|
|
Update 3 februari 2008 Pucon, Chili
hallo vrindjes en vrindinnetjes,
Op dit moment voelen wij ons
superolliedomme toeristengringoos. Wij
reden gister namelijk zoals altijd lekker
met het dak open door de stratten van Temuco.
Wordt, zonder dat we het door hebben de
fototas uit de wagen gelift. We kwamen er
pas bij een parkeerplaats achter. GVR! Inge
d´r camera plus lenzen foetsie. Ook de al
gebruikte 1 gb kaart van de digi. (die
waaarschijnlijk toch al kapot was, maar
goed). Ook de cardreader, dus foto´s voor de
site wordt voorlopig lastig. Gelukkig hadden
we het gros van Inge d´r fotorolletjes
ergens anders bewaardt, dus die hebben we
nog. ook de digi hebben we nog. Maar wat een
domme ganzen zijn wij. Je wordt na zo´n tijd
reizen gewoon in slaap gesust wat veiligheid
betreft. Vooral als je in de auto zit.
By the way, het autootje doet het weer
topperetie! Op Inge´s aanwijzing in
Valparaiso de bougiekabels vervangen en de
aansluiting van de 123 losgemaakt en weer
vast. Daarna: lopen als een tierelier. 700
km op 1 dag, en geen stottertje of wat. Das
lekker. Hij wil alleen nu nie meer goed
stationair lopen maar dat maakt me nie uit.
Dat euvel vindt ik wel als ik er de tijd
voor heb.
We zitten nu in het merengebied van Chili.
En das nie verkeerd kwa natuurschoon.
Besneeuwd vulkaantje op de achtergrond,
idylisch blauw bergmeer d´r voor en enorme
(parasol)apenbroodbomen van een paar eeuwen
oud. Tentje d´r bij en genieten maar.
Moet alleen nog even een hengeltje
scoren.........
Een van de vulkanen was actief. Er kwam
forse rook uit en het parc national van deze
vulkaan, waar we naar toe wilden, was
gesloten ivm zijn actieviteit. Dit is het
derde actieve natuurwonder dat we meemaken.
We hebben namelijk de vorige keer in Chili
nog een aardbeving meegemaakt en in
argentinië vlak bij la Rioja een tornado
gezien (helaas de fotos stonden dus op de
gestolen kaart) en dan nu een rokende
vulkaan met vers lava eromheen. Bizar.
Nu gaan we verder de meren in en dan naar
Chiloe en dan met die boot (ja oma dat komt
wel) door de fjorden naar de carretera
austral.
14 februari, Castro,
Chiloë, Chili
Hallo vrindjes en vrindinnetjes,
Vandaag is wasdag in vakantieland. We hebben
net integraal al onze kleren die we bij ons
hebben bij de wasserij afgeleverd, waar ze
ze ongetwijfeld zwaar chemisch moeten
reinigen om er nog iets van te kunnen maken.
Na 8000 km stoffige ripio is een klam
handwasje nie meer in staat om onze ropa´s
er nog een beetje acceptabel uit te laten
zien. We begonnen er echt uit te zien als
een stel crusties! Over mijn lijk. Dus vanaf
morgen weer als heertjes door het land. Zou
ook een aardige geste zijn om de eend door
de wasstraat te halen maar hij is
ondertussen zo lek dattie dat nie overleefd,
ben ik bang.
We zitten nu dus op een eiland in het zuiden
van Chili. Gister pokkeweer. Jawel, echt
waar! Koud, veel regen en wind. Maar
gelukkig schijnt vandaag het zonnetje weer.
Pfoeh.
Na ons laatste bericht hebben we er weer
aardig wat km op zitten. Lekker stuk
chilineense merenroute, met prachtige
besneeuwde vulkanen en natuurlijk een hoop
water. Inge bedacht zich halverwege dat het
misschien ook wel geinig zou zijn om....tja
en dan denk ik ´OJEE! daar gaan we weer met
kleine kutweggetjes over belachelijk hoge
bergpassen. Maar nee, dit idee beviel me
wel. Niet eerst naar Chiloe maar eerst de
grens over richting Bariloche en het
Argentijnse merengebied. Hoeven we niet meer
om te rijden op de terugweg uit het zuiden.
Plus er zat ook nog een kikkie boottochtje
bij over een prachtmeer. Van Porto Fuy naar
de Hua Hum pas. Op weg naar porto Fuy
heerlijk wild gecampeerd aan meren met de
koeien en stieren die je tent bij na
binnenliepen. De boottocht was iets korter
dan in onze reisbijbel vermeld stond maar
zeker de moeite waard. In alle vroegte
vertokken en dan terwijl de zon langzaam
opkomt de wereld zien ontwaken vanaf het
water.
