| |
|
Met één dag rust, wat
vermaak met een oude Land Rover en een Quad door de
duinen van Dakar en Lac Rosse gingen we door in
kolonne naar de grens van Senegal en Gambia. Ondanks
de reparaties, knikte de auto verder en verder door,
sturen ging weer licht maar de stuurstang zat los.
Rollend, drukkend en sturend de grens over richting
Ferry.
We hebben in tegenstelling tot andere teams die zes
uur moesten wachten, maar één uur moeten wachten om
op de oude Nederlandse veerboten te mogen. Aan de
andere kant stond een politie escorte klaar om ons
te begeleiden naar de camping. Bij zeer hoge
uitzondering mochten de Amsterdam Dakar Challengers
onder de "Arches" door rijden. Dit is normaal alleen
voor de President van het land bestemd. Diep in de
nacht, uitgeput maar voldaan, kwamen we aan op de
camping met een wrak van een auto. Wendy heeft de
laatste 90 km achterin gelegen voor het gewicht (de
voorbanden liepen aan bij het schutbord) De dag erop
was er de ceremonie, ontvangst bij de Vice President
van het land. Een hele ervaring om zo ontvangen te
worden in een land waar niets is. Radio TV, de hele
mik-mak erbij was alleen dit al een hele aparte
ervaring. Met certificaat een ervaring rijker
verlieten we het stadshuis om nog even Banjul te
verkennen.
Tijd om naar een hotel te gaan.. Tot nu toe hebben
we van begin af aan in de Aca geslapen. Alle
nachten. Douchen deden we in hotelkamers van andere
teamss, of gezamelijke douches in de herbergen of
hotels. Maar na zoveel dagen stof zand zon avonturen
en belevenissen vonden we dat we wel 2 nachten luxe
hadden verdiend. Op onze laatste dag hebben we de
auto leeg gehaald en onze spullen die achter bleven
weg gegeven aan de lokale bevolking of geruild tegen
wat souvenirs. Een mens daar is al blij met een half
suikerzakje of een vies t-shirt. De eena laatste
dag, nog even de toerist uithangen op een andere
manier. Samen met een taxi chauffeur (Ford Sierra
uit 1982, ouder dan onze aca dus) gingen we
Serakunda verkennen. Onze taxidriver wist precies
waar we allemaal heen mosten en naast dat hij ons
van a naar b reed, was hij ook op de lokale markt
onze gids. ook aan deze dag kwam een einde... de
volgende dag was de dag van de auto inleveren en
naar huis gaan. De auto is ingeleverd, bij 1 van de
3 inzamelpunten. Dit stelde niet veel voor, je rijd
de auto naar t inzamel punt, voor ons een hotel. je
ontvangt een soort van vrijwaring van de president,
geeft elkaar een hand overhandigt de sleutels en
thats it. nog eenmaal afscheid van dACAr, onze aca,
snik, en met een dubbel gevoel nog eenmaal een
laatste blik. De kentekenplaten hebben we eraf
gehaald en dragen we bij ons als souvenir.
We hopen dat het geld goed terecht komt en dat de
nieuwe eigenaar van onze Acadiane de auto weer kan
herstellen, zodat hij er een bedrijfje mee kan
beginnen en zijn familie te eten kan geven en zijn
kinderen naar school kan laten gaan.
Per vliegtuig in 6 uur terug in koud, vies, nat
Nederland, waar een warm welkoms comitee ons staat
op te wachten. (die op schiphol allemaal stonden,
onwijs bedankt, stelletje gekken !!!!)
We zijn blij dat we deze reis heb mogen maken mede
dankzij onze sponsors. zonder hen was het nooit
gelukt.
Het was zwaar, de auto dACAr, die ons 7000 kilometer
heeft vervoerd door 9 landen en 2 contineten is een
wrak, maar het was meer dan de moeite waard!!!
Frank sf en Wendy |
|
|
.jpg)
.jpg)
.jpg)
