|
|
zondag 30 maart 2008 Rio Gallegos,
Argentina
Voordat we in Ushuaia kwamen hebben we
her en der op Tierra del Fuego nog
geslapen, waarvan 1 nacht bij een
peruaan in de schuur een dorp van 4
huizen, waar we een brief moesten
afleveren van de ijsklimgids uit Chili.
Zo kom je toch eens ergens binnen. En
Yoni vond het helemaal te gek, want was
alleen gewend in hostels etc te
verblijven. Tja met busreizen kom je
toch niet zo ver als wij. (als alles dus
goed gaat). Bij Ushuaia in p.n. Tierra
del Fuego nog 2 korte hikes gedaan en
verder in Ushuaia wat rondgehangen,
kaartspelletjes gespeeld en zoals Frank
al beschreef enkele uren rondgebracht in
het postkantoor. De Stickers zijn
geariveerd en zien er supertof uit.
Vanmiddag gaan we ze opplakken.
Het afscheid met Yoni donderdag was erg
zwaar wat mij betreft. Ik heb geen zin
meer in steeds afscheid, maar dat hoort
bij reizen. Daarnaast zouden we nu ook
voor het eerst richting het noorden gaan
en dus een beetje op de terugweg. Dat
willen we niet, maar we willen toch ook
wel weer iedereen thuis zien. Heel
dubbel allemaal.
De eend is het er ook allemaal niet mee
eens. Na een lange rit van 12 uur vanaf
Ushuaia over twee grensposten, een
pondje en langs de stad Rio Gallegos
zijn we donderdagnacht wild gaan
kamperen langs de weg omdat de camping
dicht was. Vrijdag gingen we vol goede
moed weer verder. Op naar nieuw te
ontdekken gebieden als we deze lange
gerekte pampa met niks eenmaal doorzijn.
Maar dan moet je er wel doorheen komen.
Na ongeveer 20 km begon de eend wel zeer
rare geluiden te maken (het geluid was
er de dag ervoor ook, maar niet zo hard)
en terwijl we 80 km per uur rijden kapt
ze er ineens helemaal mee. Kut. Meerdere
malen geprobeerd aan te duwen. Wat een
topsport vals plat omhoog. Een auto
aangehouden om te kijken of de accu
opgeladen moest worden. Bleek het ook
niet te zijn. Dan weer eens onder de
motorkap kijken. Die we met alle macht
moesten vasthouden omdat de wind deze
anders zo de auto af blaast. Laat staan
wat voor klap je krijgt als er een
vrachtwagen langskomt. Het vliegwiel
leek vast te zitten. Deze losgetikt. Weer
aanduwen en uiteindelijk deed ze het.
Beide bekaf van het aanduwen en nog niet
tevereden met de geluiden die onze schat
maakte besloen we terug te keren naar
Rio Gallegos, waar (volgens mannen die
we donderdag op de pond hadden ontmoet)
een eende/citroengarage zat. Nog geen 3
km later ........... pllllll ..... weer
stil. Tja wat te doen. Wat verslagen
zaten we beide in de auto te bedenken
wat het probleem zou kunnen zijn en hoe
dit te verhelpen op een winderige, zeer
langgerekte, lege vlakte. We waren al
zeker 2 uur bezig geweest en de moed
zonk mij ietwat in de schoene. Jurgen
riep nog uit dat dit toch het avontuur
was, maar ik had hier ff geen zin in.
Wil pinguins zien een geen pampa meer.
En dan alsof door God gezonden stopt er
een auto luidtoeterend vlak voor ons. De
auto heeft een nederlands nummerplaat.
Wij stappen beiden uit de auto en roepen:' Hé,
nederlanders, wat fijn' En zei zeggen:'
Hallo jullie zijn jurgen en Inge , toch?
Hoe ist ermee' Volledig verbaasd
wisselen we namen uit. Anouk en Ko
kennen ons vai de site van Koen en
Karin-Marijke (de landcruiser mensen die
we op de carretera austral ontmoet
hadden). Wat een toeval allemaal. En wat
een geluk. Ko en Anouk waren bereidt ons
te slepen naar Rio Gallegos naar de
vermeende eendegarage. Na 60 km kwamen
we daar aan zonder veel zoeken. Heel
bizar. De garage stelt niet veel voor.
Een golfplaten hok van 3 bij 2, maar er
staat een franse diane voor de deur en
de mechanico zelf heeft duidelijk
verstand van eenden. Heel fijn. Na een
hoop kletsen aan de slag. De mechanico
is moeilijk stil en aan de gang te
krijgen, maar nadat we afscheid hadden
genomen van Ko en Anouk ging hij toch
beginnen samen met Jurgen. De rest van
het verhaal laat ik aan Jurgen over want
is wat technisch. Ik kan alleen
vertellen dat ik heel blij ben dat er nu
in Nederland zoveel mensen voor ons aan
de slag zijn. Bedankt allen.
