Updatetje (Telefonisch) Donderdag 24 januari 2008 tijd +/- 1715h NL tijd.
Tring..tring.."Met Jurgen" klonk het als hij een kantoor verder zat. "Euh, hoi, he ..." Het bleek Jurgen en Inge te zijn met een verbazend heldere lijn met bijna geen vertraging. Ze zitten ergens wat klinkt als 'Panos, Santos, Stanos' in Argetienie. De laatste dagen hebben ze wel wat beleefd qua oer-techniek van de eend. Wat technisch advies uit Nederland was nu welkom. De eend sloeg af en toe zomaar af. Vanwege de kosten heb ik het (te) kort gehouden en Jurgen alle informatie gegeven waar een gemiddelde Citroen garage een week mee zoet is. Wat kan het zijn? tja, er zit ongeveer 18.000 km tussen de Eend en diegene die het antwoord mag geven. beetje lastig, maar wel te doen. Hoe is het contactslot? hoe is je benzine leiding? hoe zien je bougies eruit, carbberateur schoon? kortom: krijgt hij benzine, zuurstof en een vonk?
dan moet ie lopen!!!! Jurgen gaat de Eend helemaal even langslopen en alles controleren en schoonmaken. (Controleer ook gelijk de stekkertjes op de bedrading, of daar geen breuk oid in zit opdat daar ook een verborgen contactbreuk in kan zitten) maar ook weer schoonmaken en alles vastzetten. De wegen zijn daar blijkbaar nogals onverhard, zeer stoffig, hobbelig en een uitdaging voor alle wagens, zelfs een 4x4. Goed onderhoud is dus van belang.
Om niet te veel prijs te geven wat ze nu weer allemaal aan avontuur hebben beleefd, een paar steekwoorden:
olielekkage, garage, vuur, 2cv-shop, zon, dirt roads.
Binnenkort weer meer van Jurgen en Inge zelf.
 
Tip: Mocht je geen contact meer maken met je nieuwe/oude schakel contactslot, leg dan een draad van de pluspool van de accu naar de plus van de bobine. Zo krijgt de 123 altijd stroom om te kunnen vonken.

Update 30 januari 2008 Valparaiso
Zo mensen ik geloof dat we wel heel veel te vertellen hebben, maar ik zal probaren het kort samen te vatten.

Helaas kunnen we dus door een groot deel geen foto's bijvoegen aangezien deze weg zijn. Gelukkig zal mijn lieftallige broeder hopelijk thuis de foto's terugkunnen vinden op ons kaartje en gebruiken we nu een kleinere kaart die ons dwingt om af en toe op cd te zetten. Want dat was waar we het sjagerijnigst over waren. Met die langzame computers hier duurt dat zo lang en daar hadden we steeds geen zin in en nu plukken we daar de vruchten van. Zo leer je het the hard way. Op dit moment zit ik met de kaart erbij om even te kijken wat de volgorde ook al weer was.

De laatste avond in San Carlos naar een folklore muziekfestival geweest. Leuk om te zien, maar erg anders. Iedereen zit rustig en af en toe danst er een paartje de traditionele dans. Heel anders dan Lowlands ofzo. Toch leuk eens gezien te hebben.

Vanaf San Carlos naar Cafayate door gratis wijn drinken in de bodegas en een geitenkaas fabriek bezocht. Altijd een goede combi: geitenkaas en wijn. En eindelijk eens een lekkere kaas, want de kaas hier is slappe babybel in plakjes zonder smaak en bijna altijd met oud wit brood.

De volgende dag door via Quilmess, de grootse pre-inca ruïne in argentinië door een suposible mooie bergregio naar Tafi de Valle. Wij hebben echter Niké hiervan gezien en waren door de dichte mist in deze pas alleen maar bezig de af en toe afwezige witte lijn op de weg te volgen. Stapvoets een km of 60 in mist door een pas. Weer eens een ander avontuur.

Daarna door een lang gestrekte bakoven 400 km zonder afwisseling totaal La Rioja. 52 graden in de auto. Moe maar voldaan van het aantal kilometers op de camping in de bergen Marcos en Paola (argentijnen van onze leeftijd uit La rioja) ontmoet. Twee dagen met hen doorgebracht met asado enzo en als afscheidskado veel cd,s gekregen. Super, want we hadden alleen die van Thijs en de black crows en na 2 maanden ken je die wel. Tis ietwat andere muziek dan we normaal draaien, maar ach toch tof.

