hij staat daar, ja.

Vul voor een paarse krokodil eendeonderdelen in en je weet hoe onze dag gister was.

18 april 2008, Buenos Aires, Argentina

Hallo vrindjes en vriendinnetjes,

Na 7 kantoren waarvan 5 keer hetzelfde kantoor hebben we eergisteren uiteindelijk onze onderdelen kunnen bemachtigen. Het had dus weer wat voeten in de aarde, maar na het betalen van zo´n slordige 400 dollar konden we de onderdelen meenemen (dank ANWB voor het vergoeden hiervan). Hoe het allemaal zit is te ingewikkeld om hier uit te leggen en volgens ons weten ze hier eigenlijk ook niet hoe het zit.
Ondertussen zijn we ook nog efkes naar Uruguay geweest. Eigenlijk veel te kort want wat we ervan gezien hebben smaakte naar meer. Maarja het autoootje had er echt geen zin meer in. Onderweg hoorde we weer een metalig geluidje en toen besloten we om Montevideo maar te bewaren voor een andere keer..
Vandaag hebben we ons schatje achtergelaten in de handen van de ruwe havenarbeiders van Buenos Aires. Natuurlijk ging daar wel een dagje kantoren en duane aan voorafmaar al met al ging het buitengewoon snel ( mijn eerste smeergeld betaald!!!). Zo snel dat ik opeens buiten de duer van de terminal stond zonder ook maar een foto gemaakt te hebben of een traantje te hebben gelaten. Ik had zoiets van daar heb ik nog uren de tijd voor. Later nog wel een melancholisch traantje weggepinkt natuurlijk. Want wat heeft dat kleine dappere autootje allemaal voor de kiezen gehad.
Hier in Buenos Aires slapen we bij de directeur van een bejaardentehuis die we in Punta del Inca ontmoet hebben.
Een telefoontje en we hebben onze eigen kamer in een hele sjieke wijk.
Verder lekker Buenos Aires lopen ontdekken, een soort Barcalona maar dan groot en met meer bomen. Topstad!
Morgenavond gaan we met de bus naar Sao Paulo en naar Santos en Ilha Bella om wat oude vrienden gedag te zeggen.
Ja jullie horen het goed: MET DE BUS JA!

liefs Jurgen en Inge

27 april 2008, Ilha Bela, Brasil
Hallo vrindjes en vriendinnetjes,

Ja het was voor ons een zware laatste week. Eerst per bizar luxe touringcar (champagne bij vertrek, ik lul niet) naar Santos. Daar sliepen we bij Angela, een oude vriendin van het begin van de trip.
Moesten we een beetje in de heerlijk tropische warmte lekker eten, gin tonic drinken en bikini kopen. Supergezellig om Angela weer te zien. Misschien komt ze zelf op onze bruiloft! Daarna op naar Ilha Belha, waar we de reis ook begonnen zijn. Julio en Bete wachten ons daar op. Terug in het paradijs. Met oude vrienden, BBQ, bier, zon, zee, zeilen, vissen en bier. Typisch een plek om de reis passend af te sluiten.

We missen nu al de mensen die we hier ontmoet hebben en gaan hier zeker weer terugkomen. Het is een raar gevoel om te bedenken dat we morgen in het vliegtuig naar huis zitten. Maar wat een trip hebben we gehad! Echt onvergetelijk. Bizarre hitte, maanlandschappen, apies, machtige bergen maar vooral al de geweldige mensen die we onderweg ontmoet hebben. We hebben natuurlijk ook veel zin om iedereen in Holland weer te zien maar we laten zeker een stuk van ons hart achter in dit prachtige continent.

We willen ook graag iedereen bedanken die met ons meegeleeft en ons geholpen hebben. Natuurlijk special tanks voor Anja en Jeroen, die de reis mogelijk hebben gemaakt. En Frank, die deze prachtige site voor ons heeft bijgehouden en eerste hulp bij eendeproblemen was.
En bovenal natuulijk dank aan onze rood wit blauwe schatje die op dit moment de Atlantische oceaan oversteekt. Ze heeft ons toch maar door weer en wind (en 22.000 km boutweg), gebracht waar we wilden gaan en verder. En mede door haar hebben we zoveel mensen ontmoet en dingen gezien waar je alleen maar van kan dromen. Als iemand plannen heeft voor een leuk reisje, kunnen we maar 1 ding aanbevelen: GA MET JE EEND!
Dit was het voor ons, kom lekker langs in Holland, dan eten we een kroketje met drop en pindakaas....

heel veel liefs
Inge en Jurgen