Wij hangen hier een beetje rond in ons
oostblok hotel en hebben de
belangrijkste toeristenatractie, de
metalen kerk, gister bekeken. Straks
gaan we wat klussen aan de auto om voor
te bereiden en stickers plakken. Verder
zullen we veel slapen, want we zijn
beiden ook een beetje ziekerig. Wel
hebben we hier Quesolandia gevonden en
genieten we op onze hotelkamer nu van
kaas met smaak. Dat is al een wonder
hier op zich.
Ja, lieve vrindjes en vriendinnetjes,
soms laat zelfs de fijnste techniek het
afweten. Na 18000 km misbruik, slechte
benzine, boutolie, nonwegen enz enz
blijkt ons krukasje er de brui aan te
hebben gegeven. Ik had wel keurig de
olie ververst en een nieuwe oliefilter
geplaatst elke 5000 km. Maar onze
argentijnse deskundige meldt ons dat we
dat beter elke 2000 km hadden kunnen
doen. Ja, dat staat dus nie in me boek!
Dus wees gewaarschuwd als iemand nog
wilde plannen heeft.
De moter lag voordat ik er erg in had in
1000 stukkies op de grond. De garage
heeft namelijk niet de beschikking over
een box, dus gebeuren alle werkzaamheden
gewoon aan de stoeprand. Zo gauw we de
cilinders er af hadden was duidelijk dat
de trekstangen dusdanig veel speling
hadden (zo´n 5 cm!) dat het een wonder
is dat we uberhaupt nog zover zijn
gekomen. Maar goed, straks lekker de
hele moter soppen. Ik hoop alleeen dat
me rug het een beetje uithoud, want
ouderdom komt met gebreken. Gister begaf
me ruggetje het bijna en kon ik alleen
maar een beetje plat op bed liggen. Ik
lijk verdomme wel een ouwe vent. Maar
goed, vandaag gaat het weer wat beter en
anders doet een flesje van de
plaatselijke wijnboer wonderen.
Ik hoop dat we snel weer verder kunnen,
lekker naar het noorden, waar het lekker
warm is. Gelukkig hebben we de overtocht
van de auto naar 20 april kunnen
verplaatsen. Kunnen we in ieder geval de
nieuwe krukas een beetje inrijden en de
magische 20000 km volmaken....en Uruguay
bezoeken. Niet dat ik om stempels in me
paspoort geef hoor! (ps: we hebben
allebei 3 stempels van Ushuaia, het
einde van de wereld,
rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr)
Liefs Jurgen en Inge
Update 4 april 2008, Rio Gallegos
Ja, nog steeds in Rio Gallegos. Een krukas
vinden in Nederland was geen makkie voor de
mensen daar. Er zijn heel wat mensen ingezet
(door Frank) om onze onderdelen bij elkaar
te schrapen. Uiteindelijk is dat gelukt.
DANK! Daarna moesten de onderdelen nog bij
de anwb komen. Dit was iets lastiger, maar
is ook gelukt. Op woensdag (zoals wij
begrepen) had Frans de onderdelen. Hoe het
zit bij de ANWB weten we niet maar er werd
pas vrijdagochtend (na regelmatig bellen en
zeuren van onze kant) gebeld dat ze de
onderdelen zouden gaan verzenden, maar dat
dit via hun weg alleen tot aan Buenos Aires
kon komen en via DHL nog een week (minimaal)
zou duren. Ik dacht dat ik gek werd. We
zitten hier al een week. Hadden ze dat niet
wat eerder kunnen uitzoeken, dan hadden we
wellicht al een vlucht geboekt of weet ik
veel wat voor andere oplossing om de spullen
hier te krijgen. Maar ja dit hoorden we dus
pas vanmorgen voor ons 5 uur. De ANWB was
bereidt om voor 1 van ons een vlucht naar
Buenos Aires te zoeken (en vergoeden, wel
sjiek) om de onderdelen op te halen, maar de
enige mogelijkheid was dan dat Jurgen
maandag naar B.A. zou vliegen, de spullen
dinsdag bij een ander vliegveld zou ophalen
en dan woensdag zou terug vliegen. Ten
eerste zou dit inhouden dat ik hier ca. 3
dagen alleen zou zijn, ten tweede dat jurgen
met zijn verjaardag in zijn eentje in B.A.
zou zijn, maar ten derde (het belangrijkste)
zouden we de onderdelen te laat hier hebben
om op tijd in B.A. te zijn met auto om de
verscheping naar NL te regelen.Volgen jullie
het nog? Hier werd het even lastig. Wat te
doen. We hadden twee uur de tijd om te
beslissen. Met het hele verhaal naar Roque
(de mechanico). Roque was bereid zijn krukas
van zijn eigen eend aan ons te lenen totaan
B.A. Het is een slechte argentijnse krukas (Roques
woorden) en met de argentijnse krukassen is
het zoiezo als een loterij. Soms doet ie
het, soms maar 1000 km. Roque wacht zelf
namelijk ook op een krukas uit frankrijk.