Door naar Talampaya en Ischigualasto, 2 parc nationals van 200 miljoen jaar oude landschappen met dinosuarus fossielen etc. In Talampaya 3 uur met mountain bike door een canyon van 80 m breed en 200 m hoog. Indrukwekkend. (Helaas geen kiekje, maar stel je voor: wij beiden toevallig in rode korte broek, blauw t-shirt, helmpie en dezelfde fiets rrrrrrr alleen geen kaartestandaard, want we hadden een gids. )

Op naar San Juan hebben we op een wonderbaarlijk goede ripioweg onze eerste lekke band gehad, maar dat was natuurlijk binnen 10 minuten gefixt. San Juan is de citroënstad. In een bepaalde wijk zijn heeeeeel veel 3cv, dianes en ami8. We hebben er een sport van gemaakt om ze allemaal op de foto te krijgen en veel mensen lieten ons ook toe fotos van het interieur en de motors te maken. Erg leuk. Ook is er een straatje met speciale citroënwinkels, waar alles te krijgen was voor ons karretje, dus wat spulletjes gekocht. Ook een dagtripje gemaakt naar Difunta Correa. Difunta is een heidens heilige, die na een burgeroorlog met haar kind op zoek was naar het dode lichaam van haar man. Zij overleedt van de dorst, maar haar kind bleef leven doordat ze nog wel melk produceerde. Een wonder. Overal in Argentinië zie je kleine kapelletjes voor haar met rode lapjes stof en flessen water die ze voor haar offeren, maar bij Velocito is haar grote altaar: een berg vol met zelfgebouwde poppehuisjes, autowrakken, wielen, sturen, nummerplaten, flessen water en alles wat je je maar kan bedenken om te geven aan een beschermheilige van de reiziger en al het leven. Echt heel bizar. In haar kitsch grot, waar haar beeld ligt met kind aan de borst, hangen mensen allemaal fotos op en bedankjes en staan huilende families om haar te danken voor haar zegen. Wij hebben een fles water gegeven, wat balonnen en natuurlijk een eende-ei sticker opgeplakt. Ze heeft ons toch al heel goed geholpen.

Door naar Barreal, een oase dorp tussen de hoge andespieken en een Ander gebergte. Daar zijn we op een grote vlakte gaan strandzeilen (carrovelismo). Keihard met 60 km per uur in een karretje met zeil over een inmense vlakte met aan de ene kant Bergen en aan de andere kant de besneeuwde toppen van de hoogste andespieken. Super gaaf, adrenaline.

Helaas lekte het eendje op de weg naar Barreal olie en stottert het steeds. De olielekkage bleek de oliedrukmeterbout te zijn. Bij een mecánico deze eruit laten halen door eerst onze sleutel 20 te verbuigen zodat we erbij konden. De bout bleek geheel gebroken. Daarna bij dezelfde mecánico gelijk maar even alles laten schoonspuiten. Nou schoon was het wel daarna. Hij ging grondig te keer met zijn nafta (benzine)vernevelaar. Totdat ineens de hele motor in vuur en vlam stond. Nieuwe schoonmaak techniek? Alles opnieuw getaped en gecontroleerd, maar alles in orde. De rest van de dag een grote bbq (jurgen is inmiddesl koning in een roed snel vuur maken) en relaxen. De volgende dag moesten we helaas terug naar San Juan om zo,n nieuwe oliedrukmeter bout te kopen en te kijken of we daar het stotter en inmiddels backfire knal probleem konden oplossen. (Tot op heden nog niet gevonden wat het is.) Vanaf San Juan naar Mendoza. Stad bekeken en Frank vanaf hier gebeld. Ondanks dat het probleem toch nog bestaat door naar Punta del Inca voor een nacht in de andes om de volgende dag naar Chili te gaan. In Chili eerst Horcon bezocht, een heel klein visserdurpie. De bedoeling was 1 dag te blijven, maar we hebben wat lokale vissers ontmoet via Fram, een amerikaan die bij hen verblijft, en hebben met hen asados gehad, meegevaren en geleefd zoals zij leven. Erg leuk. En heerlijk vis vegeten. Dat was lang geleden. Ook bij Alan (de kapitein) locos gegeten. Een soort schelpdier, maar dan heeeeel duur en heel lekker. De japanners doen er een moord voor en wij krijgen het gewoon op ons bordje van de kapitein die ze dezelfde ochtend op 50 jarige leeftijd nog uit de zee opgedoken heeft. Top.

Inmiddels zitten we in Valparaíso. Straks gaan we deze UNESCO stad eens ontdekken en dan sjeesen (stotteren) we naar het zuiden.