2cvTravel

Huppel Trophy 2007
Vrijdagmiddag 09 maart 2007 was de dag voor de Huppel Trophy 2007. Een off-road rally voor eenden door het Belgische landschap. Deze rally staat bekend als een van de zwaarste rally’s voor eenden die voor 90% off Road is en georganiseerd is door de Belgische 2cv Club, Huppel. Tim en ik (Frank) hadden zich ingeschreven voor deze rally om eens flink onze wagens en kunde te kunnen testen. Maar voordat we van start konden gaan nog vlug de laatste aanpassingen plegen aan de beide wagens. Tim was niet met zijn groen rally eend, maar met een andere eend. Als eerst moest de wagen hoogte minimaal 20cm zijn. Tim zijn 2cv stond voor hoog genoeg maar achter was het echt veels te laag. Dus ophogen. Ik stond krap op 20cm dus dacht dat dat wel goed zat, later bleek anders. Wel heb ik nog voor het geval dat, een carter beschermplaat eronder geschroefd. Vlug allebei nog voor en achter lange sleepkabels erop, rijplaten vast, schep mee en op naar Breda. Celeste was mijn bijrijder en navigator. Afgesproken bij de Ikea in Breda. Haar Dyane stond keurig geparkeerd in de garage. Ideaal die Ikea dachten we zo. Op naar Poppes Celles in België ergens in de buurt van de Franse grens. Na een lange file bij Antwerpen konden we goed doorrijden en met TimTim vonden we de weg naar Poppes. Onderweg bij een Frituur wat patat en het laatste halfuurtje door de binnenlanden van België. Daar aangekomen, in een soort van parochie, de spullen uit de auto en in de ontmoetingsruimte tijd voor een biertje en de inschrijving voor morgen. Langzaam druppelde de deelnemers binnen. Belgische Huppelaars, Platinekes, maar ook een duitser en een zooi Nederlanders waaronder Edwin van Veller die mee doet met zijn Mehari 4x4 Voisin. http://www.vanveller.web-log.nl/

