| |
|
DyaneAca (nee niet
verkeer gespeld). opeens kwam er een Acadiane aan
die er anders uitzag. Het was een Sloveen ook opweg
door Africa met een wel heel erg goed geprepareerde
Aca. Alleen... wat was het nu precies voor een aca?
navraag bleek dat het een Jougoslaaf was geweest
vroeger die omgebouwd was van een Dyane naar een
Bestel Dyane. Het model heb ik wel eens vaker
gezien, maar nooit van dichtbij. Op de camping
stonden ze gebroedelijk naast elkaar en zo konden we
de verschillen duidelijk zien. De Avond was
gezellig, maar met de tijd in ons achterhoofd hoe
vroeg we moesten vertrekken, kropen we allemaal
vroeg ons bed in. 0600uur vertrokken we met Benny
onze gids door de mist door de woestijn opweg naar
Mauritanie via de politieposten. Dat we een Gids
hadden was geen overbodige luxe. Hier kwamen we
achter bij de grens van Marokko en Mauritanie. Het
stuk niemands land is kilomters lang, zonder wegen,
heuvels, vol met autowrakken en rommel. Oja, en Géén
bordjes waar je heen moet. Een stel Engelsen waren
verdwaald in dit niemandsland tussen Marokko en
Mauritanie en hebben daar 4 uur rond gedoold. Na de
grens welke weer net zo makkelijk ging als in
Marokko zijn we in Mauritanie opweg naar Nouhabidou.
Hier zouden we een rustdag hebben, maar gelukkig
slaan we die hier over. Een stad om eens gezien te
hebben, en daarna NOOIT meer. zo vies, zo arm, zo zo
zo NOT!!!! (klein detail: op deze camping is een jas
snachts uit de tent gestolen van een ander team
terwijl ze er lagen te slapen. Paspoort, geld, alles
foetsie) De volgende morgen vertrokken we weer naar
... een berg zand. We gingen (net voor een
politiepost) van de hoofdweg de woestijn in.
Directal lucht uit de banden laten lopen voor meer
grip. Ik zette de druk op 0,9 bar. Enkel af en toe
een pad, maar verder alleen zand zand en nog eens
zand. Maar ook rotsen, keien, achtergelaten auto's,
honderden uitlaten, een carterbescherming van een
Acadiane (ja die van ons ligt daar ook ergens). Onze
gids leide ons door de woestijn en had er zichtbaar
lol in. Vlakbij ons kamp stopte de Opel (waar
Bennyonze gids inzat) en benny ging achter het stuur
zitten. Plankgas spoot hij ervandoor. zo een
zandduin op en kwam zonder vast te zitten weer terug
bij ons. Wat hij kan, wil ik ook kunnen dacht ik. De
ervaring om met een eend over een zandduin te rijden
was ernorm. Dat dat mogelijk is! Achter de volgende
zandduin sloegen we onze kamp op voor de nacht. De
wind viel stil om 2100h maar het zand bleef
dwarrelen en kwam overal. Een vermoeide dag. Maar
helaas zou het de volgende dag nog zwaarder worden
dan vandaag. Ondanks de stukken die we gehad hadden,
het mulle zand was het goed te doen. Helaas gebeurde
'het' op de laatste, maar tevens de zwaarte etappe
in de woestijn. Chassispoot 1 geknikt! Voor wei nog
nooit in de Sahara heeft gereden, je moet net die
snelheid hebben om niet vast te komen te zitten,
maar ook weer niet niet te hard gaan om het stuk te
maken. er precies tussenin en de slechte (?) stukken
ontwijken. Klinkt simpel, is het niet. 3 Hobbels
(kleine bergen) deden de rechterpoot knikken. Met
behulp van Thule dakdrages van de Volvo 340, die we
in het chassis hebben geslagen en een spanband onder
de auto door konden we verder rijden. oké, hij
stuurde wat zwaarder, schakelde wat zwaarder, maar
we zitten in The Middle of Nowhere. en dus moesten
we door. Door naar de Camping ????? aan het strand.