Ook de andere mechanicos gaven aan dat het
een gok is, maar de moeite waard. Restte ons
alleen nog te zoeken naar een oliekoeler.
Van een andere mechanico hebben we de
oliekoeler gekregen uit de auto van zijn
vader. Niet een bijster goede, maar
sufficiente zoals ze hier zeggen. Kortom we
gaan nu als het goed is morgen uit dit
hellhole weg met geleende en gekregen
slechte onderdelen en zijn erg hoopvol dat
we het halen tot B.A. en hopen daar rond de
11e april te zijn. Zijn we tenminste weer op
weg. Misschien doen we nog wat Pinguins aan,
want je moet toch ergens slapen.
Vandaag de hele middag geklust en morgen
ochtend weer en volgens Roque kunnen we
morgen dan wel om een uur of 4 weg hier.
Duim voor ons, want het is hier echt niet
meer leuk.
Rio Gallegos, een impressie van ons:
Rio Gallegos, ofwel de parel van
patagonie, is een bruisende stad vol met
vertier. Voor ieder wat wils. Wat te denken
van het spectaculaire Bingopaleis waar u
menig uurtje genoegelijk kunt doorbrengen
onder het genot van een lekker wijntje met
cocacola. Of de prachtige kustlijn met zijn
karakterestieke betonboulevard en met
uitzicht op alles wat de industrieele
revolutie zo mooi maakt. En niet te vergeten
het uitzicht op de feerieke lichtjes van de
Raffinaderij. lekker pootje baden tussen de
petflessen, plastic zakken (altijd handig)
en het bij elkaar zoeken van scherven van
diverse merken bierflessen ( leuk voor de
kinders).
Voor diegenen die wat vertier van een andere
soort zoeken; U kunt dag en nacht terecht in
Club Laura of elke andere bar waar de
gordijntjes altijd dicht zitten.
De altijd propere Gallegosianen zijn vooral
bijzonder trots op hun prachtige bij
gehouden gazons. Deze postzegels gras worden
dag en nacht kortgehouden doormiddel van
enorme gemotoriseerde grasmaaiers om maar
niet het maaiveld te ontstijgen.
Om snel een goed beeld van deze bijzondere
metropolis te krijgen raden wij u aan om
eens wat geld te gaan pinnen. Dat kan hier
op vele plaatsen door de stad heen. En de
machines zijn dusdanig geprogrammeerd dat
het nodig is ze allemaal aan te doen om een
bedrag bij elkaar te krijgen om een biertje
te kunnen kopen. Een prachtig stukje
inventiviteit van de plaatselijke toeristen
informatie.
Wanner u in Rio galegos verblijft zult u een
heerlijk rustige vakantie beleven. Het is,
ondanks het enorme aantal grote antennes
voor toeristen bijna onmogelijk om
telefonisch contact met het thuisfront te
maken. De smsdiensten zijn hier echter zo
goed, dat je hetzelfde smsje dagen lang
ieder uur ontvangt. Wat een service!
De accomodaties alhier zijn van een
weelderige oost-europeese schoonheid. Denk
Warschau 1971, met een touch van Potsdam
1982. Alsof u thuis komt.
Rio Gallegos is een jonge, dynamische stad.
Het overschot aan vermaak heeft er gelukkig
niet voor gezorgd dat de gallegioose jongens
zich niet al op jonge leeftijd van hun beste
argentijnse kant laten zien.. De
plaatselijke poolhallen bruisen van de 15
jarige tienermoeders wiens kroost vrolijk
achter de computer ronddarteld.
Als dit alles nog niet genoeg is om uw oog
op deze prachtstad te laten vallen, dan is
er nog het heerlijke klimaat. Standaard een
heerlijke westenbries van zo´n 100 km p uur,
niet te warm en af en toe een heerlijk
verkoelend buitje. Hadden wij u al gezegd
dat de hele stad geparfumeerd is met een
uitgebalanceerde geur van aardgas met een
vleugje petroleum? Al de meer reden om bij
uw reisbureau uit te roepen´Nee, dit jaar
geen Kos, wij gaan lekker naar Rio Gallegos!
Groetjes Jurgen en Inge |
|
|