Na een heerlijke nacht geslapen te hebben (volgens sommige was het koud ?!?!) en een ontbijt kregen we de briefing over de route. De route stond beschreven in bolletje pijltje, AB route en Pacenotes. Als iedereen klaar was, konden we vertrekken. Wij reden in een groepje van 3 wagens. Ik met de 07, Tim met zijn..tja, eend, en Edwin met zijn Mehari 4x4. Na 600 meter begon het eerste onverharde en nog geen kilometer later stond Tim al stil. Geen aandrijving meer. Bleek dat zijn linker aandrijfas eruit geschoten was. Een oorzaak die gebeurd wanneer je de wagen ophoogt dmv het afzagen van je trekstangen. Gelijk tijdens deze snelle reparatie heeft Tim zijn wagen iets lager gezet om een 2e keer te voorkomen. De wegen die we reden waren nog erg nat en blubberig van de regen van de afgelopen dagen. Ondanks dat we rustig reden, kregen de wagens het flink te verduren. Het chassis klapte geregeld tegen de stenen of de grond. Soms waren de tractorpaden zo diep uitgesleten dat we nauwelijks met de wielen de grond konden raken. Op een landweggetje tussen de weilanden kwamen we achter 2 andere deelnemers. Helaas moesten we stoppen en konden we geen vaart houden. Resultaat: vast. Ik kon me met behulp van rijplaten en een duwtje in de rug weer verder, maar Edwin die langs me heen wilde rijden om me te slepen, en daardoor van het pad af ging de blubber in, groef zich dieper en dieper in de drek. Alle vier de wielen tot aan zijn chassis stond de Mehari vast. Muurvast. We hebben nog gepoogd met rijplaten, lieren, duwen en trekken, maar de Mehari stond vast. Een Boer zag ons al geruime tijd bezig en kwam polshoogte nemen met zijn oude Land Rover. Tijd voor mij om een lekke band te wisselen. Gelukkig was het een achterband die lek was en niet 1 van mijn M&S voorbanden. Het wisselen van een band in de drek is niet makkelijk, maar met wat MacGyver oplossingen is het gelukt. Ondertussen lukte het de LaRo het niet om Edwin vlot te trekken maar nadat de LaRo in zijn lage gearing en vooruit de Mehari trok, lukte het de heren om weer verder te gaan. We volgen de route van de eene modderweg naar de andere baggerpoel en onze wagens werden smeriger en smeriger. Diek met zijn Suzuki eend en de groep waarin hij reed wachten op ons bij een kappelletje. Daar wachte ons een kleine snaps van Citroenjenever. Een korte pauze. Met 6 wagens op naar de lunch locatie, een oud fort. Sommige wegen waren zo drassig en zo diep uitgesleten dat we ons best moesten doen om niet vast te komen zitten. Andere wegen waren weer zo hobbelig dat we letterlijk uit de wagen trilden. Ondertussen ving het chassis stevige klappen op wat nooit gezond kan zijn. In het routeboek stond water water water. En ergens tussen de weilanden in was inderdaad een waterpoel. Tja, wat te doen. Door het midden? Of de zijkant houden. Ik koos voor het laatste en probeerde de zijkant te nemen. Met een klein gangetje op het water af en floep… mijn auto gleed in een hoek van 80graden rechts af en toch gingen we nog steeds rechtdoor. Mijn achterkant gleed weg het water in, wat ik ook probeerde met tegensturen het mocht niet baten. Vast! Tot aan mijn dorpel en meer in het water. Gelukkig kwam Diek langs en trok mij zonder enig probleem er weer uit. Het pad daarna was een echt WRC offroad pad. Met een flinke vaart, al slippend van rechts naar links door de plassen en de modder baande we een weg door deze bagger als een heuze WRC eend. Ronduit geweldig. Iedereen heeft het weer gehaald en konden we de berg op dwars door een soort van bos ondoordringbaar maar de eenden bleven gaan. Het Fort. Een oud fort met bunkers was onze plek voor een wat langere pauze en de meeste deelnemers namen het ervan. De zon scheen nog flink en zo in het fort was het zeer aangenaam toeven. Tijd voor koffie en een broodje maar ook voor een praatje met de andere deelnemers. Na de koffie en een broodje konden we weer er weer tegen aan. Al gelijk kwamen we op een weggetje langs een heuvel met diepe sleuven van de tractoren die er normaliter reden. Tim deed zijn best maar kwam hopeloos vast te zitten. Wederom bood Edwin uitkomst en trok Tim vlot. Zelf had ik ook aardig moeite om de gang er weer in te krijgen en raakte ook een aantal keren vast, geen grip. Maar met een beetje hulp van buiten konden we deze heuvel allemaal nemen. Wederom meer en meer modderpaadjes. Soms afgewisseld door de verharde weg volgde we de route. Op de route stonden op sommige plaatsen 2 routes, Extreem of Safe. We namen Extreem !?!?! We ploegde ons voort en ineens stond Tim stil. Nader inspectie onder de auto bleek dat zijn carterplaat opgekruld was. Edwin met zijn Mehari er weer voor, en sleepte Tim naar het verharde om aldaar de wagen te repareren. Om vanuit stilstand in de drek weer gang te krijgen is erg lastig maar het lukte mij om weer verder te gaan om me bij Tim te voegen. Tim had erg snel de opgefrommelde carterplaat onder zijn wagen vandaag geschroefd alleen bleek dat ook zijn benzineslang van de pomp was getrokken. Een rotklus om die slang weer onder op je pomp te krijgen. Na een minuut of 5 was het gelukt. De andere groep die op ons wachte kreeg een telefoontje van een andere groep voor hun. Een wijziging in de route ivm een boze boer. De boze boer had de bak van zijn graafmachine op de motorkap van een eend laten vallen zodat ze er niet meer langs konden (maar ook niet meer achteruit) gelukkig zat er een reserve wiel onder de motorkap zodat de schade beperkt bleef tot een diepe sleuf in de kap. Tim was klaar en we konden er weer vandoor, althans, iedereen was weer verder gegaan, maar Tim bleef weg. Hij was even verderop op de verharde weg naar een rustige plek gesleept door Edwin want zijn benzine slang was er weer afgeschoten. Een mooie aangelegenheid om de wagens eens goed te bekijken. Wat waren ze smerig geworden. Overal droop de bagger er vanaf. Maar toen ik onder mijn auto keek, bleek dat ik een fikse deuk in mijn rechter chassis poot heb. Die klappen waren ook hard, en het bleef ook niet bij 1 klap, en dat was weer te zien aan de onderkant van mijn chassis en carterplaat. Een deuk in het chassis wat een kromme poot oplevert. Dit wordt dus weer rechtbuigen en mijn PO versteviging set erin lassen wat ik sowieso al van plan was. Tim had de benzineslang er weer op zitten en keek ook eens goed naar zijn wagen. Die was al meer dan 1,5cm geknikt. Een geknikt chassis en geen carterplaat meer en ik een deuk in mijn chassispoot. We waren het erover eens om via de verharde weg weer terug te gaan naar de finish. Edwin reed met ons mee naar de Finish maar kon aansluiten bij een paar andere deelnemers die nog de eindlus van de route wilde rijden. Een route die Extreem was. Voor mij en Tim was het tijd voor een biertje. Intussen kwam de groep binnen die op ons gewacht hadden. Ook eerder dan verwacht. Diek kwam vast te zitten en had hulp van een tractor nodig om eruit te komen, en niet veel later kwam een boze boer en de politie eraan wat hun deed beslissen om terug te gaan. De politie volgde de groep eenden een poos totdat deze afhaakte. De politie was namelijk opzoek naar een groepje eenden (!?!?) waar geen vrouw bij was. Diek reed samen met …… een vrouw.

Onder het genot van een biertje, cola chips en nootjes praten we nog met elkaar na over de avonturen van vandaag. Langzaam druppelde de deelnemers binnen. Allen vuil en vies van de blubber. Sommige hebben de modder tot in hun haren zitten, maar ondanks dat zie je alleen maar blije gezichten. Een stevige maaltijd vulde onze hongerige magen van een intensieve dag ploegen door de bagger. De foto’s en video opnames van de dag zelf werden direct vertoond op de televisie. Wij wenste iedereen een prettige avond en bedankte Huppel voor een ongelooflijke mooie dag. Samen met Tim reden wij terug naar huis, maar eerst even langs te Ikea om Celeste af te zetten bij haar auto. Euhm 1 probleem. De parkeergarage van de Ikea is open tot 22:00uur. En jahoor. Dicht. Ongelooflijk maar waar, past een eend tussen 2 betonnen palen door. De ronde betonnen palen die ervoor zorgen dat je je winkelwagen niet mee kan nemen. Tim probeerde eerst of het paste met zijn eend. En dat paste. Celeste haalde haar Dyane op, en reed keurig door de 2 betonnen palen en stond weer op de openbare weg. Bedankt Ikea : ) Nadat we de spullen hebben overgeladen en afscheid van elkaar hebben genomen volgde we onze eigen weg naar huis. Huppel Trophy 2007. Geweldig !!!!