Bij PN Lanin de hele autoleeg gehaald voor
een paar overijverige gendarmeriaas die ons
na het vinden van mijn vloeitjes verdachten
van het grootverbruik van alles dat ons
lieve heer verboden heeft. Niets gevonden
natuurlijk maar hoe langer het duurt hoe
meer je denk van , hebben we echt niets mee
per ongeluk. Daarna alles weer goed door het
geweldige landschap, elke nacht aan een
ander meer gestaan. Beetje rijden, beetje
badderen en lekker vroeg naar bed. Daarna
naar Bariloche, eigenlijk ValThrens in het
groot en dan zonder sneeuw in deze tijd van
het jaar. Nou niet de plek waar we lang zin
in hadden. Maar wel sjag gescoord! Gortdroog
weliswaar maar daar zijn de
aardappelschillen voor uitgevonden. Verder
nog wat om te nassen en een lekker stuk van
de lokale chocola voor Inge haar behoeftes
en hop daqar gingen we weer. Door naar Pampa
Linda, in p.n. nahuel huapi. Inge had daar
namelijk een leuk wandelingetje gezien.
Pampa linda ligt aan de voet van de Tronador
een twee koppige vulkaan van een meter of
3600. De wandeling die we wilden doen was na
wat ruggespraak met de toeristoffice
misschien niet helemaal geschikt doordat er
de volgende dag een hardloop wedstrijd over
hetzelfd parcour zou zijn. Dus een
alternatief. Tussen de 2 gletschers van de
Tronador ligt een refugio op zo´n 2100 meter
hoogte. De juffrouw van de TO zei dattie
wandeling eigenlijk ook vel vetter was. Dus
wij 18 km omhoog klauteren, met onze
rugzakken vol met 10 kilo wegende
slaapzakken uit 1860, cakejes, water en heel
veel warme kleren. Dit alles natuurlijk wel
met door 12000 km snelweg getrainde
lichamen. Een makkie dus.
Met de tong op onze schoenen kwamen we na
een uur of 5 boven en mijn god, wat was het
de moeite waard. Op zo´n plek kom je dus nie
gauw meer. De gletchers kon je aan
weerszijden aanraken en daartussen stond dus
een bergbeklimmershut uit de jaren 20. Erg
vet. Na de zonsondergang samen met 20 andere
enthousiasten op de matrassenzolder tot in
de kleine uurtjes................geslapen
als een blok! DE volgende dag terug gelopen
en daarna met spierpijn in de benen de auto
weer ingepakt. Op naar de volgende wandeling
bij een grote waterval. Kort maar mooi, maar
jurgen kon niet mee. Buiten de spierpijn,
had hij ook last van zijn voet. Jurgen heeft
namelijk na jaren slapen in een tent nog
steeds niet geleerd hoe je een haring moet
ontwijken. Dagelijks stoot hij zich wel
minimaal 1 keer, waardoor er inmiddels twee
zwerende ontstekende wondjes op zijn voet
zitten. Hopleijk leert hij het nu
af...................
Daarna richting Villa Angostura. Daar de
volgende dag nog gewandeld naar de mirador
en weer op naar de grens.
De grens bij Chili was ook lachen. Misschien
heeft het wat met ons verlopen uiterlijk van
doen maar alle autoriteiten denken
plotseling dat we enorme drugssmokkelaars
zijn. Echt de hele wagen moest leeg, hond
erbij en maar vragen of we wel de waarheid
spraken. Ja meneer agent, natuurlijk meneer
agent.
Langs meren en vulkanen door naar het
grootste meer van Chili (en zuid amerika
geloof ik). Onderweg op een asfaltweg twee
lekke banden gescoord door 1 groot gat.
Shit. En de krik brak ook nog een stuk
dorpel af. Tja als de eend het terug haald,
zal die niet meer door de apk komen, maar
voorlopig kan hij ons nog wel verder
brengen. Bij de gomeria alles weer laten
maken en naar een camping met uitzicht op
het meer en een vulkaan en de andere zijde
van de berg tronador. Super mooi. Daarna
door een polderlandschap naar de pond. Ff
hadden we het gevoel dat we op weg waren
naar waddinxveen met dit landschap en
hollandsche koeien. Even wat heimwee, maar
dat trekt wel weg. Met de pond naar Chiloe,
waar we gister eerst wat pinguineilandjes
hebben bezocht en wat otters hebben gespot.
Vandaag heerlijk curanto gegeten een
stoofpot van schelpdieren met aardappel en
kip en worst. Rare combi maar verukkelijk.
Op de 20e gaan we vanaf chiloe naar Chaiten
met de boot. Richting de carretera austral.
De lange boottocht slaan we over, want das
zon 6-700 eurie. Wat te duur en de carretera
austral schijnt super mooi te zijn. Verder
zal ik niet te veel plannen vertellen, want
die wijzigen toch elke keer weer als ik een
leuk weggetje zie. Maar in ieder geval gaan
we richting zuiden.
Liefs Jurgen en Inge |
|
|