|
|
7-10 december 2007
(Red: door gebrek aan internet(cafe's)
is het vaak lastig om regelmatig updates te
mailen)
Een korte rit terug naar Brasil. De camping
in Foz Iguazu was mega relaxt met zwembad en
al, dus we hebben het daar lekker rustig aan
gedaan. Ff een bezoekje aan Itaipu, de
grootste dam ter wereld, maar mega saai en
overgeorganiseerd.
Een
bezoekje aan een refuge voor beessies was
wel leuk en eigenlijk vooral de terugrit,
want wer verdwaalden natuurlijk weer en
kwamen in hele gezellige buitenwijken van de
stad. Altijd mooi om dat niet toeristische
ook ff te zien en men kijkt ons altijd na
met een lach.
De cataratas van de brasilkant was ook echt
super. Het maakt het hele plaatje compleet.
Op maandag zijn we (samen met Audrey en
Bernard) vertrokken voor een off-road trip
in parc national Iguazu aan de argentijnse
kant. Zeer lang, terwijl het een kleine
afstand was, maar wel erg tof. Jurgen en ik
kwamen volledig rood van het stof eruit. Tja
we willen natuurlijk wel het dakkie open om
de grote brulapen te zien.Jurgen was
helemaal in zijn noppies zo lekker ofroad
rijden.
Na
deze trip zijn we richting Posadas gegaan.
Jurgen en ik hadden in ons fijne boek een
mooie camping gezien. Het was al laat, het
regende pijpestelen, geen fuck te zien en
toch willen wij naar een mooie camping aan
het water. Tja das dan 3 km slippen en
glippen in de moddder om vervolgens aan te
komen bij niks. Tja bij mooi weer zal het
best gaaf zijn, maar nu ...........
Weer 3 km terug glippen, slippen, grote
waterplassen, stotterdende motor en een rare
tik. Maar toch gered. Spannend en
doodvermoeiend, maar als je dan eenmaal
langs de weg op een andere vage camping je
tentje onder een afdakkie hebt
staan.............. dan vindt je het alleen
maar tof.
De offroadtrip van de ochtend was er niks
bij.
10-12 december 2007
Na de heftige ritten weer wat rustiger
aan. Maar dan wel naar Paraguay, een heel ander type
avontuur. Zeker na alle spookverhalen van
gevaar.......
Eerst in Argentinie nog twee missiones
bezocht. Bizar hoe die jezuïeten zoveel eeuwen
geleden met bijna niks in staat waren in de jungle
zulke missieposten te bouwen. Toch best
indrukwekkend. En ook bijzonder is dat ondanks dat
alle missiones unesco erfgoed zijn, er geen toerist
te bekennen is. Dus je loopt geheel alleen in de
jungle door de missieposten heen. Sommige zijn
onderhouden, andere zijn geheel overgroeid door de
natuur. Het deed me een beetje aan el dorado denken.
De overtocht naar Paraguay was smood. Gewoon
wat Nederlandse voetballers noemen bij de grens en
zeggen dat ze je naam zo goed uitspreken en je bent
binnen inclusief papieren voor die rare auto. Het
zuiden van Paraguay doet wat Duits aan. De mensen
zijn vriendelijk en ook hier waren de missiones
indrukwekkend. Het eten goed en goedkoop.
Een beetje Duits? Het was net of je Beieren
binnenreed! Het gros van de mensen hier weigerd ook
nog een woord spaans te spreken. Het is hier een
grote duitsche enclave. Rara hoe ken dat......
Na twee dagen gemutlichkeit vonden wij het
wel weer tijd om een lekker stukje te gaan rijden.
De LAROBELGEN bleven nog een dag extra dus hebben
wij op de camping afscheid genomen. Adieu, amigos.
Op naar Argentinie, maar eerst nog een
bezoekje aan de plaatselijke Mate fabriek. We weten
nu alles over dit drankje dat de Zuid-Amerikaanse
mensch gaande houdt. De grensovergang was wederom
een eitje. Ons doel was mburucuya, een nationaal
park met gratis kampeerplaats, dus altijd goed.
Voor we het wisten reden we op een prachtig
gravel/zandpad, overal vogels, paarden en koeien op
de weg en prachtig uitzicht. Plus een overstekende
kaaiman en wat verdwaasde capibaris. In het park
zelf vlogen de herten je om de oren en een geinig
vosje liep een eindje met ons op. Vlak voor het
donker de campsite bereikt, snel wat eten en dan een
nachtwandeling. Omringt door de junglegeluiden van
huilende manenwolven, maffe krijsvogels en bovenal
aanhankelijke muskieten hielden we het al snel voor
gezien. Mede door onze volstrekt ontoereikende
zaklamp ( Jurgen z'n fietslampie uit Rotterdam).
Leve de goede voorbereiding. Zet ons maar neer op de
Pool hoor.
In de ochtend weer vroeg uit de veren voor
een lekkere wandeling. Het zooitje weer in geladen
en op naar het volgende national parc, Chaco. De rit
duurde natuurlijk weer langer dan verwacht, maar we
zijn voor het donker aangekomen. Eerst in het dorpie
nog wat boodschappen. Tja wat. Niet echt dus. We
moesten bijna de hele winkel leegkopen, want we
hadden alleen grootgeld en zij natuurlijk geen
wisselgeld. Ach zo heb je nog eens wat. In Parc
national Chaco weer veel gewandeld, maar ook lekker
relax gedaan. Appies liepen op de camping gewoon in
de bomen, dus jurgen kwam wel aan zijn trekken.
Helaas heb ik geen toekan gezien. Misschien later
nog eens.
Na twee dagen op weg naar Parc national
Copo. Eerst een mega rechte saaie weg door de chaco,
waar de enige afwisseling wolken libelles waren of
wat roofvogels. Parc national Copo helaas niet
kunnen bereiken. De ingang van het parc was 20 km
van de weg af, maar onbegaanbaar. De foto die
bijgevoegd is laat een makkelij stukje zien, want op
de andere plekken konden we natuurlijk niet
stilstaan voor een foto, want dan kwamen we vast te
zitten. Dan toch maar doorrijden, want verder is er
niks. Na 750 km rechte weg, met pas aan het einde
wat verandering door bergen en veeeeel regen, hebben
we snachts Salta bereikt. Daar zijn we nu twee
nachten. We hebben de auto voorbereidt en extra
materiaal voor camperen, eten en de auto ingeslagen
om morgen te vertrekken richting Bolivia.
Als jullie nu twee weken niks van ons
horen, gaat het toch goed hoor. We zullen alleen
wellicht ff geen internet tegenkomen. Tot later en
voor iedereen alvast een fijne kerst. Wij vieren het
hopelijk op de witte Salarvlakte. Toch nog sneeuw.
Voor de liefhebber:
De eerste panne is een feit. Vanochtend
viel me op dat de linkervoorband toch wel erg zacht
was. De velg heeft zo te zien een aardige opdonder
gehad en nu loopt de band langzaam leeg. Morgen dus
eerst naar de Gromeria (bandenzaak). Gelukkig heb je
daar hier maar 1000 ofzo van, dus der zal er wel een
tussen zitten die het velgje weer in proportie kan
tikken. En anders hebben we altijd nog een
binnenbandje. |
|
|