We zitten nu in het merengebied van Chili. En das nie verkeerd kwa natuurschoon. Besneeuwd vulkaantje op de achtergrond, idylisch blauw bergmeer d´r voor en enorme (parasol)apenbroodbomen van een paar eeuwen oud. Tentje d´r bij en genieten maar.
Moet alleen nog even een hengeltje scoren.........

Een van de vulkanen was actief. Er kwam forse rook uit en het parc national van deze vulkaan, waar we naar toe wilden, was gesloten ivm zijn actieviteit. Dit is het derde actieve natuurwonder dat we meemaken. We hebben namelijk de vorige keer in Chili nog een aardbeving meegemaakt en in argentinië vlak bij la Rioja een tornado gezien (helaas de fotos stonden dus op de gestolen kaart) en dan nu een rokende vulkaan met vers lava eromheen. Bizar.
Nu gaan we verder de meren in en dan naar Chiloe en dan met die boot (ja oma dat komt wel) door de fjorden naar de carretera austral.

14 februari, Castro, Chiloë, Chili

Hallo vrindjes en vrindinnetjes,
Vandaag is wasdag in vakantieland. We hebben net integraal al onze kleren die we bij ons hebben bij de wasserij afgeleverd, waar ze ze ongetwijfeld zwaar chemisch moeten reinigen om er nog iets van te kunnen maken. Na 8000 km stoffige ripio is een klam handwasje nie meer in staat om onze ropa´s er nog een beetje acceptabel uit te laten zien. We begonnen er echt uit te zien als een stel crusties! Over mijn lijk. Dus vanaf morgen weer als heertjes door het land. Zou ook een aardige geste zijn om de eend door de wasstraat te halen maar hij is ondertussen zo lek dattie dat nie overleefd, ben ik bang.

We zitten nu dus op een eiland in het zuiden van Chili. Gister pokkeweer. Jawel, echt waar! Koud, veel regen en wind. Maar gelukkig schijnt vandaag het zonnetje weer. Pfoeh.
Na ons laatste bericht hebben we er weer aardig wat km op zitten. Lekker stuk chilineense merenroute, met prachtige besneeuwde vulkanen en natuurlijk een hoop water. Inge bedacht zich halverwege dat het misschien ook wel geinig zou zijn om....tja en dan denk ik ´OJEE! daar gaan we weer met kleine kutweggetjes over belachelijk hoge bergpassen. Maar nee, dit idee beviel me wel. Niet eerst naar Chiloe maar eerst de grens over richting Bariloche en het Argentijnse merengebied. Hoeven we niet meer om te rijden op de terugweg uit het zuiden. Plus er zat ook nog een kikkie boottochtje bij over een prachtmeer. Van Porto Fuy naar de Hua Hum pas. Op weg naar porto Fuy heerlijk wild gecampeerd aan meren met de koeien en stieren die je tent bij na binnenliepen. De boottocht was iets korter dan in onze reisbijbel vermeld stond maar zeker de moeite waard. In alle vroegte vertokken en dan terwijl de zon langzaam opkomt de wereld zien ontwaken vanaf het water.
 