Door redelijk voorzichtig te rijden en met behulp
van verschillende Nissan Patrols zijn we door de
duinen gekomen en aangekomen op de camping. De
laatste nacht in de woestijn. De volgende dag gingen
we bij laag water over het strand. Dit is een
officiele weg (max 70km/h) ongeveer 100 km strand
naar de hoofdstad van Mauritanie, Noackchot. je komt
langs vissersdorpjes, aangespoelde schepen, rotsen
en prachtige duinen. Het laatste stuk ging nagenoeg
plankgas ivm het opkomende water. Net optijd kwamen
we aan in Noackchott. Auberge Sahara was onze
verzamelpunt 3 (CP3). Zoals gewoonlijk sliepen we
ook hier weer in de auto, maar helaas buiten de
muren. Zoveel auto's konden niet op de binnenplaats
van de herberg. Na een zeer zeer zeer verkwikkende
douche gingen we aan de overkan van de weg een hapje
eten. Dit keer zonder zand in je eten. Bij
terugkomst in de herberg bleek dat er 2 wagen
opengebroken waren. De Lada Niva en onze aca. De
Niva was veeel kwijt. 3 tassen met alles erin. Wij
waren maar een paar dingen kwijt namelijk mijn mooie
blauwe warme Daka-jas, 2 oude spijkerbroeken,
sport-handdoek, en mijn Sarong. Bananenrepubliek of
niet, we hebben aangifte gedaan. Na 5
politiebureau's te hebben bezocht samen met een
hulpje van de politie konden we zelf op mijn laptop
in het Frans onze aangiftes typen. Deze hebben we
voor 5 Euro (?) uit kunnen printen bij een
internetcafe en na lang zeuren dan eindelijk de
stempel en een handtekening van de Commissaris. Dit
gedoe heeft ons 15,5 uur, 20 Euro en een Nederlands
politie overhemd gekost.
De volgende morgen na een welverdiende rustdag
zijn we zonder gids zijn we naar de grens van
Senegal gereden. In Senegal moeten we in kolonne
rijden vanwege het `Carnet de passage`. Auto´s ouder
dan 5 jaar komen Senegal niet zomaar in, tenzij je
betaalt. De weg naar de grens vanaf Rosso (ook een
grensplaatsje) was dik 100 km, onbegaanbaar en
onverhard. Washboard-weg met ernorme putholes. Hier
hebben we een puthole gepakt en voor de tweede maal
knikte het chassis en reden tegelijkertijd een velg
krom. Alles, maar dan ook alles trilt kapot op deze
zogenaamde wegen. Iedereen werd er ook chagarijnig
van. Aangekomen bij de grens en na het betalen van
bij elkaar 150 Euro kwamen we eindelijk Senegal in.
In kolonne naar de Zebra-Bar die gerund wordt door
Zwitsers. onderweg in mauritanie, idialiseerde we
deze bar als een paradijs. Koud bier, warme douch
heerlijk eten, normaal ontbijt.... Aangekomen in het
donker en elke kei die scheef lag op de weg raakte
ik met het chassis. De vonken vlogen er soms vanaf.
Helaas maar 1 avond en 1 ochtend op deze geweldige
plek. Het eten stond al klaar voor ons allemaal, en
het bier vloeide rijkelijk. De nacht viel vroeg in,
iedereen was moe en voldaan.
De volgende ochtend Op het moment van wegrijden naar
Dakar, brak de stuurstang. Dit alles ten gevolge van
het gebroken chassis. Dit hebben we ter plekke bij
de Zebra-bar gerepareerd om toch maar Dakar te
kunnen halen. Kosten 20 Euro, een zoeklicht en wat
t-Shirts. Echt repareren was er niet bij, door een
te sterk lass apperaat en gebrek aan matrialen.
Gelukkig bleven een paar teams achter om ons te
helpen waaronder een beroepslasser. Deze heeft de
stuurstang zo goed en zo kwaad als het kon gelast en
met een mannetje op 7 konden we de aca optillen en
op een paar oude velgen zetten. hierdoor was de aca
weer recht. Matriaal om hem zo vast te lassen was er
niet, maar wel een ronde buis die erg stevig was.
Deze ipv doorslijpen, door gelast en in iedere poot
ipv de thule dakdragers de nieuwe dikke lange buizen
in geramd. Met 6 uur vertraging en los van de
kolonne konden we toch door rijden, ondanks de vele
politieposten. Laat, moe, vies en stoffig kwamen we
aan in Dakar Lac Rose. Met applaus werden we
ontvangen en werd het tijd voor een feestje. |
|
|
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