Bij PN Lanin de hele autoleeg gehaald voor een paar overijverige gendarmeriaas die ons na het vinden van mijn vloeitjes verdachten van het grootverbruik van alles dat ons lieve heer verboden heeft. Niets gevonden natuurlijk maar hoe langer het duurt hoe meer je denk van , hebben we echt niets mee per ongeluk. Daarna alles weer goed door het geweldige landschap, elke nacht aan een ander meer gestaan. Beetje rijden, beetje badderen en lekker vroeg naar bed. Daarna naar Bariloche, eigenlijk ValThrens in het groot en dan zonder sneeuw in deze tijd van het jaar. Nou niet de plek waar we lang zin in hadden. Maar wel sjag gescoord! Gortdroog weliswaar maar daar zijn de aardappelschillen voor uitgevonden. Verder nog wat om te nassen en een lekker stuk van de lokale chocola voor Inge haar behoeftes en hop daqar gingen we weer. Door naar Pampa Linda, in p.n. nahuel huapi. Inge had daar namelijk een leuk wandelingetje gezien. Pampa linda ligt aan de voet van de Tronador een twee koppige vulkaan van een meter of 3600. De wandeling die we wilden doen was na wat ruggespraak met de toeristoffice misschien niet helemaal geschikt doordat er de volgende dag een hardloop wedstrijd over hetzelfd parcour zou zijn. Dus een alternatief. Tussen de 2 gletschers van de Tronador ligt een refugio op zo´n 2100 meter hoogte. De juffrouw van de TO zei dattie wandeling eigenlijk ook vel vetter was. Dus wij 18 km omhoog klauteren, met onze rugzakken vol met 10 kilo wegende slaapzakken uit 1860, cakejes, water en heel veel warme kleren. Dit alles natuurlijk wel met door 12000 km snelweg getrainde lichamen. Een makkie dus.

Met de tong op onze schoenen kwamen we na een uur of 5 boven en mijn god, wat was het de moeite waard. Op zo´n plek kom je dus nie gauw meer. De gletchers kon je aan weerszijden aanraken en daartussen stond dus een bergbeklimmershut uit de jaren 20. Erg vet. Na de zonsondergang samen met 20 andere enthousiasten op de matrassenzolder tot in de kleine uurtjes................geslapen als een blok! DE volgende dag terug gelopen en daarna met spierpijn in de benen de auto weer ingepakt. Op naar de volgende wandeling bij een grote waterval. Kort maar mooi, maar jurgen kon niet mee. Buiten de spierpijn, had hij ook last van zijn voet. Jurgen heeft namelijk na jaren slapen in een tent nog steeds niet geleerd hoe je een haring moet ontwijken. Dagelijks stoot hij zich wel minimaal 1 keer, waardoor er inmiddels twee zwerende ontstekende wondjes op zijn voet zitten. Hopleijk leert hij het nu af...................

Daarna richting Villa Angostura. Daar de volgende dag nog gewandeld naar de mirador en weer op naar de grens.
De grens bij Chili was ook lachen. Misschien heeft het wat met ons verlopen uiterlijk van doen maar alle autoriteiten denken plotseling dat we enorme drugssmokkelaars zijn. Echt de hele wagen moest leeg, hond erbij en maar vragen of we wel de waarheid spraken. Ja meneer agent, natuurlijk meneer agent.

Langs meren en vulkanen door naar het grootste meer van Chili (en zuid amerika geloof ik). Onderweg op een asfaltweg twee lekke banden gescoord door 1 groot gat. Shit. En de krik brak ook nog een stuk dorpel af. Tja als de eend het terug haald, zal die niet meer door de apk komen, maar voorlopig kan hij ons nog wel verder brengen. Bij de gomeria alles weer laten maken en naar een camping met uitzicht op het meer en een vulkaan en de andere zijde van de berg tronador. Super mooi. Daarna door een polderlandschap naar de pond. Ff hadden we het gevoel dat we op weg waren naar waddinxveen met dit landschap en hollandsche koeien. Even wat heimwee, maar dat trekt wel weg. Met de pond naar Chiloe, waar we gister eerst wat pinguineilandjes hebben bezocht en wat otters hebben gespot.
Vandaag heerlijk curanto gegeten een stoofpot van schelpdieren met aardappel en kip en worst. Rare combi maar verukkelijk. Op de 20e gaan we vanaf chiloe naar Chaiten met de boot. Richting de carretera austral. De lange boottocht slaan we over, want das zon 6-700 eurie. Wat te duur en de carretera austral schijnt super mooi te zijn. Verder zal ik niet te veel plannen vertellen, want die wijzigen toch elke keer weer als ik een leuk weggetje zie. Maar in ieder geval gaan we richting zuiden.
Liefs Jurgen en Inge